Bir adam bir  kadýný yeryüzünde en çok ne kadar severse ben de seni o çoktan bir fazla seviyorum.

            Bir adým önde...

            Bir kalp fazla...

            En çok ben seviyorum seni.

            Ýkinci olarak en çok seven kim merak etmiyorum bile.

            Sular seller gibi...

            - Abartma, bu kadar! dedi. 'Sýradan biriyim iþte!'

            Onun bu mütevazý ve kabullenmeyen hali beni acayip derecede etkiledi.

            - Yok caným ne münasebet, az bile söyledim. dedim bir çýrpýda.

            - Ýnatçýsýn hem de!

            - Aþkýna inadým sevgili, ölümüne seviyorum. Damar bir cümlenin öznesiyim. Jilet bir sevdanýn derin çiziklerle dolu yoluyum. Öylesine deðil sana duyduðum sevgi, ölesiye...

            - Sana laf anlatmak deveye hendek atlatmaktan daha zor be adam! O böyle deyince yüzüme, ben de onu periþan etmeye and içtim.

            - Kirpiðine kadar seviyorum seni! dedim. ' Ýçime iþleyen bakýþýna kadar, dokunuþuna...'

            Ýnsan aþýk oldu mu aðzýndan çýkan sözler de þairane oluyor.

            Þiir, aþýðýn yaþadýðý ve sevdiði yerde dolanýp duruyor.

            Bazen gün bitiminde, bazen gün doðumunda, bazen de ikisinin tam ortasýnda...

Ama hep sevgilinin kendisinde.

            -Bana böyle gelme! dedi.

            O böyle deyince bana da gün doðdu:

            - Sana böyle gelmem ki zaten; koþa koþa gelirim, uça uça... Annesini uzun süredir görmeyen bir çocuðun sevinciyle gelirim, asker niþanlýsýný bekleyen kýzcaðýzýn coþkusuyla, çatlamýþ ve damar damar olmuþ topraðýn yaðmura olan hasretiyle gelirim.

            Taramalý tüfek gibiydim.

            Saydýkça saydým.

            - Seninle boy ölçüþmek ne haddimize, üstadým! deyiverdi. Bunu o kadar uysal söyledi ki içim el vermedi daha fala yüklenmeye.

            - Yüreðin kocaman ya, boy ölçüþmek istersen yüreðini koy ortaya. Yüreðinle savaþ, yeri geldi mi yüreðinle seviþ. Ama terk etme... Gitme.

            Biraz daha sakin konuþtu bu kez:

            - Bu hâl iyiye iþaret deðil! Demedi deme!

            Onun bendeki anlamýný, iþgal ettiði yeri, hükmettiði kalbi söylemek istedim:

            - Hoþuma gidiyor yanýnda olmak... Bahara eriyorum, çiçekleniyorum rengarenk ve verilmiþ bir nimet kabul ediyorum seni. Düþtüðünde yere, tutup ellerinden kaldýrýyorum ve alnýndan öpüyorum seni üç defa.  Sonra yüreðime götürüp duam biliyorum seni. Göðsüme koyduðum muskam kabul ediyorum. Nazarlýðýmsýn sen benim göðsümün içinde sakladýðým.

            Gözleri kocamandý sanýrsýnýz karanlýðýn içindeki ay'dý.

            - Gördün mü muskamý? dedi gerdanýnda duran ay halesini iþaret ederek.

            - Mesele muska deðildi, mesele sevmekti seni delicesine, özlemekti... Harman vakti kýzgýn güneþ altýnda çalýþýrken içtiðim buz gibi ayrana teþbih ediyorum seni sevmeyi. Aðzýmdan döküle döküle içiyorum seni, üstümü baþýmý ýslata ýslata... Kalbimden taþa taþa seviyorum seni, her yerime bulaþtýra bulaþtýra.

            Ona aþýktým.

            Dehþet bir þekilde, manyakça...

            - Ne diyebilirim ki! dedi benim bu aþk halime.

            - Rabbim bir yürek vermiþ bana içine de seni koymuþ. Ne kutsal bir yüke hamalým. Ne þahane bir güzele ev sahibiyim. Bahçenin en güzel gülüne topraðým. Dünyanýn en güzel göðüne bakýyorum. En güzel suyuna kanýyorum.

            Gözleri dalýp gitti derinlere.

            Aklýndan ne geçiyordu bilmiyordum ama benim onun yanýnda olmamdan gayet mutlu olduðunu dudaðýnýn kenarýna konan gülümsemeden anlýyordum.

            Rabbim yaþamak buydu iþte.

            Sevdiðinin dudaðýnýn kývrýmýnda gülümseme yaratmak...

            Yanaðýnda gamze olmak...

            Gerdanýnda halka...