Kök hücresinde þiirin

Þiir belleyip aþka namzet her deyiþin

Ýlk sýrada diziliþi,

Tetiklerken yüreðin mahremi

Tortusu dibe çökmüþ þiir esintisi

Yine kývrak bir name

Dünün közü bilip

An’a kavuþmaya delalet

O zincirde

Yeknesak bir hüzün.

Kýtalarda hazýr ola duran,

Sancaðýný uluya adayan

Bir gölgeden nasiplenip

Bir surede demlenip

Aþka ve hidayete kucak açan.

Bir marifet olmasa gerek:

Kaygýlarýn alayýna hürmeten

Yanlarýna attýðým her çentiði

Görmezden gelen her kimse

Belki de Tanrý’nýn safýnda yer alan

Ýçimin ayak sesine koþan nice mazlum

Yine ölmeyi erteleyen nüfusun

Kaç katýnda bir oransa

Yalnýzlýktan ölenlerin

Kestiði racona teðet geçen

Kahkaha maðduru kayýp neþem.

Demlendikçe koynunda duygularýn,

Esefle süzdüðüm

O iri ve diri cümlelerden

Gözlerimi alamadýðým

Yetmedi, alý al moru mor

Bir kesme iþareti ile

Hayatýmý tam da ortadan

Ýkiye bölmeyi,

Sevap iþlercesine sunmak

Belki de sýnanmak yine halk dilinde.

Körebe bir düþ sancýlanýyor,

Yalýn seyrinde bulutlarýn,

Aðýr aksak çöküþü gecenin.

Tutsak bir maðfiret,

Yeþile çalan gözlerimde

Kuþ sesleri

Yine ikbalin ayak sesleri.

Randýmaný düþük bir yürek benimki

Sadece huzurun noksanlýðýnda

Bir gök gürültüsü adeta.

Týnýsýnda yeknesak iç çekiþler

Zarfý yýrtýk bir mektubun

Olasý muhatabý

Yine vazgeçiþler.

Ölümün ön sözünde bir sihir olabilirim aslýnda aksayan ayaklarýnda iç sesimin, deli bir med-cezir de.

Zamanýn ufkuna; dünün utkuna þahidim.

Þimdi diri bir öfkeyi sonlandýrabilirim ya da hükmeden kadere boyun eðdiðim her an için þükrederim yürekten.

Kayýtsýzlýðýmýn tarhýnda bir büyüteçtir yüreðim; aþkýn þavkýna biat bir ölü kar tanesiyimdir belki yine taziyelerini sunan göðün kanadý kýrýk ölü kuþuyumdur; uçtuðuna dair bin bir kanýt sunarken evren, isyanýný bastýran þaibeli bir þiirimdir yine iç sesimin kýrýlganlýðýnda metazori bir gülümsemeyi pay ederken göðün Tanrýcý kuþlarýna…

Sulh bildiðimdir sevgi aslýnda nefrete isyanýmdýr sevgiye biat bir öngörüde kaykýlmýþlýðým yine ötenazi yapmaya kýyamadýðým çoktan ölü iç sesim.

Diri bir kuþu da sahiplenebilirim ansýzýn.

Ya da katýksýz ve kanýtsýz severim ansýzýn da ölebilirim bir gece vakti yine geceyi teðet geçen yýldýzlardan alacaklý iken bir gülümseme tadýnda bir sihir sunarken evren.

Kayýtsýz ise insanoðlu ya da katýksýz nefrete banmýþken nefsini…

Susabilirim de keza bir ömürlük suskunluðumla hayatýn kýlcal damarlarýnda bir týkaçtýr belki de hüznüm.

Hüznüme sahip çýktýðým kadar vakur…

Aslýmý koruduðum kadar özgür…

Özgürlüðüme delalet binlerce þiir ve yazý…

Kanýt topladýkça evrenden ve bandýkça her kelimeyi gözyaþlarýma attýðým o çýðlýk lakin öldüðüme biattir her gece iyi de insan ölürken çýðlýk atmaz ki.

Sorulardan soru seçerim.

Cevabý olmayan nice soruyu bir anne gibi de sahiplenebilirim.

Sahibi olduðum ne varsa yine evrene armaðanýmdýr belki de evrenin armaðaný ne ise yüreðe de hezimet yüklenmiþtir bilinmedik bir vakit.

Sevgime sahip çýktýðým kadar yalnýz; yalnýzlýðýma tanýk þu sefil kalem; sefalet düþkünü aciz benlik; benlik dolusu kinayeyi bir bir iþlerken yüreðime…

Hicabýn arka yüzüdür hüzün.

Hüzündür dünden ýrak yarýna biat belki öykündüðüm de yalandýr.

Yalanlarým sýr olmaktan çýkar zira tek yalanýmdýr mutlu olduðum belki öykündüðüm hiçbir mutluluk da bana ait deðildir yine de ses etmem: sulh bildiðim ömrü ifþa ederken hece hece tüm giysilerimi yakarým þiirin ateþ dolu cürümüne aþkýn da infaz dolu yürek sesine ihanet etmeden aslýmý þiar bildiðim dünüme kefil yarýna hükümler yüklerken eþrafým.

Kanýksadýðým ne ise yalan deðildir madem, ben de matem borcumu meram bilirim de mahremimi korurum yine sancaðýnda hayatýn ben bir kelimeden ibaret ismimle cihana kucak açtýðým ve aklýmý kaçýrdýðýma inanýrken yine yetim þiirlerimde metazori bir gülümsemeyi teyelleyip gücüm sadece dualarýma yeterken bir de yazmadýðým ne ise þerh düþmüþsem yarýna.

Zemherilerden kaçýrdýðým gölgemdir aslýnda baharýn þanýna pek de yakýþmayan hüznümü balçýk bilirken eþrafým aslýnda yarýnlarýmý bile mimlerken dün niyetine ölmeyi sevdiðim kadar örtündüðüm duygularým da tek katýðýmdýr beni kendince mutlu eden belki de sefil eden.

Tutuþan aþklarýn baþkahramaný þunca zafiyeti ile doðurgan yine kursaðýnda ölümü nimet bilip hayattan bir o kadar kopmaya yakýn hatta kopuk benliðin bam teli ise gamlarla örtülü yalnýzlýðýn diri tutanaðýnda bir aþký bir de sevgiyi zuhur eden maneviyat sayesinde ayaklarýma bastýðýmýn da habercisi her günü milat bilip mutluluðun miadý nasýl ki dolmuþ demek ki; gönül borcumdur yine dostluðun tanýsýna ve týnýsýna vakýf bir o kadar yükselirken her nasýlsa baþým arþa deðmiþken belki de koruduðum sükûnetin habercisidir az sonra boþalacak olan rahmeti göðün.

Öykündüðüm hangi hikâye ise…

Yazmadýðým hangi þiir ise yine hayata tutunduðum kadar oturduðum dalý kesmekten haz ettiðim…

Zamanla tutuþan; aþkla birleþen ve sevgi ile þekillenen güne ve ömre olan borcumu ödemekten geçer demek ki; yazmayý ve sevmeyi tek tek iþlediðim yüreðin tellerinde oynaþan hasretin ve gizemin de tetikleyici ve tek kanýtý iken içimdeki çýðlýk.