HERKESÝN KURTULUÞU KENDÝ ELÝNDE VE ÝRADESÝNDEDÝR

     Firavunun karýsý Asiye Allah’a ulaþmayý diyerek kurtulmuþtur;

66/TAHRÎM-11: Ve dareballâhu meselen lillezîne âmenûmreete fir’avn(fir’avne), iz kâlet rabbibni lî indeke beyten fîl cenneti ve neccinî min fir’avne ve amelihî ve neccinî minel kavmiz zâlimîn(zâlimîne).                                                                                                                                                                    Ve Allah, âmenû olanlara firavunun eþini örnek verdi: “Rabbim, Senin katýnda cennette benim için bir ev inþa et ve beni firavundan ve onun yaptýklarýndan kurtar. Ve zalimler kavminden beni kurtar.” demiþti.

     Ýki peygamberin eþlerinin ihanetine karþýlýk, azýlý bir kâfir olan firavunun mü'min hanýmý îmân edenlere örnek olarak veriliyor. Bu haným diyor ki: "Rabbim bana Kendi katýnda, cennette bir ev yap. Beni hem firavundan hem de o zalimler kavminden kurtar."

66/TAHRÎM-10: Dareballâhu meselen lillezîne keferûmreete nûhýn vemreete lût(lûtýn), kânetâ tahte abdeyni min ibâdinâ sâlihayni fe hânetâhumâ fe lem yugniyâ anhumâ minallâhi þey’en ve kîledhulen nâre mead dâhýlîn(dâhilîne).

Allah, kâfirlere, Hz. Nuh'un ve Hz. Lut'un hanýmýný örnek verdi. Ýkisi de, salih kullarýmýzdan iki kulumuzun (nikâhý) altýndaydý. Fakat ikisi de ihanet etti. Bu yüzden ikisine de, Allah'tan bir þeye (azaba) karþý, onlardan (eþlerinden) bir fayda olmadý (onlarý kurtaramadýlar). Ve onlara: “Ýkiniz de ateþe girenlerle beraber (ateþe) girin.” denildi.

     Hz. Nuh ve Hz. Lut'un hanýmlarý onlara ihanet ettiler. Onlarýn eþlerinin cehennemden kurtulmasý konusundaki talepleri hanýmlarýný cehennemden kurtaramadý. Ve onlara "cehenneme girin" denildiði ifade ediliyor. Yani Allah, zamaný sýfýrlayan sonsuz hýzý sebebiyle kýyâmet koptuktan sonraki zaman parçasýndan sesleniyor.

         Yine Hz. Nuh’un oðlu da Allah’a ulaþmayý dilemediði için babasýna tabi olmadýðýndan tufandan kurtulamamýþ ver helak olup gitmiþtir. Babasýnýn Peygamber olmasý oðlunu kurtarmamýþtýr.

11/HÛD-42: Ve hiye tecrî bihim fî mevcin kel cibâli ve nâdâ nûhunibnehu ve kâne fî ma'zilin yâ buneyyerkeb meanâ ve lâ tekun meal kâfirîn(kâfirîne).

Ve o (gemi) onlarla, dað gibi dalgalar içinde yüzüyordu. Ve Nuh(a.s), ayrý bir yerde duran oðluna seslendi: “Ey oðulcuðum, bizimle beraber bin ve kâfirlerle beraber olma!”

     Hz. Nuh, oðlunun kâfirlerle beraber olmasýný istememiþ ve kenarda duran oðluna, kendisiyle beraber gemiye binmesini ve kâfirlerle olmamasýný söylemiþtir. Ama oðlu gemiye binmemiþtir.

11/HÛD-43: Kâle seâvî ilâ cebelin ya'sýmunî minel mâ'(mâi) kâle lâ âsýmel yevme min emrillâhi illâ men rahim(rahime), ve hâle beynehumal mevcu fe kâne minel mugrakîn(mugrakîne).

(Nuh (a.s)'ýn oðlu þöyle) dedi: “Beni sudan koruyacak bir daða sýðýnacaðým.” Nuh (a.s): “Bugün Allah'ýn emrinden koruyan bir koruyucu yoktur. (Allah'ýn) rahmet ettiði kimseler hariç.” dedi. Ve ikisinin arasýna dalga(lar) girdi ve böylece boðulanlardan oldu.

