HAN

   Duydum ki bir yola düþ olup varlýðýný arýyorsun, henüz uyuyan bir günün otaðýnda. Gözlerin, kalbinin yaðmurlarý ile ýslanýyor. Kanatlarýn nazif bir kuþ gibi kýrýlgan ve korkuyorsun gün doðumuna doðru açan ufuklarýn kýzýllýðýndan. Bilmediðini zannettiðin diyarlardan ürkerek geçiyorsun. Oysaki herkes senin iþtirakini beklerken böyle bir mucizeye. Bir anda þaþkýn bir þekilde bakýnýrken bu diyara, bir gönül hanýnda konaklýyorsun. Adýný daha önce duymadýðým ama sanki  bir yerden duyumsadýðýn esrarengiz bir han. Yavaþça yakýnlaþýyor adýmlarýn, tatlý bir telaþ ve korku ile. Ýçinde öyle bir his var ki, sanki gün doðumunu uyandýrmaya gidiyorsun gecenin kucaðýndan.. Gün, derinliðe demirlemiþ, bütün aydýnlýðý yutmuþ gece sonsuzluðu sýfýr ile çarparak. Ve þimdi giriyorsun günü içine alan geceye, o bilinmez esrarengiz hana. Yavaþça yakýnlaþýyorsun yüce bir ilahi divana.. Ufak bir heyecan ile çarpýyor kalbinin serzakiri ve hatýrýna ef’alin dokunuyor. Hilkatinin malikini aralýyor, varlýðýnýn arayýþý. Sana bilinir görünen bu ilk celsede. Öteleri yakýcý rüzgar esiyor göðsünün ta orta yerinde.

     Ýtelediklerin ve ötelediklerin yaný baþýnda asude bir  gelin gibi þahidin oluyor. Ani bir çýrpýnýþ sarýyor etrafýný ve yine korkuyorsun. Yanýna uðrak yerlerin geliyor ve elbette içerinde iskan edenler. Evvelden hal hatýr soruyor, kucaklýyorlar bu mucizeyi. Ýþtirakini muhabbet ile karþýlýyorlar ve sonra. Ve sonra içlerinden biri sual ediyor kendi kavli lisaný ile. Ne arýyorsun buralarda..? diyerek. Tutuk bir dil ile cevap vermek istercesine titriyor yüreðinin derinliði. Ve cevaben: günü aradýðýný söylüyorsun. Bu hanýn içinde bulabilir miyim onu.. Der ki sana, gün senin içindedir, geceye güneþi giydir ve bu handan öyle ayrýl. Þimdi kaldýr baþýný ey muhip Uzaklarýn düþüne girme. Varlýðýn, senin gönül hanýnda gizli. Gün’ü gecenin kucaðýndan uyandýrmak için, haný yalnýz býrakma..! Sonra mý..? Sen artýk biliyorsun…

Erkam Yýldýrým