Gölet kýyýsýndaki aðaçlar yazýn gelmesiyle yeþillenmiþti. Çevre düzenlemesinin güzelliði þehir sakinlerini parka çekmekte, keyifli sohbetler çimenlere serilmiþ piknik örtüleri üzerinde devam etmekteydi. Genç kýz tabaktan bir çilek alýp sevgilisinin dudaklarýnýn arasýna sýkýþtýrdý. Delikanlý iþtahla çileði yerken kýz baþýný delikanlýnýn dizine koydu. “Aþkým, yüksek lisanslarý Avrupa’da yapsak… Mesela Venedik. Gondol, spagetti, Burano.” Delikanlý parmaklarýný kýzýn saçlarýnýn arasýnda gezdiriyordu. “Taþýnma masrafý, rutubet, bulantý.” Kýz suratýný ekþitti. Rüzgâr hýzlanmýþtý. Kuþlar aðaçlara uçup dallarýn arasýnda kayboldu. Kýz üþüdü. Doðrulup piknik sepetinden þalýný aldý. Omuzlarýna örttü. Gülümseyerek neþesini yerine getirdi. Delikanlýya sokuldu. “Tezleri verdikten hemen sonra evlensek... Bahçeli bir ev, iki çocuk ve barbekü.” “Ödenmeyen taksitler, uykusuz geceler, yanmýþ etler.” Kýzýn caný iyice sýkýldý. Belindeki koldan kurtulup ayaða kalktý. Açtý aðzýný yumdu gözünü. “Seninle hiç hayal kurulmuyor!” Delikanlý gülümseyerek peþi sýra ayaklanmýþtý ki telefonu çaldý. Ýþaretle müsaade istedi. Telefonu cebinden çýkarýp cevap verdi. “Ben hayalet avcýsý Peter Venkman.” Ciddiyeti asýlan suratýndan okunmaktaydý.