Deniz huzurdur, sonsuzluktur, nefestir derler ya ben de o huzuru, sonsuzluðu, nefesi bulmuþtum 5 yýl aradan sonra. Özlemiþim denizi, Ýzmir’i, ülkemi, Türkiye’yi. Þimdi uzaktan göz kamaþtýran sonsuz maviliði ile, sessiz dalgalarýyla karþýmda duruyordu. Önce sesini dinledim. Ýnsanýn bütün derdini alýyordu dalgalarýn kýyýya vuruþ sesi. Bu sese daha fazla karþý koyamayýp attým kendimi masmavi sulara. Gerçekten çok güzeldi. Tam anlamýyla huzurumu bulmuþtum.

Genç, yaþlý demeden herkes giriyordu denize. Ve çoðunluðu da kýyýlarda, güvenlik þeridinin olduðu yerlerde yüzüyordu. O yüzden kýyýlar kalabalýktý. Hiçbir zaman hoþlanmamýþýmdýr kalabalýktan. Biraz açýlmak istedim. Ýlerlemeye devam ederken tanýdýk bir yüz ile karþýlaþtým. Ama o mu deðil mi tam anlayamadým. Biraz daha yakýndan bakmak için kýza doðru ilerledim. Kýz bakýþlarýmý fark etmiþ olacak ki:                                                   -“ Bir sorun mu var?” diye sordu.Ben kýza bakarken o kadar dalmýþým ki kýzýn sorusunu bile duymadým. Kýz tekrar sordu :                                                                                                                                                            -“ Pardon. Bir sorun mu var? Niye öyle bakýyorsunuz?”                                                                                           -“ Alara…” dedim. Sesimi ben bile zor duymuþtum. Sözcükler boðazýmda düðümlenmiþti. Alara’ydý o.  Karþýmda durmuþ þaþkýn gözlerle bana bakýyordu.                                                                                                  -“ Siz kimsiniz? Adýmý nereden biliyorsunuz? “                                                                                                       -“ Tanýmadýn mý gerçekten? Benim… Barlas…” 

