Öykündüðüm hiçbir ihtimal yok. Satýrlarýn gazabýna uðramakla eþ zamanlý bir ölüm, mevsim kabuk deðiþtirirken ve ben aþka maya çalarken hüzün ýrmaklarýnda.

Kaba saba adamlar görüyorum ve entarisi yýrtýk kadýnlar sonra çocuklarýn saçlarýný ören öðretmen mizacýmla, yeknesak bir gülüþ ýsmarlýyorum sevginin Tanrýsýna.

Muhatabým sadece O.

Sevgiye meyyal tümceleri yine O’na ýsmarlýyorum.

Kulluðum bir þifreye delalet.

Aþkým yok aþýndýðým gerçek âþýk olduðum sadece hayatýn görünmeyen yüzü.

Kimliksiz geçen yýllarýmýn ardýndan peþine takýldýðým bulutvari iklimler ve garip bir skala içimdeki büyüteçle içimin ikramlarý ile muhatap olduðum.

Sisin revnak hüznü zaten kelam pek bir kibirli bazen tozutan aklýmýn himayesinde ölü sevici imgeler görüyorum ve arkama bakmadan kaçýyorum.

Endamlý suret; aþka kýyan ne çok insan ve insanlýðýmý doya doya yaþama isteðim. Sevgimle bütünleþtiðim; zamanla delinmeye yüz tutan zýrhým. Belli ki; aklýmý peynir ekmekle yedim ve yanýnda kocaman bir semaver içimdeki çayý demleyip içimdeki aþkla buluþturduðum gece ve dolmamýþ miadým…

Azýmsanacak kadar deðil hani hayallerim ve limanlarý olmayan þehirlerden kaçtýðým bastý bacak boyumla çocukluðuma ait olduðumu haykýran evimizin duvarlarý.

Zaman denen sarkaç ve körüklü saati rahmetli babamýn.

Eþantiyon olmayan bir neþe mütemadiyen bastýrdýðým hýçkýrýklarým ve hala örüyorum.

Saçlarýný örüyorum kaderin sonramý teyellediðim yakasýnda öksüz hýrkamýn, düþmanca bir yýrtýk peyda oluyor: uykundandýr, dediðim her rüya aslýnda hayra yorduðum sonra da unuttuðum…

Týrmýklanan göðsü yazýlarýmýn ve ben pergelle merkez tayin ediyorum öylesine bir duyguyu: aklým takýlý; yüreðim mimli ve þehla bakýþlarýnda göðün yine Tanrý ile buluþuyorum.

Saflýðým.

Hezeyanlarým.

Mütereddit çehrem; gülümseyen gözlerim; çapaksýz oyuncaklarým aslýnda küf kokan eski bir evin bana savurduðu lanetler.

Aþka tutunduðum ama âþýk olamadýðým.

Sevdiðim ama sevilmeyi talep etmediðim.

Ah’larýmla kesiþen výzýltýlarým ve bana çemkiren boyalý kadýnlar. Hep boyalý yüzler ve saçlar gök kuþaðý.

Tararken saçlarýmý buklelerime sýzmýþ beyazlarý çaðýrýyorum en fevri sesimle aslýnda bin bir naza büründüðüm sevdiklerimle hasbýhal ediyorum.

Yüreðin þahikasý: iklimsiz göçmen kuþlar.

Kul köle olmadýðým cihan ve yorgun mizacýmý yok sayýp masa baþýna oturduðum.

Kýmýltýlar mevcut. Mümkün.

Yanýlsadýðým kadar yankýsý olmayan þiirlere gebeyim ve asla inkâr etmediðim o saf yaným.

Aklýma mukayyet olduðum için þükrediyorum sonrasý meçhul.

Ýçimin þebekesinde sular kesik madem aðlamayý baþka zamana býrakmalýyým.

Hala örüyorum saçlarýný gizemli kýz çocuðunun ve öpüyorum usulca saçlarýndan.

Görünmezliðimin beyitlerinde tozlu aksanlarý var yabancýlarýn. Ne çok yabancý: anadan üryan bir þiire düþmeli yolum ve Piþekar bir imge bulup noktayý koymalýyým… ne gam, ne yalan ne de metazori.

Aklýmýn ýrmaklarýnda yýkýyorum vicdanýmý. Daha çok sevmeliyim… diyorum da sevebileceðim insanlarý arayýþým sonlanmýyor ve eklenen acýlarým ve nice hayal kýrýklýðý.

Ýçimin öfkesinden bir þehir kurabilirim ve her þiirimi de atarým meskensiz bu þehre.

Þehit düþmeyi dilediðim bir savaþý düþünüyorum: ya geçmiþte yaþamýþlýðým ama gelecekte sadece kendimle savaþýmda þehit düþtüðüm bir ülkü.

Mihrabýný ruhumun ve göðsümün çatýsýnda akça pakça kuþlar.

Miladým devinirken ve ben aþka sarýlýrken… densizin biri soruyor:

‘’Var mý bir sevdiðin?’’

Babam giriyor rüyalarýma ve o da sorguluyor:

‘’Okuldan sonra eve gelme süren sadece beþ dakika.’’

Sorguluyorum mütemadiyen ve babamýn ruhu nöbete duruyor ne zamanki aklým düþse aþka. Sevginin enginliðinde aþkýma hürmeten, deli kýzýn çeyizini kundaklýyorum gecenin teninde pireler gezinirken.

Varlýk pek bir ketum.

Ýçimdeki çocuk ise çok geveze.

Soramýyorum da kendime: ‘’Neyden bunca hüzün?’’

Patavatsýz kuþlar camý gagalýyor belli ki Ýlahi Aþkýn temsilcisi her biri.

Ruhun depozitosunu peþin yatýrmýþtým oysa ve ömürlük kiramý ödemiþtim.

Peygamber sabrýmla þükrediyorum ve meylediyorum dünümdeki közüme ve aþkýma gem vuramýyorum aslýnda garipsenecek biçimde tepkisizim insanlara.

Ruhumun kepenklerinde var bir sorun.

Ne örtülüyüm ne çýplak.

Ne yalaným ne de gerçek.

Sevgi mademki nirengi noktam, varlýðýmýn hücum ettiði þu sayfa bile kirleniyor ellerimin izinden. Yýkadýkça aklýyorum kalemi; kaçtýkça mutlanýyorum ve göðü titreten hýçkýrýklarým.

Zamanýn yalýttýðý bir kelamým; aþklarýn ise yanýlttýðý.

Hiçliðimin mimarýyým, kendimce sevdiðim…

Kayda deðer duygularýn tekelinde bir ölümlüyüm yine ömrün lanetine uðrasam bile her þerre bir hayýr var diyerek… gerisin geri kaçtýðým ve korktuðum da deðil içimdeki varlýk mýzmýzlarken yeter ki edebimle yaþayým ve gözlerimin elasýna sadece annem dokundursun yüreðindeki dokunuþu beni öpmeye bile kýyamazken…