Uyutulan zanlarýn teamülü… içli bir ses; ses özründe sessizliðe uzanan eliyle bir bir beyitleri yýkýyor.

Þehir de sancýlý doðan bebeklerin annelerine atýfta bulunuyor sabah ezanýnda.

Haþmetli bir rahmet bereketine haiz göðün sundurmasýnda tek kanadý noksan bir çýðýrtkan þahika.

Gök reddediyor maviyi ve teyellediði geceyi metazori bir tebessümle karþýlýyor yangýnlarýn þehri.

Civcivli mutluluk; Abaza yalanlar.

Yortusu günün… öðüten sisin tesellisi adeta sunumunda hüzün saðanaklarýnýn…

Olmasý gerektiði gibi deðilim hiç de olmadým ömür boyu.

Zati halleri ne buyurduysa uydum sözüne ve giydim rolümü; kuþandým sözcükleri.

Evrildim.

Taþ, taþ üstünde kalmayana kadar söylendim için için. Tanrý’nýn muhabbetine vakýf deðildim henüz: söylemlerin kural babýnda algýlandýðý bir çocuk algýsýyla ve yetiþkinlerin aldatýsý ile…

Ýçlendiðim masallar vardý ama içemediðim.

Ýçme suyuma ne katmýþlardý da bu kadar mýzmýz deðildim önceleri?

Gaipten gelen ne sesler vardý tanýk olduðum ne de yabancýlar zaten deðil yabancýlarla tanýdýklarýmýzýn bile evine gitmem yasaktý; hak ihlali idi hele ki yalnýzsam.

Kuduran sokak köpeklerine hiç rast gelmedim ta ki gazete okuyana kadar.

Gazetenin maktu sayfalarýný okumam da yasaktý ne de olsa aklým ermezdi ola ki erdi; haddim miydi soru sormak… ola ki sordum… aforoz edilir miydim sahi? Ýyi de bunu nereden biliyordum daha doðrusu bildiðim neydi de bilmediðime öykünmekle iþtigaldim?

Avazýmýn çýktýðý kadar baðýrmamam tembihlenmemiþti ne de olsa yetiþkinler arasýnda konuþma sýrasý bana mý gelirdi? Varsa yoksa parmak kaldýrýp söz aldýðým dersler inek lakabý ile ilk tanýþýklýðým. Ýyi de ders çalýþmanýn ne ilgisi vardý ot yemekle?

Sorularýn erbabý idim ben çocukken.

Çocukluðuma atýfta bulunan her hatýra hala yastýk ucu kara defterim oysaki sayfalarý olmayan bir defter hatta defterin kendisi bile kayýp. Gözlerimi kapatýp daldýðýmda hayallere Tanrý tutuþturuyor ruhumun askýsýna bu melun geçmiþi.

Geçmiþimle öðünsem mi de övüldüðümü sanýp sonra da utanýp baþýmý öne eðsem ansýzýn.

Sýzlar mý içiniz eðer ki öykündüðünüz bu küçük kýz bir gün kaybolsa?

Ben zaten kayýplarýn mealiyim þehrin sýrlarýna ortak.

Garipsenen ne ki?

Bilfiil aþka düþmüþlüðüm mü? Peki, aþkýn tasviri ne?

Dokunaklý þarkýlarda aþklar mutlu mu yaþanýyor da þarkýyý söyleyenler hep mutlu ve onlarý dinleyenlerin ruhu neden nemli?

Nedamet yüklüyüm.

Yükümlü olsam da eðilip bükülmeden yaþamak adýna tüm çabam.

Sol rafýnda mutfaðýn kara bir leke var. Aslýnda içinde sayýsýz bakliyatýn da aný’sý saklý demek ki yemeklerin de bir ruhu ve mazisi var sanýrým dünyanýn en berbat aþçýsý olma unvanýný bana veren kýdemli çoktan rahmetli oldu.

Þiirlerimin de karný acýkýyor üstelik ne zaman gözümden uyku aksa ve ben uykumu kaþýk kaþýk içiriyorum kelimelere elemin de biri bin para hani akla karayý seçen hüviyetim de deðil mevzu bahis sadece renklerin koðuþunda ben iz peþindeyim en ihtiþamlý renk olmak adýna içimdeki muhtevayý satýrlara hangi aralýkla serpme konusundaki tutarlýlýðýmý bir gün kaybeder miyim, diye

Zabýt tutan gölge adamlar pek bir somurtuk. Yüreðin ilahý adeta gecenin örtüsü ve akça pakça ellerinde masumiyetin, bir hýrkayý örtüyorum omzuna kehanetlerin en azýndan sýrlarýn ifþasýnda bir tanýk olmalý belki kendi vasiyetimi yazacaðým günü iple çekerken.

Hangi sancý vuracak ki bedenimi?

Belki haþmetli bir yürek aðrýsý ki ezelden çýrpýnan yüreðim üstelik çatý katýnda pompalan kanýn da nidalarý karýþmýþken beynimdeki orkestraya. Ýlla ki müzik olmalý cenazemde kaygýlarýmý uyuttuðum dünyanýn bir adým sonrasý ve mahþerde Mehter marþý ile karþýlanmalýyým. Sözcüklerim sýðar mý ki kabrime ya da günahlarým daha mý uzun yazdýklarýmdan?

Künyemde kayýp bir iþaret var aslýnda fazlalýk babýnda ne de olsa üç harfli bir gölgeyim benim sadece gül’mem iken mevzu bahis ve kim ise beni Gül diye çaðýran sanýyorum ki ani bir refleksle tüm acýlarýmýn aðzýný baðlayýp belli belirsiz gülümseyeceðim.

Aklýmdan zorum olduðundan belki de hayatýn benim ile ne zoru olduðuna dair geliþtirdiðim hipotezler.

Yolculuk babýnda saltanatýmý yaþýyorum. Koðuþlarýnda mermer lahitler var aklýmca gezindiðim ömürlük hücrem diðer hücrelere açýlýrken belki de bir zamanlar düþlediðim gibi: bir tünel kazmalý ve sýzmalýyým hayata tam da gece öðütürken insanlarýný ben insanlýktan çýkmýþ hüsranlara kýlýf geçirip aslýnda kýytýrýk bir görüntüyü sahiplenip marjinal olmaya aday bir vukuat öncesi.