Noktalarýmý sunuyorum sana…

Hani bitimsiz serzeniþlere göðüs gerdiðim

Yaþlarýmda saklý tuttuklarým bile unutulmuþken.

Bedellerin çürüttüðü bir mevtadan yana tüm derdim

Bilirsin ki sevmek en müstesna erdem, sevgili

Yanan buluttan bile mi nem kaptým da üstüm örtülü,

Haleti ruhiyemle kesiþmez yolu bunca insanýn?

Sorular da biriktiriyorum diðer yandan:

Yamalý hayallerime kol kanat geren

Ýnce uçlu acýlarýn da bitiminde

Umut zerrecikleri.

Aslýnda içim dýþým talan

Bu olanlardan arda kalan.

Kaldým bir baþýma ýssýzlýðýn yürek burkan

Koridorlarýnda.

Hani dokunsan… kýrýlacak nerem kaldý ki

Bin parçaya bölünmeyi ben dilemeden?

Dillendirdiklerim de ne yalan

Ne de kusurlu varlýðým;

Kiminde tekabül eden derin hüznüm

Bazen dört bir yana daðýttýðým vakur yasým

Ha bir de; nasýl olduðunu unuttuðum kahkahalarým:

Yana yakýla aðlarken bile gülmek bir erdem/miþ

Öðrendim artýk.

Sevdiklerim daðýlmýþken azar azar

Biriken isyanlarýmý örttüm

Üstümdeki ölü topraðý ile:

Yaþarken ölmek buymuþ anladým

Bir de anlatamadýklarým…

Mesela bu gün yoluma çýkan o yavru kedi

Fark etmedim önce sadece kokluyordu yerleri

Ve havayý

Derken çaðýrýp da olmayan ismiyle

Kokladý saðýný solunu

O an gördüm ki gözlerini kaybetmiþ

Týpký biz insanlar gibi;

Onun da yetileri kaybolmuþ lakin

Sevdiðine kaniim evreni

Üstelik görmeden beni bile

Titrek patileri ile týrmandýðý bankýn tam da yanýndaydým.

Bir þiir bir hikâye aslýnda ne çok kare:

Sevgiyle baðdaþ kurduðumuz o güvenli iskele

Yine de geri duruyorum çoðunlukla:

Katmanlarca duyguyu istiflerken korkuyorum

Baðnaz bir acý olsam keþke, diyenlere

Esefle bakýyorum aslýnda

Ýçine düþtüðüm dehlizde,

Ben unutulmuþ bir güfteyim:

Ne zamanki izini sürsem sesin

Ne zamanki yüz sürsem bahþedilene

Ne de olsa nasibime ortak çýktýðým…

Bir çýð misali… büyüyorum

Ve büyütüyorum tüm sýkýntýlarý

Üstüne içtiðim bardak bardak su sayesinde

Sarkýtlar oluþuyor yüreðin dibinde

Yine tutunduðum

Hani tutulduðum

Yoksa ben miyim aþka ve hayata tek tutkun?

Tutkulu bir düþ de deðilim:

Varsa yoksa enginliðin zirvesinde

Bir köhne avazým

Ahrazýn tetiðinde bir ayaz belki de

En çok kendini üþüten

Sonrasýný asla bilemem.

Zamaným yok gitmeliyim

Gittiðim kadar da dönmeliyim çevremde

Ne de olsa ben bir semazen imgeyim þiir dilinde

Asla yazmayý düþünmediðim o son þiiri

Belki de ithaf etmem gereken

Yine beylik bir hüzünle

Karambola giden ömrün de artýk kaçýncý karesi ise.

Üþüdüðüm kadar da var hani

Aðustosta bile terlerken bunca nida

Ýçimi ýsýtan bir þiir diledim Tanrýdan

Ölmeden önce:

Sesimi duyan gelsin

Ve bir bir örtsün üzerini þiirin:

Dilediðince ve ben:

Yine kendimce sevmeyi de ihmal etmeden.