Ölümün ön sözünde sergüzeþt besteler ve yýlgýn göðün kambersiz selamý dostluðun mihenk taþýnda anlam bulan yine yüreðin istilasý.

Öykündüðüm þiirlerden düþtü yolum sana ve sonramý kabullendiðim sýrdaþ dünümün gün tadýndaki tatsýz ve heyecansýz yankýsý.

Aþký mimleyen þiirler vardý ve kayýp þehirlerin kalabalýkla imtihaný, gök gözlerinden annemin üstüme düþen rahmeti yine dualarýna tutunduðum ve anneliðine doyamadýðým o naif serzeniþ belki hüsran tadýnda bir var oluþ derken cebelleþtiðim yoksunluk aslýmý düne taþýyan ve görünmezliðin þeceresinde hayata damgasýný vuran.

Sahiplenmiþtim ne de olsa: aþký yüreðime sindirmiþ; yüreðime aþkla yýkamýþ ve ön sözünde özlemin yalnýzlýða düþmüþtü yolum senden çok önce.

Gýyabýnda satýrlarýn gark etti yürek minvali.

Kayýp satýrlarda buldum aþkýn adýný ve sanýný bildiðime dair þarkýlardan nemalandýðým.

Öfkesini kürüyordu insanlýk.

Zaman ölüsüydü ardýmýzda kalan insanlýðýmýzýn da örtüsü.

Güne eþlik eden acýdan yoksundu zalim çünkü vefayý ve vicdaný hep boykot etmiþti. Ya, biz?

Sevdik seveli serildik de týpký aþka þahit bulutlarýn revnak dokusunda bir arpacý kumrusu misali ben yine eþleþtiðim dünümden aldýðým derin darbe.

Utkumda yoktun.

Ufkumda ise her þeyimdin.

Þehir gazeller okudu ve dokudu bulutlara aþkýn þahidi melekler.

Çemkiren iblisi cehenneme postaladý kader derken uyuya kaldýk beklerken.

Ötem berim neredeydi?

Neredeydim?

Sensizliðin neresindeyim?

Sen ise bensizlikle yoðun bir hasbýhal içerisinde tünemiþtin içimdeki iskeletine sýð olmayan duygularýmla da hemhal olduðum derinlerin nefesini içime çekerken.

Gölden çaldým huzuru ve kýskandým ölümü: ölümün ön sözünde ise hep aþktý kazýlý olan.

Yiðit þiirler serdim sayfaya ve þehitler verirken vataným ben sadece diledim onlara kavuþmayý.

Bir aþka özendim ömür boyu bir de ölüme.

Aþký ölüm bildim bileli hep sevdim derken sevip ölümüne þahit oldum, yalnýzlýðýn miri idi hep þahit tuttuðum.

Öptüðüm ekmeði sakladým ve bayat satýrlara doðradým ekmeði.

Ekmek gibi kutsaldý sevgi ve þiir gibi yoksundum.

Yok olacaðýmý bilsem de yazdým ve yazdým ve sevdim üstelik üstünde mýsralar yazýlý ekmek dilimlerini hayallerime katýk yaptým.

Aþk kutsaldý ve sen ve zehir zemberek ahalisi dünyanýn susamýþtý nefrete.

Mimlendim, mil çektiler gözlerime.

Sonlandým ansýzýn zira mecburdum ve bir ýslýk eþlik etti ben mezarlýða her yolum düþtüðünde, sevdim mezar taþlarýný üstelik korkmadýðýmdý ölülerden bana yansýyan: ne caným yandý ne canlarýný yakabilirdim.

Bir hutbede saklýydý azmim.

Bir surede sen tadý vardý.

Annemi öptüm geceden sabaha aslýnda eremediðim aydýnlýktý yine kundaklanan saf hayallerim.

Öykündükçe zýpkýn yedim ve vuruldukça on ikiden, bire düþtü yenilgim zira aþktý istikbalim ve naaþýmdý þiir yazmadýðým gecenin sabahýna erecek olan.

Baþým göðe mi erdi de sustum?

Yoksunluðum kap kaçlara mý esir düþtü de varlýðýmý unuttum?

Unutuldum defalarca ama unutmadým.

Uyutuldum bir ömür ve esir düþtüðüm gazellerde yendim korkularýmý ve kaygýlarýmý.

Aslýma ihanet etmeden sessizce sevdim ve okþadým baþýný gecenin yine kuytularýn mihrabý satýrlarda, ben bir meczup ve esir düþtüðüm acýlarda konaklayan o çocuk yaným yine esaret zincirine müdahil olup da esaretimden gocunmadýðým.

Selamý kesmedim hayattan.

Bir düþ çukurunda girizgâh belledim aþkýn üslubunu ki katmersiz hicranýmla belki’lerimi son bildim aslýnda her son’u da yeni baþlangýç.

Tünediðim dalýnda makamsýz sevdalarýn, yol bildim yüreðini yine geceden ýrak bir yalnýzlýk asla dilemedim.

Þerh düþtüm biteviye.

Sefil nidalarýmla avundu evren; sefaletin güzergâhýnda þefaat düþkünlerine acýdým oysaki bendim gözlerinde anlamsýzlýðýn rahlesi.

Büyüdüm iþte hem de bir gecede büyüdüm.

Büyüttüklerimden de asla hicap etmedim zira ben ölü acýlarýn annesiydim üstelik vefayý ve hüznü elden býrakmadan özendiðim insanlýðýn alfabesinde son bir harf olmaktý adý otuza çýkan ve kendi lügatimde yirmi dokuzuncu harf olmayý reddettiðim yine yüreðin istilasýydý yazmakla ölmek arasýnda seçim yapmakta zorlandýðým.