Sonbahardı.

Mendiller sallandı kara trenin zifiri dumanında

Yaşlar asılı kaldı buz tutmuş duyguların ucunda.

Katar katar gitti telli turnalar.

Sonbahardı.

Kayboldum bu şehrin sensiz sokaklarında.

Eylül hazanını taşıdı ruhuma rüzgâr,

 Avunmalık cümleler savurdum ortalığa.

Amansız bir korkuydu sensizlik senfonisi

Bundandı saklanışım yetim hatıralardan,

Bundandı “kör kuyularda merdivensiz” kalışım.

Bir güz yağmuruyla yıkandı kaldırımlar.

Bir kelebek çırpındı ayrılık duvarında.

Ve çocuk saflığıyla kanatıldı yaralar.

Sonbahardı.

Kucak dolusu hasret,

Diz boyu hazandı elimde kalan.

Bir hüzzam şarkıydı kimsesizliğim.

İsmin dudaklarımda bir tutam yangın.

Gözlerim sağanak yağmurdan ıslak.

Sırtımda hançer, yorgun bir aşktan.

Bu hazin bir hikâye sevgilim,

Sensiz mevsim yine sonbahar.

 

 


( Yokluğun Sonbahar başlıklı yazı Gölgedekiler tarafından 24.10.2018 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.