Gurur duyanlarda vardır, kuruyup duranlarda,
Hani aşkı, sakız sanıp, hep diline dolayanlarda,
Dedesi, ya da babası, Bağdat kadısı, olanlarda,
Defterlere yazamayıp, yarası, dertleri olanlarda...
Derbeder halde, ruhun içindeki sırlarına durgun,
Çevreleyen kasvetli ışığın ortasında hafif kurşun,
Akşam üzüntülerinden de esinlenen halin vurgun,
Ona güzel ve asil dediklerin varya içteki kurgun...
Pişman olmadan, gitmesine izin vermemeyi öğren,
Kapıyı açıp, geçmişin ışığını kapatmamanı öğren,
Her güneşli günde, saklamak daha zordur öğren,
Öğren, gidişiyle bir daha dönmeyeceğini de öğren...
Şahane gülümseyip etrafa ışık saçıyordu vuruldun,
Derler ya, belki hislerin karşılıksız değildir durdun,
“Güle güle derken” eve erken sonbaharını kurdun,
Şimdi dört duvar, üzerine üzerine gelsin kuruldun...
Gönlünün yanında şımarttığın kişi varya azacak,
Senin şımarttığın, gün gelip yerden yere çakacak,
Değirmen taşının ağırlığı, gönülde daha artacak,
Yet medide, yüreğin ömrüne meydan okuyacak...
O günlerden bu güne, değişen hiç bir şeyin yok,
Dikkat gün doğumun kışın, gümüş baharın yok,
Gözünün arkasında, hikayeleri gezer, kendi yok,
Gelmiş beklemediğin o kış günü, baharların yok...
Veysel Kimene
Sevda Şairi
(Kemal Yenice)