‘’Akýl erdiremediðim bir þey var ki o da insan ömrünün uzunluk, kýsalýk ölçüleri. Bilim adamlarýna bakýyorum; onlar ölçüyü herkesten daha kýsa tutuyorlar.

Genç Katon, kendisini öldürmesine engel olmak isteyenlere: ‘’Ben, hayattan vakitsiz ayrýldý diye ayýplanacak bir yaþta deðilim.’’ demiþ, bunu söylerken de kýrk sekiz yaþýndaymýþ.’’(Montaigne)

Normalde uykuda olunmasý gereken bir saat ama yine içimdeki dürtü beni yazmaya yöneltti. Yazmak uyumaktan bin kat huzur ve dinçlik verici… ne tuhaf bir duygu oysaki okumam gereken kitaplar vardý baþ ucumda ve ben… sana yeni bir mektup yazmanýn vakti gelmiþ demek ki.

Sen gittiðinden beri ne mi deðiþti?

Ben hala aynýyým: hala çýlgýn; hala hayalperest; hala dost ve insan arayýþýnda ve ne yazýk ki; hala yanlýþ anlamlar yüklüyor bana kim varsa yakýnýmda uzaðýmda.

Sen gittin ya… ya, ben nereye gidebilirim ki?

Belki Kafka’nýn mezarýnýn dolaylarýnda bir yer temin etmeliyim hani olur da uyku arasýnda sohbet ederiz.

Kýskandýðým o meþhur cümlesi nasýl da benim izdüþümüm.

Neyse konumuz bu deðil aslýnda konum hep bu ve konum’um da.

Gölgemden de çok sýkýldým o yüzden karanlýkta yazýyorum sana bu satýrlarý sadece bilgisayar ekranýn ýþýðý ve yan odada kavga eden hayallerim. Þimdi uyumuþ olmalýydým ruhumu dinlendirmek adýna oysaki daha makul bir seçimle sana sesleniyorum.

Girizgâhta alýntý yaptýðým o cümleler. Ayný yaþtayýz sanýrým Katon ile ve devamýnda nasýl bir yol izledi, araþtýracaðým. Varsa bilen söylemesin de hani ne de olsa ben çözmeliyim hayatýn ve ilhamýn þifresini.

Dediðim dedik bir insan oldum mu acaba, düþünüp duruyorum. Evet: özellikle babamýn ölümünden sonra ama durumlar izah edilecek gibi deðil caným kardeþim.

Mecburdum radikal kararlar almaya ve çok gençtim ve ne çok hata yaptým hele ki mesleki kariyerimi kendi ellerimle sonlandýrýrken… Konu bu da deðil aslýnda çok konu var seninle baþ baþa kalýp sohbet etmemiz gereken ve nihayetinde abla-kardeþ sohbet etme imkaný bulduk ve ne mutlu bize ki; kimseler duymuyor çeliþkilerimin eremediði o nirengi noktasýný.

Seni çok sevdiðimi teyit edip devam ediyorum caným.

Gün uzundu dün çok uzundu hem de aslýnda kardeþimin baþýna gelenlerden sonra günler çok uzun: onu sadece ziyaret saatlerinde görebiliyorum ve o da çok kýsýtlý bir süre.

Kardeþim: kanýmdan.

Kardeþim: sen de canýmdan.

Bu gün garip çok þey oldu bilmediðin. Aslýnda benim de bilmediðim ve anlam veremediðim gerçi neye anlam yükleyebiliyorsam ve elbette ne deðiþecek bu saatten sonra?

Katon ile ayný fikirde deðilim çünkü hala büyümediðimi haykýrýyor içimden bir ses ve akabinde ne çok sayýsýz dýþ ses.