     Nuh (A.S)'ýn oðlu, Allahütealâ tarafýndan boðulanlarýn arasýna yazýlmýþ (Hud-37) ve kendi bu sebeple gemiye binmeyi istememiþtir. Kendi iradesiyle kendisini mahkûm etmiþ ve boðulmuþtur. Allahütealâ zulmedenler için 37. ayet-i kerimede diyor ki:

11/HÛD-37: Vasnaýl fulke bi a’yuninâ ve vahyinâ ve lâ tuhâtýbnî fîllezîne zalemû, innehum mugrekûn(mugrekûne).                                                                                                Vahyimizle ve Bizim gözetimimizde gemiyi inþa et (yap)! Zulmedenler hakkýnda Bana hitap etme. Onlar, muhakkak ki; boðulacak olanlardýr.

     Peygamber Efendimiz s.a.v. kendisini büyütüp koruyan amcasý Ebu Talip Allah’a ulaþmayý dilemediði için kendisine tabi olmadýðýndan dolayý çok üzülmüþtür. Bunu gören Allahütealâ onun üzülmemesi için kasas-56 ayetini indirmiþtir.  Ayette hidayete ermek isteyen kiþinin kim olursa olsun, hangi iyiliði yaparsa yapsýn ancak kendisinin serbest iradesi ile dilemesi halinde ancak hidayete erebileceðini, onu kendisine ulaþtýracaðýný söyleyerek Peygamberimizin üzülmemesini bildirmiþtir.

28/KASAS-56: Ýnneke lâ tehdî men ahbebte ve lâkinnallâhe yehdî men yeþâ’(yeþâu), ve huve a’lemu bil muhtedîn(muhtedîne).

Muhakkak ki sen, sevdiðin kiþiyi hidayete erdiremezsin (onun ruhunu Allah'a ulaþtýramazsýn). Fakat Allah, dilediðini hidayete erdirir. Ve O, muhtedileri (hidayete erenleri) daha iyi bilir.

NEFSÝNÝZÝ ALLAH'TAN SATIN ALMAYA BAKIN 

     "Ey kýzým Fatýma!, Babam Peygamber diye güvenme Rabbine karþý kulluk vazifeni yap, Eðer Allah'tan nefsini satýn alamazsan vallahi ben bile senin namýna hiçbir þey yapamam..."

Hz. Muhammed S.A.V. (Müslim, Ýman,89, Hadis no:351)

 26/ÞUARÂ-214: Ve enzir aþîretekel akrebîn(akrebîne).                                                                                 Ve en yakýnýn olan aþiretini uyar.

     Cenabý Hak, en büyük vazife olan teblið hususunda, " Ve en yakýnýn olan aþiretini uyar. “ buyurarak, Allah Resul’ünün, iþe akrabalarýndan baþlamasýný emretmiþtir.

     Bu ayet indirildiðinde Peygamber Efendimiz ailesinin bütün fertlerini, akraba ve yakýn komþularýný bir yemekte toplamýþ ve onlara hitaben; Ben þimdi þu tepenin öbür tarafýnda düþman süvarilerinin bulunduðunu ve size saldýrmak üzere olduklarýný söylesem bana inanýr mýsýnýz?" diye sormuþtu. Onlar, "evet inanýrýz" çünkü sen el eminsin deyince Efendimiz sözlerine þöyle devam etmiþti: ve  "Ben þiddetli bir azaptan önce size gönderilmiþ bir uyarýcýyým." Bana tabi olun diyerek Allaha teslim olmaya davet etmiþti. Bunun üzerine, Ebû Leheb öfkeden yerinde duramaz hâle gelmiþ, hâþâ "Ellerin kurusun. Bunun için mi bizi buraya çaðýrdýn?" diyerek hakaret etmiþti.

     Bundan sonra herkes daðýlmýþ ve Peygamberimiz çok üzülmüþlerdi. Bunun üzerine Allahütealâ Peygamberimizi teselli etmek için Tebbet suresini inzal etti.

111/TEBBET (MESED)-1: Tebbet yedâ ebî lehebin ve tebb(tebbe).

Ebu Leheb'in iki eli kurudu ve helâk oldu.

111/TEBBET (MESED)-2: Mâ agnâ anhu mâluhu ve mâ keseb(kesebe).

Ona malý ve kazandýklarý bir fayda vermedi.

111/TEBBET (MESED)-3: Se yaslâ nâren zâte leheb(lehebin).

Alevli ateþe atýlacak.

