-Ayný zamanda hazýrcevapsýn da, ama burasý senin deðil benim evim.

-Ýstersen Aynadaki'ne sor, o sana söylesin her þeyi. Ben artýk sustum.

Deyip, gitti yataðýmýn üzerine oturdu. Ayaðýnda ayakkabýlar yoktu. Ne zaman nereye çýkardý, ben nasýl görmedim?

Aynanýn yanýndayým. Bunak gene pis pis sýrýtýyor. Onunla konuþmak hoþuma gitmese de bazen mecbur kalýyorum. 

-Bu çocuðun gelmesi de senin bir oyunun mu?

-Burasý tiyatro sahnesi deðil ki oyun oynayalým! O çocuk sensin. Ýyi bak, sana benzemiyor mu?

Eski bir fotoðrafý hatýrlýyorum. Evet benziyor. 4-5 yaþlarýnda kardeþlerimle beraber bir okul bahçesinde çekilmiþ bir fotoðraf. Onlar öðrenci olduklarý için üzerlerinde beyaz yakalý siyah önlükleri var; ben de pantolon üzerine bir kazak giymiþim.

-Evet benziyor da, bana benzemesi ben olduðumu göstermez.

-Köy hayatý, sen iki yaþýndayken senin için bitti. Bir þehire taþýndýnýz sen, annen ve baban. Kardeþlerin köyde kaldý, çünkü onlarý ninen býrakmadý. Sen çok küçük olduðun için annenle babanýn seni götürmek istemelerine ninen sesini çýkarmadý. Þehirde, önce birkaç ay iki odalý bir yer evinde oturdunuz. Sonra ahþap bir evin ikinci katýna taþýndýnýz. Buranýn geniþ bir sofasý, iki odasý, mutfak olarak kullanýlan bir yeri vardý. Tuvalet alt katta, bahçedeydi. Bilhassa soðuk havalarda tuvalete gitmek zahmetliydi.

-Þehirdeki ilk evimizi þöyle böyle hatýrlýyorum. Ýkinci evle ilgili hatýrladýklarým çok fazla. Yazýn serin, kýþýn da çok soðuk olan bir evdi. Bahçesi vardý. Bahçede badem ve ýhlamur aðaçlarý. Yazýn sokaða çýkýp çoðunlukla kendi kendime oynardým. Bazen de mahalleden çocuklarla. Üzümler olduðunda sýrtlarýnda küfeler olan eþeklerin arkasýndan giden köylü kadýnlarý, biz çocuklara birer salkým üzüm verirlerdi.

-Sen beþ yaþýna geldiðinde çok kötü bir hastalýða yakalandýn. Zaten bu yaþýna gelinceye kadar hep hastaydýn, ama bu çok daha aðýr bir hastalýktý. Bir gün sokakta oynarken baþýn aðrýmaya ve dönmeye baþlayýnca kendini eve atýp, yataðýna yattýn. Yüzün yeþil, siyah karýþýmý renge büründü. Annen seni böyle görünce sana bir haller olduðunu anladý. Elini baþýna koydu, alnýn cayýr cayýr yanýyordu. Nasýl olduðunu sana sorduðunda sadece bir-iki kelime söyleyebildin: “Baþým aðrýyor.”

Kadýn telaþa kapýldý, ne yapacaðýný bilemiyordu. Evde aspirin vardý ama bu ilacý vermek doðru olur muydu? Aþaðýdaki komþunuzun kapýsýný çalýp durumu anlattý. Konuþmalarý duyan komþunuzun kocasý sana bakmak için yukarý çýktý ve görünce “Hemen hastaneye yetiþtirelim. Çocuk çok kötü görünüyor” dedi.  Adam seni kucaðýna aldý, koþarak hastaneye götürecekti. Annen ona yetiþmede zorlandý. Komþunuz þehir lokalinde garsondu. Gece geç saatlere, bazen de sabaha kadar çalýþýyordu. Oranýn müdavimlerinden devlet hastanesi baþhekimi Sait Beyi tanýyordu. Seni hemen baþhekimin yanýna götürdü. Doktor daha ilk bakýþta koydu teþhisi: Menenjit. Hastanede yatarak tedavi edilecektin.

-Hastanede geçen birkaç günü hatýrlýyorum, ama bu senin anlattýklarýný hatýrlamam tabii ki imkansýz.

-Öyle. Nasýl hatýrlayabilirsin ki? O sýrada sen kendinden geçmiþsin, yarý ölü sayýlýrsýn. Doktor Sait Bey, senin tedavini kendisi üstleniyor ve erken teþhis konulduðu için de kurtulma þansýnýn olduðunu annene söylüyor. Annenin aðlamaktan baþka elinden bir þey gelmiyor. Doktor, anneni eve yolluyor; hem sana hem de kendisine gerekli eþyalarý almasý için.  Babanýn çalýþtýðý yere haber gönderiliyor, hemen geliyor. Hastanede yatma ile ilgili kayýt iþlerini yaptýrýyor, bazý evraklarý imzalýyor. Sait Bey, durumun ciddiyetini babana da anlatýyor ve soðukkanlý olmak gerektiðini söylüyor.