Haiz olduðum o týk nefes duyguyla baþlamak zorunda kaldým daha doðrusu bitiþ çizgisine yakýn, yeni bir hamle yapýp yeniden start aldým sanýrým en eksantrik mecra yine kýblemle sert bir çýkýþ yaptýðým hayat çizgisi.

Planladýðým ne ise uçup gitti hoþ uçuþan renk renk balonlardan sonra uçuþan notalarýn eþliðinde ben de uçmuyor muyum günbegün yalýtýldýðým inancýyla, hayatýn hangi basamaðýnda durduðuma bile emin olamazken.

Sürecin ihya ettiðini söyleyemeyeceðim zira karanlýðýn en meczup rengiyim týpký yüreðin atýlý o boþ arazilerde fink atan ve sayýsýz cereyana maruz býrakýlan benliðim kadar da kara kuru niyazlarda asla samimi bulmadýðým kim ise peþi sýra lanet okuyan.

Aklýmýn inanýlmaz bir aksaný var belki de hayatýn aksayan ritmine tezat yine bir iklimden diðerine geçmek an meselesi iken.

Çözemediðim çok þey var akabinde: edebiyatýn neye denk düþtüðü ya da yazdýklarýmýn edebiyatla ilintisinin olup olmadýðý sanýrým gözlemlediklerinden de öte okumaya dair bir eksende ben eski yazýlarýmý görüp de nerede eksiliyorsam ve eskidiðim kehaneti ne de olsa günbegün yaþ alýyoruz ek olarak da yas.

Zamana ve mekâna tekabül eden hangi açýlým daha net bir ifade ile kimiz biz?

Yazdýklarýmýz kadar gerçek mi yoksa yazmadýklarýmýz ölçüsünde gerçek dýþý ve aldatýcý mý?

Bir þiir olmak isterken bir destana denk düþen yine aklýn ritminde illa ki ters giden bir þeyler var ve doðru orantýlý acýlar yine açýklamakla saklamak arasýnda gel- git yaþadýðýmýz.

Hikâyelerin boyunduruðunda bir kahraman olmak gibi bir niyetim var belki de yine aþk romanlarýnda yaþanan büyük aþklara paye verirken okuyucu, nasýl oluyor da ýsrarla kendi romanýmýzý yazmamak konusunda direniyoruz?

Oysaki her günümüz bir sayfasýna denk düþüyor o yazýlmayan romanýn ve yeni bir gün daha derken gün bitimi ve mecazi bir yolculuk yine fýtrat ne giyinmiþse üstüne: kah hüzün kah neþe kah sýra dýþý bir sezi belki nefretini sonlandýrmayan kim ise yine payýmýza düþen bunca olumsuzlukla illa ki öðrendiðimiz tüm negatif duygular ve sarsýcý olaylar hatta basit bir kelamda takýlý kalýp afalladýðýmýz gün boyu üstüne üstük ömürlük bir hezeyan yine içine düþtüðümüz o kaosun perde arkasý.

Her oyuncu rolünü oynarken beyaz perdede ya da hayat sahnesinde, yazýlanlarýn neresi gerçek neresi düþ gücünün ürünü peki?

Ya da okuyucudan almak istediðiniz tepkiyi niye sunmaz ki okuyucu ve çekimser kalýr her okumada ya da yazan kiþinin ismini görüp de bir ön yargý ile mi yaklaþýr o asla okumayacaðý yazýya?

Ýþte boyutsuzluðun gücü tüm olup biten…

Ýþte evet, iþte sevginin ýsrarcý inadý hala nasýl oluyor da insan yazmaktan kendini alamýyorsa?

Düþünce aktarýmýnda tek tabanca aslýnda tüm duygularým ve birbirinin üstünü örterken düþünceler, onca duygu aslýnda yalýtýlmýþlýðýn iz düþümü yine benliðin çeperinde ve doðasýnda saklý iken muhteviyat: kim için yazýyorsak, sorusuna asla bir açýlým getiremez iken…

Yazmazsak ne mi olur, sorusunun cevabý ise ölümden beter ise.

Yazmakla yaþamak arasýnda bir seçim yapmak zorunda kalsam büyük ihtimalle yazmayý tercih ederdim, demekten de geri duramýyorum iþte hele ki yazarak dolu dolu geçen bir altý yýlýn ardýndan ne susmaya yeltenirim ne de durduk yerde överim kendimi.

Sunumunda doðanýn mecburi istikametler var yine geliþimin asla sonlanmadýðý ve büyümekle küçülmek arasýndaki o irrasyonel korelasyon.

Taban tabana zýt olduðum ne çok insan ve gündelik hayatýn getirisini ben bir kayýp olarak görüp gün bitiminde duygular kazan kalem kepçe, illa ki karalama güdüsü.

Farklý olmasý adýna çaba gösterdiðim yine kendimi tekrarlamamak adýna belki de benliðimle sayýsýz ben yaratýp farklý kimlikleri gözlemleyip onlar gibi düþünmeye çalýþtýðým hele ki yazýma birincil tekil þahýsla baþladým mý kendime lanetler okuduðum…

Zaruri olan ihtiyaçlarýmýz ve ilk sýrada bedensel gereksinimiz gibi gözüküp duygusal anlamda pek çok þeyi geri plana attýðýmýz gerçeðine kapýlýp bir þekilde nefsimizi doyurduðumuz ve sahip çýkamadýðýmýz yine elimiz ve dilimiz iken nasýl oluyor da iyi ve mutlu olmayý baþarýyoruz? Ki kendime sorduðum sayýsýz sorudan biri ve ben sesli düþünürken bir þekilde kaleme aldýklarým…

Þehir ile eþleþtiðim sayýsýz duygu hulasasý týpký Ýstanbul’un yalnýzlýðýna tanýk olup bunca kalabalýk içerisinde hala yalnýz olduðumu kendime sunmam oysaki ne çok insan içimde saklý ve ne çok insan salýnan oysaki her biri kurmalý bebek gibi sadece hayatýný idame ettirip bir þekilde de incitmeye meyilli üstelik bunu isteyerek ve yürekten ifa ediyorlar.

Zanlarýn yürüdüðü.

Zamirlerin çürütüldüðü.

Þahýslarýn kimliklerine sahip çýkmasý adýna birbirine kinayeler yüklediði.

Ben de herkes gibiyim belki de yine de öykündüðüm hiç kimse yok, demekten de imtina etmiyor ve avaz avaz baðýrýyorum yine iri puntolarla yazmaktansa sessizliðimi küçük ve gölgeli harflerle biçimlendiriyorum.

Akla zarar-ým belki de ya da etrafýmdakilere zarar ne de olsa benzemektense sadece Allah’ýn þekillendirdiði sað duyuma sahip çýkýp bir þekilde özümü korumakla mutluluðu sahiplenmek arasýnda gidip geliyorum…

Ve þimdi evet, þimdi, koskocaman ölçekli bir engebeye rast gelip dar ölçekli neþemle attýðým kahkahayý evrene sunuyorum lakin güldüðüm yine kendimim ve tüm saçmalýklarýmla sahip çýktýðým o meczup benliðim üstelik hiçbir sýfata tabi olmadan ve asla da iz düþmeden evrene ne de olsa bir nokta olmaktan bile acizim belki bir nokta adayý lakin gücüm bile yok iken sonlandýrmaya… o zaman yola devam yine üç noktanýn azizliðine uðradýðým kadar da aþikar iken hala nasýl oluyor da yaþamak ve yazmak arasýnda deli gibi gidip gelirken…