111/TEBBET (MESED)-4: Vemreetuh(vemreetuhu), hammâletel hatab(hatabi).

Ve onun, odun taþýyan kadýný da.

111/TEBBET (MESED)-5: Fî cîdihâ hablun min mesed(mesedin).

Onun boynunda mesedden (bükülmüþ liften) bir ip vardýr.

     "Ebû Leheb'in iki eli kurusun. Kurudu da." mealindeki ayet-i kerimeyi ihtiva eden "Tebbet" Sûresi'nin indirilmesiyle tesellî olan Efendimiz, Ebû Leheb gibi kimselerin mani olmaya çalýþmalarýna raðmen Allah'ýn emrini yerine getirmiþ, her fýrsatta aile ve akrabasýna da teblið ve irþatta bulunmuþtu. Bir defasýnda, kavim ve kabilesine seslenerek þöyle buyurmuþtu:

     "Ey Kâ'b b. Mürre oðullarý! Nefsinizi Allah'tan satýn almaya bakýn; zira ben, âhirette sizin adýnýza bir þey yapamam!

     Ey Abdimenâf oðullarý! Nefsinizi Allah'tan satýn almaya bakýn; zira âhirette sizin adýnýza bir þey yapmak elimden gelmez! 

     Ey Abdülmuttalip oðullarý! Nefsinizi Allah'tan satýn almaya bakýn; zira âhirette sizin adýnýza da bir þey yapamam!"

     Efendimiz kendisine en uzak kabile ve oymaktan baþlayýp en yakýnlarýna gelmiþ ve "Ey Allah Resulünün halasý Safiyye, sen de nefsini Allah'tan satýn almaya bak, zira âhirette senin adýna da bir þey yapamam!" buyurmuþtu.

     O Safiyye (radýyallahu anhâ) ki, Hazreti Hamza'nýn kýz kardeþiydi. O Safiyye ki, Allah Resulünün "Havarim" dediði Zübeyr'in anasýydý. O Safiyye ki, Allah Resulünün öz halasýydý. Buna raðmen Ýki Cihan Serveri, ona da "Sen de nefsini Allah'tan satýn almaya bak, zira âhirette senin adýna da bir þey yapamam!" demiþti.  

     Efendimiz, sözlerini o kadarla da bitirmemiþti, son olarak kendi kýzý Zührem dediði  ciðerpâresi Hazreti Fatýma'ya (radýyallahu anhâ), "Ey Muhammedin kýzý Fatýma! Sen de nefsini Allah'tan satýn almaya bak; zira âhirette senin adýna da bir þey yapamam." demiþti. 

     Efendimiz, emri çok iyi anlýyor ve yerine getiriyor; yakýnlarýndan baþlayarak hem inzar ediyor, hem de müjdeliyordu. Ýnzar ederken, ev halkýna ve can parçasý kýzýna da söyleyeceðini söylüyordu.

     Evet, Allah Resulünün saadet hanesinde sürekli bir haþyet tüter dururdu. Allah Resulünün bakýþlarda her zaman cennetlerin güzelliðini veya cehennemlerin korkutuculuðunu görüp hissederlerdi. Namaz kýlarken huþu içerisinde O'nun titreyip ürpermeleri, kâh ileriye kâh geriye gidip gelmeleri; O'na bakan herkese Allah'ý hatýrlatýrdý. Ýmam Nesaî naklediyor: "Allah Resulü namaz kýlarken içinde bir güveç kaynýyor gibi ses duyulurdu." Daima aðlamaklý bir hal ve cezbe ile Allah'a yönelerek namazýný öyle kýlardý. Peygamber hanesinin sakinleri O'nu hep Rabb'inin huzurunda, baþý yerde, titreyerek ve irkilerek secde eder vaziyette görürlerdi. Tabii ki, O'nun bu hali bile tek baþýna bir uyarýydý. Allah'tan çok korkan ve onu sonsuz seven Nebiler Sultaný'nýn, haným ve evlatlarýnda da ayný huþu vardý. Çünkü Allah Resulü, hep yaþadýðýný söylüyor ve söylediklerini de davranýþ biçimleriyle gösteriyordu.  

      "Kiþi sevdiðiyle beraberdir." diyen Hazreti Muhammed'i seviyorsanýz, yolunda olacaksýnýz; çünkü ancak yolunda olanlar ötede onun sancaðý altýnda ve þahitliðinde olacaklardýr.

Allah razý olsun.

Burhan AKSU