Zaman mý yalpalýyor ne yoksa içindeki hezeyaný ve heyecaný yeniden bölmek mi istiyor salise farkýyla tezat bir dilimde yine bir asra denk düþen ölümlü yüz yýlý…

Ýnsan gibi naif.

Ýnsan gibi de zalim.

Sesi soluðu çýkmayan bir kadýndan alacaklý iken evren, satýrlara düþüyor yolu meleklerin.

Bir üst katýnda yaþayan masumiyet ve tutanaklara geçen aciz yüksünlüðü ve aciz týnýsý yine iç sesine kezzap döküp ölümüne susmak.

Derinlerde çok hem de.

Azýcýk da sevgi ekseniz ya içinizdeki çorak topraða.

Aldatýyorlar ve vakur dolu bir serzeniþle bilemiyorlar aslýnda aldandýklarýný.

Kuru çeþmelere düþüyor yolu þairin.

Kuru tebessümler birikiyor ömrünün iç cebinde ve aksayan illa ki kendine yüklendiðinden deðil de yük olmamak adýna sevdiklerine.

Çok mu kuru bir yoldaþ adýna sevgi denen ya da kurgulanan bir öyküde sýrf iki insan arasýnda yeþerecek sonra da yeni kurduklarý düzen ile Tanrý’ya þirk koþacaklar.

Hangi koþmada saklý böylesi bir aþk ya da hangi þiire düþer yolu sevdiðine deðil de kendine âþýksa insan.

Kýrýk bir heceye yüz sürmek aslýnda lal satýrlara dökmek istediði yine içinin kýrýntýlarý.

Körebe oynayan belki ikilem yüklü oyunlarýn çaðladýðý çocukluk günleri.

Ehli keyif ise insan sormayýn gitsin.

Sürmenaj olmuþ bir nefse kim söz geçirebilir ki?

Karaçalýsý belki de kurulu düzenin.

Yoldan çýkanlara aldýrmadan baþýný saða sol çevirmeden önüne odaklanan ve duygularý kilitlenen insanlara tepki vermeden büyüyen o yorgunluk.

Bir sancýyý yâd edip dünden bakiyesi yine ruhun.

Gözü olmayan bir maskeye kondurduðu iki çukurla içine düþtüðü çukuru görmezden gelip hibe ettiði mezar yine ölünün kanýnda üreyen o ölümcül bakteriyi tek solukta tüketen ve tünedikçe hayata ölümü dilenen bir sýðýnmacý yürek.

Kepaze benliðin de haritasýnda bir izdüþümü yine duygularýn istikametinden bihaber sadece sözcük bazýnda sýnýrlý bir sayý ile hayatý irdelediðini sanýp geliþim denen sürece ihanet eden.

Zamirlerin yoksun kýldýðý belki’lerin köhne muhabbeti aslýnda zamanaþýmýna uðramýþ düþünce enflasyonunda týrnaklarýný geçirmek yine ihtirasýn baþ rolde olduðu.

Masumiyet mi kolaya kaçmanýn diðer adý?

Öyle ya; ilk sýrada bencil arzular ve müsterih olmak ne kelime sadece içinin Tanrýsýna tapýnýp kurak bir arazide yavru kuþlarý avlamanýn verdiði zevk sayesinde göðe eren baþý insan denen canlýnýn aslýna ihanet edip duraksamadan tahayyül ettiði zalim fýtrat ve köhne yoksunluklarý dillendirmeden en çoðuna tamah edip her þeye haiz olmasýndan ötesi yok iken yine arzu denkleminde.

Aklýmýn muadili bir þiirin peþindeyim hele ki þiir yazmak ne kelime,  þiirler dokurken evren, yine teðet geçtiðim sarkacýnda imgelerin, bir tehdit gördüðüm içimin þakýyan sayacý.

Mevsimler ihlal ediliyor… sancýlý ölüm.

Ölüm kirli bedenlerin deðil bilakis temiz ruhlarýn daha da arýndýðý bir mertebe, derken þairce bir hüzün…

Konakladýðýmýz yarým adalar ve dökülen taþlar yine dökümlü eteðimizden belki de kýna yaktýðýmýz bir hidayet özlemi.

Dünden uzanan münafýk bir yoksunluk.

Dünü reddeden gün.

Günü erteleyen yarýn.

Yarýndan korkan diðer yarým…

Hayýr, hayýr, demediðimin de teyidi yine geceyi merkez bilip, aþka da hürmet besleyip olur olmadýk bir hevesle cýmbýzladýðým cümleler.

