PÝYASADA ARABALARIM ÇALIÞIR!

     -Tüm canlýlar gibi insanlar da doðanýn kanununa uyup doðar, büyür, yaþar ve en sonunda da ölürler.

-Yaþamlarý boyunca kimi kiþiler varlýklý ya da bunun tersi fakir olarak “hayatýn zorluklarý” ile mücadele verirler.

    -Þu anda ne durumda isek bu bizlere tapulu deðildir. Atalar “gün ola hayýr ola, sabaha ne olacaðý belli mi olur. Bir bakarsýn nereden nasýl gelmiþ bilinmez, ya malýndan ya canýndan olursun…” demiþler.

    -Dünya malý dünyalýktýr. “Mal sahibi mülk sahibi hani nerde bunun ilk sahibi(?)…” diyenlerde zamanla ölüp yok olmuþtur.

     -Ýyi gününle övünme, kötü gününe yerinme, “Allah kösengiyi dibine kadar yakacak deðil ya çýkmadýk candan ümit kesilmez…”

    Ramazan tuttuðunu un eden, iri-kýyým, uzun boylu, babayiðit bir gençti. Babasý onu askere gitmeden önce evermiþti. Köylük yerde geçimleri olan çiftlik ve hayvancýlýk karýn doyurmuyordu. Ýþin farkýnda zamanla varan Ramazan babasýnýn karþý çýkmasýna raðmen aklýna uyduðu birkaç arkadaþýnýn peþine düþerek çoban durmak için Konya’nun yolunu tutar.

     Konya’nýn Çumra ilçesinin bir köyün de bir aðanýn koyunlarýný gütmek için önce çeltek, sonra da aradan geçen süre içerisinde ‘baþ çoban’ olarak elde deynek dað bayýr dolaþýr.

      Ramazan aslýnda bu iþleri yapacak birisi olmadýðýnýn kendisi de farkýnda ama elinden baþka bir þey gelmediðinden mecburen çobanlýða katlanmak zorundadýr.

     Konya’dan iki yýl içerisinde biriktirdiði üç-beþ lirayla köyüne döner. “Hazýra dað dayanmaz”ýn farkýnda olduðundan bu parayla ne iþler çevrilir(?) köyde kimler ne iþ yapar (?) bunlarý tek tek araþtýrýr.

    Gerek büyükbaþ, gerekse küçükbaþ hayvandan iyi anladýðýndan dolayý bunlarýn alým ve satýmýný yapmaya karar verir.

    Bazen yalnýz olarak, bazen da yanýna ortakçý alarak iþini ilerletir. Yýllar sonra gerek ticari dürüstlüðü, gerekse borcuna olan sadýklýðýyla “Tosunburunlu Ramazan” diye adýndan söz ettirmeye baþlar.

Hatta namý öyle duyulur ki diðer meslektaþlarý gittiði köylerde onun akrabasý olduðunu beyan ederek “ticari kredi” elde etmenin kolaylýðýna tenezzül ederler.

    Ramazan yorgun-argýn alýþ-veriþten köyüne döndüðünde yastýk, yorgan, döþek adeta ona diken olup batmakta, “köydeki tarla-tapan ilerde kimin karnýný doyuracak (?) çocuklarýn sonu ne olacak (?)” diye düþünmekten yatakta bir beri bir öte dönmekte, bazen diri sabahý uykusuz getirmektedir.

    Ramazan “beden gücü ile deðil akýl gücüyle iþ gören, para kazanan” bir yapýya sahipti.

Bin bir zahmetle köy köy toparlayýp þehirdeki hayvan pazarýnda ya da kasaplara sattýðý etlik  hayvanlarýn parasýný bazen alamamakta bu yüzden de maddi sýkýntý çekmektedir. Günlerdir yastýða kafasýný koyduðunda aklýnda yer eden bir kasap dükkaný açma hevesi onun beynini týrmalamakta, “þehre göçersem hem alým-satýma orda devam ederim, hem de kasap dükkanýný çalýþtýrýrým” diye hayaller kurmaktadýr.

Bu vesile ile oðullarý Mustafa, Muhittin ve Erdem’i de okutarak hayatlarýný kurtarmak hevesindedir.

Bir Pazar günü Kýrþehir hayvan pazarýna erkencecik gelmiþ, eldeki hayvanlarý da kýsa bir pazarlýk sonucunda bir adama ‘azýna-çoðuna’ bakmadan satmýþtý. Köyüne dönerken yolu Aþýkpaþa Mahallesi’nden geçtiði için orada derici Hacý Ömer’in ‘kiralýktýr, yazan evi gözüne iliþir.

     Atmýþlý yýllarýn ortalarýydý göçü þehre getirdiðinde, ev oturulacak gibi deðilse de olsun, þimdilik onlara yeterdi. Nasýl olsa ilerde daha iyisine taþýnýrlar veya olmazsa biraz sýkýþýp bir ev satýn alabilirdi.

     Ramazan eskisi gibi yine hayvan alým-satýmýna devam ediyordu. Bunun yanýnda bir arkadaþýnýn tavsiyesine uyarak fabrikalardan toptan küspe, kepek alýp besicilik yapanlara satarak geçimlerine katkýda bulunuyordu.