Yaþýtlarýma bakýyorum da… gerisi gelmiyor çünkü kimseyi kendime benzetemiyorum hele ki böylesine yoðun duygu ve düþünce denklemi içerisinde ben hala ayrýþtýramamýþken hangi insanýn ne amaçla neyi ifade ettiðini anlamaya çalýþmýþken yine de sevgili kardeþim, ben ayný gözle bakýyorum tüm insanlara: karþýmda kim olursa olsun ve elbette en büyük korkum incitmek ve yanlýþ anlaþýlmak.

Kimine göre bir arayýþýn içindeyim ve evet, bunu ben de öncesinde öyle zannediyordum ama benimki çok farklý bir rota zira içimdeki coþkuyu ve melankoliyi dillendirip elle tutulur gözle görülür bir þeyler yapma amacý güdüyorum.

Ne benzeme kaygým var ne de birilerinin yerinde olmak isteðim… kendimden her zaman için memnun kalmasam da sanýrým kendimi daha çok sevmeye baþladým.

Yaþým ve yasým… iþte bu ikili içimdeki yazma aþkýna vesile etmenlerden ikisi. Ve neþem… gülmeyi seviyorum üstelik kendimi bildim bileli lakin hanemizde yaþanan bunca sýkýntýnýn üstüne gülme yetkisi pek vermiyorum kendime yine de kahkaha atmaya baþladým ve ne ilginç ki; buna vesile olan yine kardeþim. Seni de ayrý tutamadýðým için ondan ve senin de bana verdiðin huzur ve güven sonsuz oldu mu… deðme keyfime gitsin… sahi, diyeyim mi bunu?

Evet, diyorum ve biliyorum ki ve de inanýyorum ki; güzel þeyler olacak hayatýmda.

Günüme bakýp þükrettiðimde de içimdeki batarya yenileniyor.

Gizemin muhtevasý.

Ya, bende mevcut olan gizem?

Zaten artýk gocunmuyorum saklama gereði duymadýðým hüznümden akabinde eþlik eden bir güzellik daha da kýymete biniyor bu sayede.

Ayný kaldýðýmý biliyorum hatta iddia ediyorum ama kimse ayný kalmýyor. Dün yine bir þey fark ettim ve gördüm ki; caným kadar sevdiðim bir akrabam… dilim varmýyor ama bana telefonunda engel koymuþ üstelik böylesi zor bir süreçten geçerken.

Sanýrým bilmeden bir yerde hata yaptým yoksa adýmý bayan hata olarak mý deðiþtirsem?

Vallahi de fena olmazdý hani ne de olsa adým dýþýnda her þey diyorlar.

Bazen hiç sevmediðim ilk ismim kimi mütemadiyen beni kestirmeden, Gül diye çaðýrýrken. Bir de soyadýmla hitap edenler.

Bunun bir hata olduðunu bu kez ben beyan ediyorum. Ýnsan ismine de sahip çýkamýyorsa artýk…sorun etmem gerekir mi gerekmez mi bilmiyorum ama bir þekilde sorun bulmalý ve üzerinde yoðunlaþmalýyým yoksa tüm oklarý kendime yöneltip kendimi yiyeceðim mütemadiyen.

Görsel bir efekt olmasýný arzu ederdim an itibari ile geceye dolan bulutlarýn, muhtemel kasýrga öncesinde nasýl da daha yýkýcý olduðunu elbette benim cephemden.

Ýnsan arayýþým son sürat devam etmekte: sadece insan sevgimi yükleyip münazara edeceðim. Evet, fazlasýyla detaycý ve kýrýk kanatlarý ile kuþ sürüsünün en arkasýnda kalan o kül rengi küçük kuþ týpký sevgili N.Bekiroðlu’nun vurguladýðý üzere ve ben o küçük kuþ üzerine oynuyorum çünkü çok hayalperest ve kural dýþý.

Ben sürüden hep ayrý düþtüm ömür boyu: kâh üniversite hayatýmda kâh mesleki yaþantýmda bilfiil öðrenci rolünü üstlenip hala kuram üretmeye çalýþtýðým o sýkýcý plaza ortamlarý.

