Kýrpmak zorundayým hatta konfetilerle kutlamak ölümümü.

Öldürdüklerim sahip çýkmazken naaþýma benlik bir tasa ile naklediyorum duygu baðlamýnda hangi iklim ise peþi sýra gittiðim.

Hutbelerin fýsýltýsýnda çýðlýk benzeri sus payý söylemlerden arakladýðým bir de günü irdelemek adýna peþine düþtüðüm son yirmi dört saat.

Deðiþen ne ki düþen takvim yapraðýnda kaybolan yetim serzeniþlerim dýþýnda belki de uðursuz baykuþa sitemler yaðdýrdýðým ola ki düþeyim karanlýk bir ormana artýk nasýl tartaklanýrsam.

Ýllet zaman.

Yalan söylem.

Yalancý zikri derviþ geçinen içinde ukde kalmýþ aþký ve rahmeti kimselerle paylaþmak istemeyen.

Kimlik derdimin caný cehenneme.

Aþkýn da pabucu atýlmýþken dama.

Kala kala kuru baþýma kaldým iþte ha, bir de tozutmuþ manifestomda yarým yamalak bir galibiyet ne de olsa görevlerimi tek tek ifa ediyorum üstelik yaranamadýklarýma karþý en ufak kýzgýnlýk hatta kýrgýnlýk dahi beslemezken ve besledikçe tabiat ananýn rahmine düþen hangi börtü böcekse bir de yalpalayarak yürüyen nice terk edilmiþ sokak hayvaný ve sokak çocuðu diye literatüre geçen nice sabi.

Ertelediklerim umurumda bile deðil ve de siyaset ve de magazin ve de bol bol inkâr mekanizmasýna sýðýnýp hala iki kelimeyi bir araya getiremeyen soytarý sokak gösterileri ve aklýnýza daha ne gelirse.

Boyutsuz bir hazanda yaprak dökümü: dünkü anlýk mutluluðumdan ise eser kalmadý.

Kancasýna takýlý olduðum o buzhanedeyim ve kesilmeyi talep ediyorum: boydan boya yarabilirsiniz içimi ve leþimi de hayvan barýnaklarýna sunabilirsiniz yeter ki yüreðimi benimle býraksýnlar ne de olsa Yaratýcýya söyleyip itiraf dilekçemde ne yazýlý ise bizzat yüreðimin çeperinde saklý.

Beynimle hoþ beþ ettiðim günler dünde kaldý ve sararan diplomalarým ile odaya aksesuar yaptýðým sarý benizli resimlerim.

Ýlginç bir tabir ne de olsa beyaz tenli bir insanýn sarýya dönüþmesi akla zarar lakin akýl tahtamda en sevdiðimle içli dýþlýydým bir zamanlar ve bilip bilmeden yediðim keratin içeren kilo kilo havuçla rengim sarýya dönmüþtü ta ki ben havuç yemeye nokta koyana dek.

Sararan ne ise ama kararmayan.

Kararan ne ise ama karýnca kararýnca.

Söylem babýnda bir bir ithaf da ederim içimdeki mersiyeyi öncelikle geçmiþime yüklenip… demeyi an itibari ile tensiye ediyorum zira geçmiþimi da elden yitirdim bu anlamda hükümsüz kýldýðým ve de kýlýndýðým gerçeðin ta kendisidir.

Kayýt altýna almak filan da istemiyorum ne geçenlere hürmeten ne de an’ýmda konuþlu balyalarca ulvi hüzün rotamý kaybetmiþken üstelik ansýzýn.

Görkemli bir enkaza dönüþmem de an meselesi yine de bozmadan istifimi yüklendikçe yükleniyorum hele ki kaybettiðim on küsur sene tüm sevdiklerimden ayrý geçirdiðim o uzun zaman dilimi en çok da kardeþimden ayrý kaldýðým ve býrakýn da sebepleri bana kalsýn, demek bile ürkünç yoksa ne ayrý bir þehirdeydim ne de kanun dýþý bir eylemde bulundum.

Yandýkça dünlere yama yaptýðým þu boþ ve sisli sayfalar.

Öykündüðüm sadece kendimim ama fi tarihinde umudunu ve sevgisini ve sevdiklerini saklý tutan o yeni yetme kýz.

Zaman nelere gebe imiþ denmesi sadece lafýn peynir gemisi ile yürümediðine delalet bu baðlamda deðil kurcalamak kurgulamýyorum bile geleceðimi zira benden gidenlere ek olarak gideceklerin de yolunu kesmek adýna biteviye uðraþýp mücadele veriyorum.

Sözüm var.

Sözlerim var.

Yanýltmamak adýna.

Yanýlsam da.

Yankýsý ulaþsa da Saðýr Sultanýn sarayýna ve demli hüznümle kimi mutlu edebilirim ki?

Bacak kadar boyumla evin altýna üstüne getiren ve þimdilerin yorgun tahayyülüne banmýþ yüreðini de çevresine bile tepkisiz kalma gibi bir illete düþmüþ.

