Bakýr bir tastan içtiðim su aslýnda yudumladýðým damlalarýn som hali.

Ebediyen susmayý temenni ettiðim bir an’da doðmamýn ertesi yine susuþlara vesile nicesi.

Türevi hüznün ne kelam ne de ayan beyan sunumu içimdeki aðýrlýðý pay etmek adýna derlemek deðil de dertlenmeye baþladýðým ve bayaðý bayaðý daraldýðým bir sun vakti yine göreceli þafaðý geceden ayrý koyuyor diye mimlerken hatta lanetlerken…

Günyüzü görsem ne görmesem ne hatta þunca zaman katýksýz yaþadýðým kadar da katýk yaptýklarýmý kelime kelime sunmuþken.

Ýçim haykýrýrken suskunum. Suskunluðum kadar yalnýz; yalnýzlýðýma pabucunu ters giydiren kalabalýktan bitkin ve metruk.

Hýncýmý yok ettiðim; nefretimi susturduðum aslýnda içimin aksanýnda aksayan arka ayaklarý kelimelerin ve hamdolsun, demekten gayrisi gelmez iken elimden…

Þaibeli bir sunum deðil bilakis açýk seçik bir öz çekimi yine maruzatýmý yok sayýp, yok sayýldýðým.

Hüznüm mademki müebbet yedi ben de yeþil gözlerinde Mayýsýn erken solmuþ bir çiçek misali aslýnda içim aðarýyor; aslýnda içimdeki çukur derinleþiyor ve dip dibe yaþadýðým; yürek yüreðe koþtuðum; nefes nefese içimde büyüttüðüm rahmet aslýnda Hakkýn rahmetine kavuþtuðunu sandýðým meczup kalemin deryalardan kuru bir ýrmaða döndüðü son(m) halim.

Ýçimin neþriyatýnda yangýn var kaç zaman.

Ýçimin öfkesinde ölü akbabalar ne de olsa bir iç zehirlenmesi yine tanýk olduðum deðil de sanýðý olduðum þunca dünya hali.

Zamanýmý öldürdüðüm kadar zamanýn da beni öldürdüðü gerçeði aslýnda hoyrat belki de hayta bir aymazlýk yine dünyadaki tüm balýklarýn kýyýya vurduðu.

Uyutulduðumdan gerçek olan unutulduðum aslýnda ne zaman vardým ki? Ne zaman akýllarda, yüreklerde bir mizansene denk düþtüm?

Ýçim ahkâmlar kesiyor yine için için ölmeyi dilediðim ne de olsa; ne de olsa… devamýný getirsem ne deðiþecek ki?

Ya da yazdýðým bunca satýr sonrasýnda kaç bin satýr daha yazacaðým ya da içimin aryalarýnda yaþý kemale ermiþ bir soprano olsam ne deðiþecek ya da içtiðim suyun kaynaðý o kuru çeþme tam da yüreðime tekabül etmiþken…

Susmayý þerh düþtüm bir ömür. Sonramý geçin. Az evvel yeniden derdine düþtüm bunca sessizliðin sonunda ölür müyüm kalýr mýyým yine içimdeki o infilak sonrasý, bir þiire sýzsam ne olur ya da sýzmasam hatta ölümü ýsmarlasam olmadý ölüm beni ýsmarlasa hatta ve hatta hiç doðmamýþ olmayý dilediðim… Tanrý biliyor ya varsýn evren sessiz kalsýn; varsýn kalemle arama giren nifak sonsuza kadar kýs kýs gülsün.

Andýklarým deðil ar bildiðim.

Þerrine lanet iblisin, düþün önüme deyip de baþýný çevirdikleri her an ve her mekân yine içimiz izbesi; yine yüreðin naaþý aslýnda solumdaki o ince sýzý.

Aþka dair ne çok söylence.

Aþka frak giydiren nice mezhep.

Aþký ýrak bilip de için için aþka düþen belki kelamýn þerefine belki yüreðin yasýna biat sonramý güncellemek deðil de; haykýrmaya ara verdiðim þunca zaman þunca saniye belki bin asýr belki binlerce sýr belki ser verip sýrlarýma ortak olanlar sonra da sýrdaþlarýna bir bir içimi dökenler. Ki mümkün de deðil ne de olsa ne kirli sýrlarým var ne de kinli yalanlarým aslýnda kin duyduðum nice maruzat dillendirebilirim lakin ne teyakkuzdayým ne de tereddütte.

Sadece Hakkýn nezdinde dar cepheli bir huzur ve mutluluk resmi çiziyorum her boþ sayfaya ya da çizmeyi tasarlýyorum resmini mutluluðun lakin sadece çöp adam figürlerine denk düþüp için için kamçýlanýyor içimdeki yazma cüreti. Evet, aþk addedilen ama bu aþka nazar deðip sadece soluk bir resim öncesi yazmamakla ölmek arasýnda gidip geliyorum.

Ruhumu teslim ettiðim gündür her yazmadýðým güne þerh düþüp kendime isyan ettiðim; belki akabinde çarpýlmayý dilediðim sanýrým aklýmýn sýnýrlarý zorlanýrken ben de yaþamakta zorlanýyorum.

Eþrafýmdan yana mý yoksa içimin mealinin tetikleyici her söylem ve her kýstas mý yine içimin dumanlarýnda önümü görmekten aciz olduðum belki de yarýnlarýmý uyutup ebediyen unutmak istemim?

Kayýp bir lahit aslýnda her gün peþine düþtüðüm lakin evren, illa ki bak önüne, diyor.

Düþemem.

Ölemem.

Susamam.

Ama susmanýn cezasýna çarptýrýldýðým her zaman aralýðý için kýyama durduðum da asla bir yalan deðil.

Yalan da deðilim madem… aslýnda iþin aslý astarý; dünyanýn tepkisizliði karþýsýnda onlara benzemek adýna susturulmuþ olmam ise… yine sus emrini veren iken içimdeki aksak ve kara gece ki geceleri þereflendiren hem duygularým ve hayallerim olmadý mý?