Koruyucu ayetler, diyen bir söylemden kucakladýðýma dair huzuru kimselere kaptýrmak istemezken…

Teyakkuzunda duygularýn, rahmete raðbet eden o tecelli yine ikram edilen hazanla yatýp kalktýðým belki de öfkeli mizaçlardan payýma düþen hatta ayýp bildiðim ne ise uzaðýnda: hem cümlelerin tekelinde hem de mevsim kadar arsýz bir sevgi maðduru.

Gölgeler nasýl ki kayýtsýz ve nasýl ki gölge etmezdik birbirimize fi tarihinde… diyebilmek nasýl ki meziyet/ti bir zamanýn dökümünden bir de içimizde yaralar henüz kabuk baðlamamýþken…

Piþkin bir cümle belki de peþine düþtüðüm. Sersem sepelek üstelik gün derken ömrü hibe edip, teyakkuzda olmanýn verdiði huzuru yâd ettiðim her yazý’mda, ben yazgýma sitayiþte bulunup nasýl oluyor da bunca alýp veremediðim var/mýþ kendimle, diyebilmenin bir özür mü bir lütuf mu olduðunun da ayýrtýna bakamadýðým.

Kinayeli bir gün/dü ve dýþarýda geçirdiðim zamanýn örtüsüne de yenik düþtüm madem… matemlerden doðan neþemi saklý tutmakla nasýl da haddimi aþtým.

Boyumdan büyük konuþmuþum.

Kulvarýnda at koþturan deyiþler… ne gam!

Sýrra kadem basan dostluklar ve güzel insanlar… sizi çok özledim… demenin meþrebi yine aþtý amacýný demem o ki; korunaklý dünyalarýmýzda hiç de o kadar rahat ve mutlu deðiliz.

Sivrilen bir mizaç; sevinen bir yetim; gülen bir aðaç ama çýplak vücudu ile utandýðý yetmiyormuþ gibi üþüdüðünü de gizleyemeyen.

Kaynakçamýz ne ola ki?

Babamýn yalancýsýyým ne de olsa o da babasýnýn yalancýsýymýþ ve o da babasýnýn ve…

Düþüþe geçen gece. Gecenin menkýbesi bir þiir. Þiirin rahmeti ne çok duygu. Duygunun tekelinde beden. Bedenin tekelinde evren ve…kaos.

Göðün yangýnlarýnda bir homurtu.

Ciðerleri hayatýn belki de kuru sýký tebessümler çaðrýþtýrýyor.

Müebbede çarptýrýlan hüzün. Katsayýsý elem ve acý. Acý hepten doðurgan zaten anaç yapýda doða aslýnda doða bile küskün ve kýzgýn ve hepten kýrgýn.

Mevsimleri lav etti Yaratan. Sonra da düþüþe geçti mevsimler. Dikildi ayaða rüzgâr ailesi. Yaðmur da dindi rahmeti de sonlandýrdýk madem geriye ne mi kaldý?

Bir çocuktan daha çocuk.

Bir kadýndan daha anaç.

Bir anadan bir babadan deðil de yoktan var eden Tanrý’nýn sunumunda kaderimizi ifþa etmenin bir methiye babýnda telakkisi sonra da sýrra kadem basan kar bulutlarý ve kar masumiyetinde kim varsa çaldýrdýklarýnýn peþinde aslýnda sevginin ve merhametin peþinde.

Zamandan bile býkkýn saniyeler. Saniyeler bile eksileni tensiye edip birer hurafe misali sahip çýkýyorlar milatlarýna.

Dün düþerken gözümüzden.

Gözümüzden sakýndýðýmýz.

Sakýndýðýmýz kadar da uzaðýndayýz.

Uzak bildiðimiz ise aslýnda içimizin titreþime vakýf olamamanýn verdiði o hezeyan.

Muaf tutulduðumuz o tutanak aslýnda sayacýn ibresinin takýlý kaldýðý o boþ hazne ve bizler boþluða düþmektense boþa düþmüþ bir vatandaþmýþçasýna sahip çýkýlmadýðýmýz deðil de sahip çýkamadýklarýmýzý esefle kýnarken ve bihaber asaletten ve mutluluktan, birbirimizin hayatlarýný kurcalamayý ve kurgulamayý maharet bildiðimiz… ve iþte geldi zamaný.

Dünden yansýyan aslýnda yadsýdýðýmýz yine yansýyan iç sesimizin boþlukta devinen o hüsranýna bile yenik düþmenin acýsý.