     Büyük oðlu Mustafa’yý koltuk, kanepe imalatý yapan bir esnafýn yanýna çýrak olarak vermiþ, oðlu Muhittin kale ortaokulunda eðitime baþlarken diðer oðlu Erdem’inde ilkokula kaydýný yaptýrmýþtý. Ramazan bir yandan alým-satýmla uðraþýrken bir yandan da kasap açmak için boþ dükkan arama telaþýndaydý.

    Mahalleye yeni taþýndýklarý için daha kimseleri tanýmýyorlardý. Hanýmý evde ev iþleriyle uðraþýrken kendisi de boþ zamanlarýnda kapýya çýkýyor nerde iki adam görürse selam verip onlarla þurdan-burdan konuþma bahanesiyle tanýþýyor, zamanla hoþuna giden birisi olursa ahbap oluyordu. Akþamlarýda arada sýrada “hoþ geldiniz’e” evlerine komþulardan  misafir geldiði oluyordu. Bir akþam evde otururlarken kapýlarý döðülmüþtü. Gelenler evlerinin az ilerisinde oturan  hafif  kýrmýzý benizli, orta boylu, zayýf ,baþý kasketli , hafiften beli bükük bir adam ile gayet þiþman , giyecekler eskimsi, eli yüzü bakýmsýz, baþýnda eskimeye yüz tutmuþ yazmasý olan  hanýmýydý. Hoþ beþten sonra saðdan soldan konuþmaya baþladýlar. Ramazan babasýnýn yanýnda “ayýp olur diye” konuþmayý deðil, susmayý tercih ediyordu. Misafirle daha çok babasý hasbihal ediyor, ancak kendisine bir soru sorulursa o zaman cevap veriyordu.

   Gelen misafir ne için þehre göçtüklerinden tut ki ne iþ yaptýklarýna ve yapacaklarýna  kadar her þeyi sorarak yeni komþularý hakkýnda bilgiler edinmeye çalýþýrken bir yandan da “aman þu komþu þöyle, bu komþu böyle” diye de aklý sýra onlara akýl vermekten geri kalmýyorlardý.

    Vakit bayaðý ilerlemiþti. Adam kalkmak için hanýmýna iþaret ettiðinde o zamana kadar suskun suskun konuþulanlarý dinleyen Ramazan birden babasýnýn orda oturduðunu unutarak “komþu siz ne iþ tutar, ne ile geçinirsiniz (?)” diye sorduðunda babasýyla göz göze gelip utandý. Bir kusur etmiþcesine baþýný yere eðdi. Belki bu soruyu babasý adama soracaktý. Yaptýðýndan utandý, kýzardý…Evin içine adeta bir sessizlik çökmüþtü….Adýný sonradan öðrendikleri Hamal Hurþut adeta böyle bir soru bekliyormuþcasýna keyf  alarak

ortamýn sessizliðini “PÝYASADA ARABALARIM ÇALIÞIR” diyerek bozduktan sonra “iyi geceler, siz de bize gelin komþular, bekleriz…” Biraz yutkunduktan sonra “Bak þunu demeyi unuttum, sekiz-on ton kadarda hurda teneke sahibiyim!” deyip ardýna bakmadan vakarlý bir þekilde hanýmý arkada kendisi önde evine doðru yürüyüp loþ sokak lambasý ýþýðýnda gözden kayboldular.. …

    Misafirler gittikten sonra evde büyük bir þaþkýnlýk havasý hakim oldu. Bu nasýl bir iþti. Adam “piyasada arabalarým  çalýþýr” diyordu. Ama giyimleri kuþamlarý hiç de öyle göstermiyordu. Demek ki onlar görmüþ geçirmiþ, zenginliðin bir emanet olduðunu bilen kiþilerdi. Baþkalarý gibi zenginlikleriyle öðünmüyorlar, ona göre yaþam tarzý çizmiyordu. Bu ne vakardý!...

Demek ki “kaplumbaðanýn topraðý biter” diye az az yemesinde ‘bir keramet’ vardý!..

      Ramazan ve ailesi kendi aralarýnda bu konuyu enine boyuna uzun uzun tartýþtýlar. Yaþamlarýný bu komþu ailenin davranýþlarýna göre ayarlamaya karar verdiler.

Ramazan günün birin de bir yakýnýndan çarþýda bir kasap dükkanýnýn ‘devren satýlacaðýný’ öðrenir. Pazarlýk yapmaya giderken yolu Çarþý caminin önünden geçer. Tesadüf  bu ya orada birkaç gün önce evlerine misafir gelen karý-kocayý bir iki adet dört tekerlekli itme arabayla müþteri beklerken görür ve þok olur.

Adam evlerinde “piyasada üç-dört arabamýz çalýþýr” dediðinde meðer bu arabalarý kastetmiþ de onlar “kendisine arabamýz nedir (?)” diye sormamýþlar haliyle bunlarý kamyon zannederek komþularýnýn zengin aile olduðu kanýsýna varmýþlardý.

Ramazan onlara selam verip “hayýrlý iþler” diyerek oradan ayrýlýrken‘hiçbir þeyin farkýna varmamýþ gibi davranarak yoluna devam etti… Durumu yanlýþ anlamanýn üstünde durmaya pek deðmezdi. Nasýl olsa herkesin bir þekilde karný doyuyordu ya…

 ERDOÐAN ÇALIÞKAN   GERÇEK YAÞANMIÞLIKLARDAN

Öyküleri þahýslarý küçük düþürmek, mirasçýlarýný rencide etmek için yazmýyorum.