Bildiklerimle idare ediyorum madem… hayýr, hayýr, ben bu olamam lakin depoladýklarýmdan fazlasýný harcýyorum gün boyu. Biteviye kurcalanan ama kurgulamaya imkân bulamadýðým…

Satýr boyu yalnýzlýðým uzadýkça uzuyor derlediðim hangi hayal ise gerçeðe dönüþmesini umduðum gel gör ki; müdahale edemediðim boyutsuzluðun rakýmýna asla denk düþemediðim.

Kirli ellerini gecenin güne devrediyorum sabahýn ilk saatlerinde ve tüm temizlik ritüeli ile bir þekilde geceyi arýndýrýyorum kirinden yine de kininden ayrý düþmeyen insanoðluna eriþemiyorum belki bir ön görü belki düþ gücü belki de sevmenin aymazlýðýnda, kuru baþýma bir tebessümden dahi mahrum býrakýldýðým…

Canýmý yaksalar da hele ki sevgide engel ve sýnýr tanýmazken ve içimden geçen: ‘’Canýn sað olsun.’’

Kim olursa olsun hatta bir yabancýnýn yanlýþ tutumuna bile dokunmadan usulca kayýyorum görünmezlik alanýna.

Sayýlarla iþtigal ettiðim: kâh yaþým, kâh akýttýðým gözyaþým, kâh andýklarým ve asla ulaþmayacaðýmý bildiðim sayýsýz insan hatta gönül baðým olan hayvanlar ellerimle doyurduðum ve su içirdiðim…

Görüntü itibari ile çentik atýyorum çirkin addedilen ne ise belki güzellik kadar güzel huya fazla paye verilmezken yine de göreceli bunca mefhumu gömüyorum bir kuytuya ve huyu güzel insanlara dokunuyorum uzaktan belki de hayal gücüme yenik düþüp tahayyül ettiklerim yine de eriþmediðim benlikleri ve bellekleri ne de olsa ben de bir resimim çoðu insanýn gözünde.

Sevmekten öte yol, demenin gücü deðil mi hayatý duyumsatan ve haz almamýza vesile?

Sevgiden yana derdi olanlara ise yok tek sözüm. Gelen giden de yok iken ya da gelip gitmelerin ihtiva ettiðine de akýl sýr ermez iken.

Iskaladýðým çokça gaye çokça tabir mutluluk baþlýðý altýnda belki’lerimi gömüp emin olduklarýma bakýyorum bu sefer geri çekiyorum kendimi zira muðlâk olan çok þey ve çok sayýda insanla baþa çýkmam asla söz konusu deðil.

Karelere denk düþenler sonra üçgen babýnda açýlarýný acýlarý ile eþleþtiren: en çok benim gibi dik aç(c)ýlý düzlemler sonram deðil de öncemde dik kavisler ve an’ýma denk düþen o yarýçap adýmlayýp çapýndan düþenlerden uzak durduðum ve duracaðým belki de sözümde durmayýp neyle iþtigal edenlere söz konusu bir cevabým da yok iken.

Ýçimin karesine bölüyorum eþkâlimi sonramý bölüyorum dünümle ve çarpýp hiçliðimle sýfýra denk düþüyor bunca izahý imkânsýz çaba ve radarýmdan arda kalan üç beþ izlekte göz bebeklerim büyüyor.

Þaibeli söylemler bazen sýrýtan ama en çok da aðlatan.

Kimin kimsen yok mu, demek istiyorum içimdeki çocuða ve baþýmý baðlýyorum annemin yumuþak sesiyle: evet, baþýmý baðlýyorum ve denk düþtüðüm surelerle bütünleþiyorum.

Bazen ayrýk otu nitelendirdiðim.

Bazen izafi bir ölçüm ile içimdekileri olmayanlarla eþleþtirdiðim ve hep yanýlgý; hep yenilgi; hep yengi…

Tutarsýz cümleler boy veriyor hangi iklimden geldiði belli olmayan. Þekli þemaili olmayan hükümlerle iz sürüyorum: içimi bozmadan ama içimi de acý bir tat býrakan geride belki limonata tadýnda bir hava özlemi ile baharý çaðýrýyorum içimin karasýna. Karambola giden ölçeklerde ben izafi resimler konduruyorum boþluða yine bir boþluðuma denk düþüp içimden ansýzýn yükselecek o çýðlýðý ört bas ettiðim…

Neyle mi þereflendiriliyorum?

Neyle mi suçlanýyorum?

Kimliðimde sayýlar cirit açýyor hani nerede ise parmaklarýmý keseceðim beni ve kimliðimi okumasýn da karar vermesin diye o akýllý cihazlar.

Soyutluðuma denk düþen somut ve somurtuk bir nükte. Ýçimde aryalar çýðlýk atýyor.

Ýçimde doluþan bunca enerji ile sayýsýz deprem tetikleniyor.

Ne meþhur 1999 Ýstanbul depremi ne de içimin ana karalarýnda bölünen hücrelerim ve tüm yarým adalar hala su almaya mahkum içimin beyitlerinde ben neye tekabül ettiðimi bilmez iken…

Gidiyorum düne.

Gidiyorum 17 Aðustos gecesine seneler evvel hatta bir asýr önce…

Eþrafým, tüm mahalle toplanmýþýz sokaðýmýzdaki kilisenin geniþ bahçesinde hani biri görse bizi kýr düðünü yapýyor havasýndayýz. Ne çok insan ama çoðu kayýp; ne çok aný ama ölümü de çaðrýþtýrmayan. Bunca zaman beraber yaþadýðýmýz semt sakinleri ve konuþacak ne çok þeyimiz birikmiþ.

Geceden sabaha uzanan bir yolculuk: ellerimizde çay fincanlarý ve yaþýmýn yasýmýn henüz olmadýðý o acý gün gelin görün ki; bizler farkýnda bile deðiliz içinde bulunduðumuz durumun gerçi yaþanan can pazarý nedeni ile evlerimizden çýkmýþ kendimizi açýk havaya atmýþýz ama…

Biraz dolaþtýðýmý hatýrlýyorum ve tam önünden geçerken bir grup gencin, söyleniyorum:

‘’Sýrasý mýydý þimdi? Ne güzel çay keyfi yapacaktým evimde.’’

Daha dün gibi bana verdikleri cevap:

‘’Biz canýmýzýn derdindeyiz siz neler düþünüyorsunuz.’’

Dedim ya ne yaþ ne yas almýþým ve gülümsüyorum: ‘’Allah kerim.’’

Hayallerden çýkýp da yola.

Sevgiyi merkez bildik mi.

Ve umudu.

Gençlik baþýmda duman, demelerin meali olsa olsa hele ki içinizdeki o yaygaracý çocuk.

Büyüdüðüm kadar gözümde büyüttüklerim; büyüdükçe gözümde deðer kaybedenler ve ayný oranda benim çoðu insanýn gözünden silindiðim lakin neden, diye sormayý tensiye edip.

Caný sað olsun herkesin.

Canýnýz sað olsun.

Allah bize bir daha da yaþatmasýn acýyý aslýnda acýnýn her türünü.

Geçmiþ olsun caným ülkem.