Ne parçalarsın sineni bülbül gül için
Gülde görmediğimiz ne var ötersin
İnsan âşık olduğunu böylemi severmiş
Bir gün görmezse demek ki ölürmüş dersin
Her seher vaki gün vakti başındasın ötersin
Sen gülü kendinden daha çok mu seversin?
Gözlerindeki sevinç gülde açar kör kalırsın
O görmezse ben görsem ne yazar dersin
Cellâda başını vermiş gibi durusun yanında
Cellât değil canımdan can alır can olur anımda
Ben nereye baksam onu görürüm dersin karşımda
Bu baş onun olsun o başsızsa ben bu başı nedeyim dersin
Tutuşur sinenle suretin sana bir ses vermez
Gel gidelim desen arkana düşerek gelmez
Her gün başında sabırla ötmen sana belli yetmez
O yanmasın ben yanayım o solmasın ben solayım dersin
Gülveren’im anladım ki aşka can veren can bulur
Aşksız kalan yaşasa bu âlemde elbet yok olur
Aşk ile seven yol alan kıyamete kadar sanmayın unutulur
Aşksız insan insan değil gönül bir taş kaya baş yarar derim
Mehmet Aluç / Aşık Gülveren