Ölene kadar da bir þekilde sitayiþ etmeye devam edecek benim evveliyatýmý bilse bile hala içimdeki gizemi çözemeyen belki de o uzun süreli melankoli halim sanýrým Elif Þafak’ýn Siyah Süt’ünde ürüyen bakteriler gibi içimin de güncesinde hep yanýk kokusu geliyor belki de ekþimiþ süt kokusu. Allah’tan anne deðilim büyük ihtimalle ev halký açlýktan kýrýlýrdý.

Elif Þafak’ýn neredeyse tüm kitaplarýný okudum ve inan ki; o kadýný da çözemedim ve daha nice yazar beni etki altýnda býrakan yalnýz bir farkla: kalemleri deðil ruhsal travmalarý. Kimi ise saklýyor mesela göründüðü kadar sakin olup olmadýklarýný merak ediyorum yazarlarýn-en çok da popüler olanlarýn.

Sanma ki; kendimi onlarla kýyaslýyorum. Bu mümkün mü peki?

Neden olmasýn? Belki bir gün belki de ancak ahrette.

Yine de onlarla ayný ortamda bulunmayý ister miydim?  Cevabýný bilsem bile söyleyemeyeceðim ki sen tahmin ettin bile.

Yaþ’tan açmýþtým konuyu madem pek de muteber gözle bakmýyorum yaþ denen olguya. Hissettiðimiz yaþ mý yoksa sürüldüðümüz topraklar mý hüznümüzün yaþýnda bizler hala boncuk ararken içimizdeki saklý heybelerde.

Benim çok heybem var ama içindekiler çok karýþýk ayný çalýþma masamýn ve evimin hali gibi. Sorun etmesem de sorumlu hissettiðim detaylar var en azýndan ev halký için.

Kuytulardayým kaç gündür aslýnda üç gün evvel çok güzel bir baþarý elde ettim ve tehir ettiðim bir iþin altýndan baþarýyla kalktým ve o gün bu gün neþem de keyfim de yerinde… tensiye edeyim mi kendimi bu duygulardan? Ýyi de gülümseme hakký zaten tanýmadý mý bana evren?

Okurken mi gülümsüyorum yazarken mi?

Ýkinci þýk. Misal an itibari ile beni böylesine mutlu gören biri olsa bayaðý tefe tutacaktýr iyi de ben deðiþmek ya da kurallara uymayý ilk günden beri reddettim yoksa an itibari ile tamamen robota dönmüþtüm ve prototipim olduðum koca dünya. Herkesten yeteri sayýda var iken ve ben her ne kadar kendimle kavgalý olsam da… sanýrým iyi yönlerimi her keþfettiðimde bu olumlu duyguya daha da alýþýyorum.

Köprülerin altýndan çok mu sular aktý da; deðiþimin ivmesi sürekli artýþ göstermekte? Deðiþmeyen tek þey benim ta kendim: hala akýllanmayan hala azarlanmayý bekleyen hala baþýný okþayacak öðretmeninin yasýný tutarken. Yas tuta tuta bir hal olmuþken ben yasa gereði rahmet diliyorum tüm ölmüþlerime yeter ki benden artýk sevdiklerim çalýnmasýn.

Göðe diktiðim gözüm seðiriyor: asla mümkün deðil zira perde kapalý ve her yer kapkaranlýk lakin þu içimin ulvi aydýnlýðýna müptela olduðum ne ise yazmaktan kendimi alamadýðým, biliyorum ki; Tanrý’nýn da gözü üstümde ve iþte çýkýþ noktam: benim yaþarken hata yapma ihtimalim artýk yok bunca sýkýntýya göðüs germiþken ve sana bir itiraf: canýmý yakanlara bile dua ediyorum hele ki yaþadýklarýna bizzat tanýk olup onlarýn iyiliðini isterken. Ýþte senden bana yansýyan ve içimizdeki pembenin coþtuðu o renk külliyatý: mavi de saklý kýrmýzý da hele ki kýzdýðýmda tüm evren nasýl da kýrmýzýya açlýyor en azýndan yanaklarýmýn pembeliði utançtan deðil kýzgýnlýktan ve saman alevi gibi sönüyorum yine de verdiðim aðýr kayýplar beni en çok üzem en azýndan rol yapmadan kimliðimle þerh düþüyorum düþmanýmla dostumun ayrýdýnda.

