Ön sözünde ölümün, en tetikleyici istila adeta yine yüreðin matemini makber bellediðimiz hazan misali o kurþun misali aðýrlýk.

Öðütürken ne hazmedebildiðimiz ne de inkârý mümkün belki en tok gözlü ifade yine þiire düþüp de yolu: mahremden kasýt deðil bilakis þairin ifþasý yine ömürlük, külyutmaz yetilerin.

Haznesinde demirbaþ bellediði o istikrarlý hüznü ile yüreði mahþere yakýn ve yatkýn yine kayýtsýz seyrinde ömrün, en densiz duyguyu teneffüs etmek: aþka biat o istikrarlý yörünge ve yine ölüme yatkýn bir meziyet, sýrdaþ imlerin de tekelinde barýnan hüviyet aþksýz kalmak kadar huzuru da yarýnda saklý bir külfet mahiyetinde, ön sözü olmayan romanlardan taþan kayýp kahramaný tüm evrenin.

Þimdi bir ahkâm kesebilirim: hem de en aðýr yük iken iþtirak ederken ve kuytularýmý uyandýrabilirim, sýrdaþ bir þiirin kayýp imgesinde, tepetaklak dumura uðradýðým coðrafyasýnda hüznün, ölü bir beyit ýsmarlarým bir ölüm vakti…

Ölümden kasýt; yine yürüdüðüm yol ve düþtüðüm bu tuzak aþk belki kýyametin öncüsü belki safkan ihanet, yine yüreðin matemi ile baþ baþa ben bir mezar taþýný okþarken usul usul.

Aþkýn da en namert isyaný belli ki bir teyakkuz; belki rencide edilesi bir lanet düþmüþken üstüne gölgemin.

Ben ki; kayýp yarýmdan kasýt…

Ben ki; soluk yarýnlara biat…

Ben ki; þiirin közünde ve ölümün nefesinde, en þaibeli aþklarý mezar bellediðim.

Bir yüzünü unutmadýðým elem bir de yüzüne dokunmaya kýyamadýðým matem ötesi rahmeti boca ederken evren, ben yine lanet nefsin tefekkürüne biat o kayýp haznemde o kayýp silsilesi düþünülesi acýlardan payýma düþenle hasbýhal ettiðim þafak öncesi yalnýzlýðýmýn matemini sakladýðým belki mabedimde yaralý yüreðimle yaþadýðým…

Hüznüme kefilim, sevgili.

Aþkýma neferim yine bir ikindi vakti.

Göllerin durgun yüzünde belki aþk denen iksirinde tefsirinde hangi þahikadan yanayým?

Hangi þaibeli þiirlerden yaralýyým?

Ölgün gözlerimde vakur bir týný; yalnýzlýðýn týlsýmýna vakýfým ne de olsa: sen ki; hoyrat fýrtýnalardan mütevellit aþkýn kýyama durduðu þu gece vakti yine gün yüzü görmeye biat bir aþkýn kabuðunda iki büklüm sýrlarým ve serlerimle dolu baþucum.

Badem gözlerine de kefilim kaderin.

Sen ki; içimde ukde kalmýþ aþkýn þaþaasý.

Ben ki; ölümüne sevdalarýn bekasý.

Biz ki; tünediðimiz kelimelerde artýk nasýl cüret ediyorsak ve yazmaya doyamadýðýmýz bunca þiiri kefen niyetine giyiyorsak.

Bir zanda saklý belki de tüm yalanlar.

Bir zamanda kayýtlý belki de tüm sýrlar.

Þimdi ölümü dört gözle bekleyebilirim hatta ýsmarladýðým sonu sana bile armaðan edebilirim, sevgili.

Aþklarýn kutsal rehaveti bulaþmýþken üstümüze baþýmýza ve bizler kanýksadýkça evreni ve matemi yalnýzlýðýn da caný cehenneme.

Þimdi bir yýldýz geldi aþk duraðýma ve bindim kuyruksuz sefasýnda, iki büklüm cümleler kurup, ters yüz edildiðim cefasýnda þiirin bir þaire inat bir de yürekle imtihana razý o doyumsuz varlýðýmla…

Zaman geldi de geçiyor.

Aþklar uðradýkça kýyýma bizler döküyoruz eteðimizdeki taþlarý.

Þimdilerin þahikasý; bir zamanlarýn tefrikasý belki aþkýn Nakþibendî isyaný…

Artýk nasýl bir cüretse içiyorum iþte içimdeki son þiiri tek solukta yudumluyorum aþkýn nidalarýný.

Kayýplarýma da kefilim, sevgili.

Rezil rüsva olduðum þu kainatýn da en deli neferiyim.

Öp þimdi gözlerinden kalemimin.

Ölümüm iþte þimdi bu vakit.

Sondan bir önceydim þimdi ise sonum aslýnda ýsmarladýðým lanetin en deli müridiyim: aþkým da kefenim de bunca hazandan mütevellit oysaki yeþil sanmýþtým mayýsý ve þiirleri.

Solduðum kadar soldurduðum.

Solgun yüreðim kadar kuruduðum ve kurulduðum matemimle, dileklerim de sona erdi ne de olsa asil yalnýzlýðýmýn kurbanýyým.

Ýçim huzurla dolu öldüðümü de þerh düþüyorum yarýndan önce sakýn uyandýrmasýnlar beni ben yine içine düþtüðüm bu lanet aþkýn ne ilk ne de son kurbanýyým.