Sinema giþelerinde kuyruklar uzayýp gitmiþti. Salonlarýn tamamýnda ‘Yeþil Cennet 1900’ isimli belgesel gösterilmekteydi. El ele tutuþmuþ genç çift sýranýn kendilerine gelmesiyle sevindi. Kýz önündeki ekrandan yer beðenip dokundu. Giþe görevlisi biletleri uzatýp parayý aldý. Erkeðin keyfi yerinde gözleri biletlerdeydi. “Sonunda izleyebileceðiz.” Kýz salon numaralarýna bakýyordu. Arkadaþýný elinden çekerek heyecanla iþaret etti. Kapýlarda güvenlik görevlileri arama yapýyor, küçük megafonlardan “Çekim yapmak yasaktýr,” anonsu tekrarlanýyordu.  Çift salona girerken izleyenler diðer kapýdan boþaltýyordu. Çocuklar büyülenmiþti. “Baba, aðaçlar neredeyse bulutlara deðiyordu.” “Ýlk defa sýçrayan balýk gördüm.” “Nehir taþlara vurdukça acayip sesler çýkarttý.” “Filler koþarken çok korktum” Þaþkýn þaþkýn birbirlerine bakanlarýn, gözleri ýþýldayanlarýn yüzleri, çýkýþ kapýsýna yaklaþtýkça asýldý. Kalabalýk, sinema önündeki alanda birikti. Çevresi korkuluklarla çevrilmiþ ve aydýnlatýlmýþtý. Eller çantalara, ceplere gitti. Hýzla çýkartýlan týkaçlar kulaklara takýldý. Yüzlerce metre uzunluðundaki gri duvarlý binalar çelik kubbeye kadar yükselmekteydi. Hava trafiði gün be gün artmýþ, araçlar üstleriyle altlarý neredeyse birbirine deðecek mesafede uçuyordu. Bekleyenler yarýþýrcasýna bileklerindeki saatlere dokunuyor taksilere çaðrý gönderiyordu. Kubbenin en üst noktasýnda akan far nehri aþaðýya sinemaya doðru yön deðiþtirdi.