Sözcükler kabartma tozu gibi aslýnda duygulara takýlý her biri ve cümleler arzý endam ederken ben gerekçelerini dokuyorum saklý zamanýn.

Sarýp sarmaladýðým kadar sarmalýnda hidayetin ve aþka düþüp de her duamý sadece O’nun huzurunda sahiplenmek kadar O’nun da bana ve bize sahip çýktýðýna hem fikir zira öncesinde defalarca yaþadým ben bu tecrübeyi.

Gitmek üzere olanlar vardý.

Geldiler ve kollarýný doladýlar boynuma.

Gitmiþ olanlar vardý ve haber salýp da martýlar kanatlarýnda taþýdýlar bana umudu.

Yol yakýnken… iyi de nereye gidebilirim üstelik erken olduðunu bilip sadece zamanýný bekliyorum yeter ki öncemde saklý olmasýn daha nice acý.

Ýstifli zaman sarkacýnda gelip gidenlere kinaye yükleyen zaman bekçisi.

Yüreðin tarhýnda aþka dair tek kelimem de kalmadý zaten seve seve býkmadým mý?

Seve seve zehir etmedim mi hayatý?

Hoyrat fýtratlarýn sunumunda ihya edilen benliðim ve nefsimi öldürüp irademi son damlasýna kadar kullandýðým aslýnda yetmediðinin de farkýnda sýnýrlarýný zorlayýp nerede ise inzivaya çekilip köþemden kuþ bakýþý yaptýðým dünya ahalisi.

Kimsenin etlisinde sütlüsünde mademki gözüm olmadý ve olmayacak da…

Hatmettiðim bu sefayý zaten bana yüce Yaratan sunmadý mý?

Ýlahi Gücün þiar bildiði rahmetin en endamlýsý gönül gözümde huzura durduðumu aslýma döndüðüm ve günahlarýmý itiraf ettiðim ve af dilediðim.

Zemzem suyundan içmek gibi Ýlahi Aþkýn fýtratýnda asla metazori olmayan cümlelerim ve Allah rýzasý için sevmeleri ihmal etmediðim lakin sesimde suretimde fink atan bir neþe de deðil hani bilakis ruhumda çapraz örgülerden vardýðým o Ýlahi atký yine üþüdükçe sarýndýðým bazen solduðum ve yeþerdiðim.

Ölümden korkmak çok uhrevi bir farkýndalýk getirdi bana yýllar evvel ve korka korka gördüm ki korkunun ecele faydasý yok þimdilerde sadece ölmekten haz ediyorum ve evet, rahatsýzlýk veren bir düþünce ama o uhrevi yürek ölçümü deðil mi yine tüm maddiyattan ve dünya halinden kurtulup ebedi huzuru bulacaðýmýz…

Gidip geliyorum.

Gelip de gidiyorlar bir daha gelmemek üzere.

Þahit tuttuklarým.

Þiar edindiðim ama bir o kadar söylemekten imtina edip sadece Allah ile paylaþtýðým…

Sevdiklerime mal ettiðim.

Zehir olan mutluluðun da güncesi.

Bir de bazýlarý demez mi: huzur için ilk önce samimi bir inancýnýz olmalý iyi de inanç deðil mi hüzünle beslenen?

Ýnanç deðil mi huzura nakþeden lakin sevdiklerimiz ile de imtihan edilirken mümkün mü huzura nail olmak?

Kaderciyiz.

Ne ise kaderin sunumu razýyýz ama sevdiklerimizden ayrý düþme düþüncesi bile fitilliyor hüzün daðarcýðýmý ve ardý ardýna infilak ediyor içimdeki o yetim þehirler ve içinde yaþayan nice insan gözümden sakýndýðým.

Þimdimin miadý doldu aslýnda benim mutluluk adýna inancým soldu bu yüzden huzura endeksli bir deyiþ arýyorum yeni baþtan inþa edeceðim uhrevi duygularýmla kimselere rezil kepaze olmadan yaþamak deðil de sevdiklerimi yaþatmak ve aþkýn tezahürü asla ve asla beþeri bir tat deðil ya da beþeri bir aþk ve ulaþýp ulaþacaðým kadar da deðil hani ben acý çektikçe Allah ile aramdaki perdeyi yok sayan…

Duyduklarým da deðil.

Ve de duyumsadýklarým.

Sadece Allah’ýn bildikleri netice itibari ile her þeyi gören, bilen ve iþiten…

Güzel Allah’ým çekme elini benden ve ondan.

Ona dair tüm dualarým.

Onunla ben bir bütünüm.

Onun mutluluðuna þahit olduðum her dakika cennette geçireceðim zaman kadar da deðerli.

Acýsýný vermeden Rabbim ben acýlarýmla yetinir ve büyürüm de kendimce bir yandan küçülürüm de ne de olsa insan olarak tek bir zerreden baþka neye tekabül ederim ki?

Ne baðnaz.

Ne yaygaracý.

Ne yalan.

Ne de ifrata kaçan.

Ömrüm onun olsun.