Sürüden ayrý düþen o küçük kuþ. Pencereme konanlar deðil ama zira onlar tüm sülale beraber geliyor su içip kýrýntý yemeye.

Doðanýn ikramý bize: insan yavru bir kuþtan bile ders çýkarabiliyor. Yavrusunu gagasýyla besleyen anaç kuþ ama biz insanlar çocuklarýmýza sahip çýkamazken. Bu çok girift bir konu ben sadece vicdan sahibi olmayan insan çocuk sahibi olmak için yola çýkmasýn, diyorum da kimsenin iþine akýl sýr erdiremiyorum ve karýþmýyorum da.

‘’Benim tek uðraþým kendimi incelemek. Baþka iþim de yok zaten.’’(Montaigne)

Ruh ikizim hele ki mevzu insanýn kendisi oldu mu ve elbette devreye giren Freudien teori gerçi Freud’un da çok komplike ve sorunlu bir insan olduðunu düþünürsek hele ki uyuþturucu madde baðýmlýsý bir kuramcýnýn hangi teorisine mi bel baðlayacaðýz?

Hayatýný okuduðum son kitap yine Adam Phillips adlý yazarýn kaleminden. Ýþin ilginci Freud ile karþýlaþtým kaç gece rüyalarýmda bence düþ gücümüz sayesinde ne ise görmek istediðimiz alt bilincin Tanrý’ya gönderdiði posta güvercinleri yine rüyalarýn temasýný öngören…

Þaka bir yana; çoðunun muhtevasýnda dengesizlik saklý olduðunu bilfiil aðýzlarýndan duydum üstelik haþýr neþir olduðum nice hocam sayesinde ben de psikoloji aþkýyla yanýp tutuþurken amfilerde artýk hangi akla hizmetle onlarýn arasýna karýþmýþken.

Dünyaya döndüm de hani sonrasýnda yalnýz fazlaca akýl karýþýklýðý idi bu eðitimim sonrasý pek çok þeye de balta olmuþ hele ki sayýsalcý birinin onlarýn arasýnda ne aradýðýný kendine bile izah edemezken.

Hoþ geldim gerçek dünyaya, tezimin ilk vukuatý zaten içine düþtüðüm dar boðazdan kurtulma çabalarým ile bu sefer karýn tokluðuna yaptýðým öðretmenlik çabalarýmdý.

Sýkýcý geçmiþime lanet okumasam da aslýnda biliyorum ki; bunlarý yaþamýþ olmam gerekiyormuþ yoksa asla anlamazdým sahip olduklarýmýn deðerini.

Dostluðun muhtevasýna gelecek olursak… gözlerimdeki pýrýltýyý görüyorsun, deðil mi caným kardeþim? Sevgiden mütevellit… senle buluþtuðumuz o ortak nokta ve hala gülebiliyor olmak hem de ayný þeylere ve basit detaylardan tüme varým güzergahýnda ben hala delil ve bilgi toplarken evrenden ve çevremden…

Sana anlatacak ne çok þey birikmiþ.

Dedim ya: vakti gelmiþti yeni bir mektup yazmanýn.

Arayý fazla açmayacaðým bir sonraki için yeter ki; evren bana ihanet etmesin. Belki de Puþkin’in dediði gibi ve ona göre; her þey lafügüzaftýr.

‘’Ateþlice bir belagat. Süslü sözler yýðýný.’’(Alýntý)

Kabul etmek belki de reddetmek yine kiþinin en özgür hakký iken ve evet, kabul ediyorum: ben iflah olmaz bir hayalperestim.

Seni seviyorum.