1-2 dakika boyunca sessiz kaldý. Ya adýmý duyunca þok olmuþtu ya da gerçekten hatýrlamamýþtý. Ben bir tepki vermesini beklerken o arkasýný dönüp suda yürümeye baþladý. Arkasýndan seslendim :                                      -“ Alara. Ben geldim. Barlas. Bunca yýl sonra karþýna çýktým bir þey söylemeyip öylece gidecek misin?”                                                                                                                                                                   -“ Ne dememi bekliyorsun Barlas? Hiçbir sebebin yokken nikah masasýnda “ Ben yapamam” deyip giden sensin. Nikah masasýndan gittiðin gibi Ýzmir’den, Türkiye’den giden gene sensin. Þimdi de 5 yýl sonra karþýma geçmiþ “ Alara ben geldim.” Diyorsun. Ne yapayým geldiysen Barlas? Boynuna mý atlayayým? “ Hoþ geldin ben de 5 yýl boyunca seni bekliyordum mu diyeyim?” Ne diyeyim Barlas?                                            Aðlamaya baþlamýþtý Alara. Ne yapacaðýmý bilemedim. Ama söylediklerinde haklý olduðunu biliyordum.                                                                                                                                                                            -“ Alara aðlama lütfen. Haklýsýn. Baþtan sona kadar haklýsýn…”                                                                              -“ Haklý olmam senin beni terk ettiðini deðiþtirmez ki Barlas. Haklý da olsam haksýz da olsam sen beni terk ettin. Bunca yýl sonra karþýma çýktýysan ben de sana geç gelen bir soru sorayým o zaman. Gitmenin sebebi neydi ? Beni mi sevmiyordun? Vakit geçirmek için mi benimle birlikteydin sen?”                                              -“ Hayýr Alara saçmalama yok öyle bir þey. Ben seni çok seviyordum ve hala da seviyorum. Seni niye terk ettim inan bende bilmiyorum. Bu soruyu defalarca kendime sordum ama bir cevabýný bulamadým. O zamanlar daha gençtik, çocuktuk, oyun sanýyorduk her þeyi. Aþký, sevgiyi, evlenmeyi. Bozarsak tekrar düzeltebiliriz sanýyorduk ama olmuyormuþ Alara . Ben bunu seni terk ettiðimde çok iyi anladým.”                                         -“ Barlas ben seni gerçekten çok seviyordum. Gerçekten seninle evlenmek istiyordum. Öyle oyun falan deðil gerçekten bir ömür geçirmek istiyordum seninle. Senin de istediðini sanmýþtým…”                                               -“ Ýstedim. Bende gerçekten istedim. Ama o an ki stres ile dediklerime yaptýklarýma bir anlam yükleyemiyordum. Onlarý söyleyen sanki ben deðildim. Dediðim gibi çocuktuk daha ve ben evliliðe daha hazýr deðildim.”                                                                                                                                                                -“ Nikah masasýnda mý aklýna geldi evliliðe hazýr olmadýðýn? “                                                                              -“ Alara yapma böyle. Hala seviyorum seni diyorum. Eskisi gibi olabiliriz. Eski mutlu günlerimize dönebiliriz.”                                                                                                                                                                             -“ -"Her þey için çok geç Barlas. Artýk ben evli…”                                                                                                        -“ Alara ne oluyor burada? “ 1.90 boylarýnda, sarýþýn, mavi gözlü, atletik yapýlý bir erkeðin sesi ile yarým kaldý Alara’nýn sözü.                                                                                                                                                        -“ Çaðlar… Hiç… Hiçbir þey olmuyor. Eski bir arkadaþým Barlas. Uzun zamandýr görmüyorduk birbirimizi. Beni görünce “ Merhaba “ demek istemiþ.”                                                                                                            -“ Ne merhabasý ya merhabayý sarýlarak mý diyormuþ. Karþýdan izliyordum sizi. Alara niye sarýlýyor bu adam sana? Bak yoksa eski sevgilin falan mý?” dedi  þortunun cebinden çýkarttýðý býçak ile üstüme doðru gelirken.                                                                                                                                                                   -“ Çaðlar… saçmalama Çaðlar…”                                                                                                                             -“ Alara tamam.” Deyip araya girdim.” Evet eski sevgilisiyim. Evleniyorduk biz onunla ama benim aptallýðým yüzünden evlenemedik. Alara’yý bilmem ama ben onu hala çok seviyorum…”                                              Daha sözümü bitirmemiþtim ki karnýmda bir acý ile Alara’nýn kollarýna düþtüm. Nasýl düþtüðümü Alara’nýn baðýrmasý ve Çaðlar’ýn elindeki kanlý býçak ile anladým. Býçaklamýþtý beni. Alara beni tutarken Çaðlar’a baðýrýyordu ama Çaðlar’ýn gözü dönmüþtü.                                                                                                            -“ Geçmiþ karþýma eski sevgilisiyim diyor gerine gerine. Karým ya o benim karým.” Dedi 2. Darbeyi indirirken. 3 oldu, 4 oldu ve 5 oldu. Tam 5 kez indirip kaldýrdý býçaðý sevdiðim kadýnýn kollarýnda ama býçaktan çok Çaðlar’ýn sözleri çok yakmýþtý canýmý.

Hala kulaðýmda Alara’nýn çaresiz etraftan yardým isteyen sesi. Yardýmýma gerek yoktu ki. Benim çoktan sevdiðim kadýnýn kollarýnda son bulmuþtu hayatým. O ne kadar evli de olsa ben onu hala çok seviyorum, seveceðimde.  Zaten çok huzurluydum. Bir tarafta sonsuz maviliði ile deniz, diðer tarafta aþýk olduðum özlemini çektiðim kadýn, Alara. Ona “ Ölene kadar seveceðim seni “demiþtim ve ölene kadar da sevdiðimi ispat ettim ona.