Sahiplendiðim kadar,

Sevebildiðimden bile öte.

Susmaktan yanayým iþin aslý

Sözlerim yakarken

Ben ölürken hicaptan

Varlýk kadar yaralý

Hangi þaibeli þiire

Göz kulak olsam da ne yazar;

Ne yazarým neye yarar,

Demenin vebali boynuma

Boyumu aþan bir aþký sahiplensem

Gönül pazarýnda.

Elden ele dolaþan bir yürek,

Olmadýðý kadar

Þaibeli ömrün sarýp sarmaladýðý

Bir hüzün mü bu kadar yaralar

Ýnsaný, demek bile kaygýnýn düþmaný.

Hele ki nasýl da yarým daire içim

Teðet geçen yalancý bir mevsim gibisin

Derken, titrer içim de

Sona geldiðimi bilir

Ve kaparým gözlerimi

Açýk bildiðim sadece o kapýdýr

Ýçinde diri diri ölmeyi bile

Sehven kabul etmiþliðim.

Patavatsýz sanrýlarýnda yüreðin,

Kayýp nizamýnda dünlük yangýnlarýn

Ayýp bellediðim bir þiiri bile kundaklarken

Eþrafým

Hele ki namert bir gölgeyse kuytularým.

Damýtan aþkýn

Densiz ve yanlý mizacý;

Sebepsiz ölümlerin

Yeniden dirilme heyecaný.

Hem ölür hem severim, demek olmasa bir hicap;

Gelip giden aklýn semasý yine

Ansýzýn yanýp sönen titrek bir þimþek.

Kansýz olmasa da ölüm;

Yanýp da kurtulmayý dilemese insan

Arýndýðýmýz kadarýz madem

Böyle gelmiþ böyle gidercesine

Elimiz boþlukta

Zaman hep ayný koðuþta

Metanet zaten yüreðin çeperi

Sevip ölmek deðil mi

Yeniden doðmanýn tecellisi?

Zamansýz ve mekânsýz özlemlerin

Biri bin para.

Kýblesi kayýp ömrün

Hazanýnda bile olmaz mý en derin yara?

Gülen yüzün solasý yok

Gülmese bile yürek

Aþktan yana açan her çiçek.