Uyduruk bir günün güdümüyle yeþerdim gecenin öznesi olmaya aday bir düþ birikintisi olma özlemine yenik düþtüðüm.

Çivisi çýkmýþtý pencerenin sandým ki çakýnca dibe vuracak her sýkýntý.

Zehirlendiðime biat bir bardak da su içtim her þeyin üstüne demek ki güme giden duygularýmdý ihbar eden ben ki; benlik tasalarýn izdüþümünde, bir bir teyakkuza geçen þehrin batýmýna denk düþtüm aslýnda sabahtý geceye özenen ve bendim þehri unutmaya çalýþan.

Çalýþkan bir misafir olmanýn azmi yine gönlüme doluþmuþ mücbir duygulardan çýkýp da yola misafirhanesinde ömrün, bir beyit kadar kýsa ve aksi bir ihtiyar olma özlemim belki de gerekçem.

Uyumsuz tanýlarý vardý Tanrý’nýn aslýnda iblisten yana derdi vardý içimdeki elemin aslýnda koyu bir buluttu pervane misali takýldýðým iplerine ve uçan balonlarýmý sundum göðe belki de en aksi çocuktum dünün hükmüne karþý duyan; varlýðýn da kefenine ters giydiren çoraplarýný.

Terliklerimi giydim rüyamda sonra ayakkabýlarýmý ve tam baktým ki rüya tabirine gördüm ki sýkýntý imiþ beni kapýda bekleyen.

Uydum düzene ve yeniden uyudum.

Bu sefer çýkarýp fýrlattým giydiðim ne varsa. Kala kala bir soluk mont kaldý içimdeki þehirde ne de olsa þehir oluyordum her gece aslýnda geceye not düþüyordum her rüya gördüðümde ve not aldýðým rüyalarýmý da sunuyordum Yaratýcýya perde kapanýr kapanmaz.

Ýzahý yoktu pek çok þeyin. Tasviri yoktu içimdeki hulasanýn.

Ben yoktum ben yoðdum bendim varlýðý yoðuran ve kaybolan.

Günden devþirme bir yanýlgý; hatta yanýlgýnýn ilahý.

Süzdükçe evreni kas katý kesildim.

Hani’mdi çoðu insan.

Ýnsanlardý çoðu kez hami bildiðim ama hiç rastlaþmadýðým.

Kefal gibi atladým: önce þiiri yuttum sonra denize düþtüm.

Su görmemiþ teninde illet rüyalarýmýn nem vardý aslýnda her uyku öncesi.

Seðiren göðün gözlerinde miyop bir tasvirdim: bendim bana uzak ama yakýn addettiðim.

Günü öðüttüm ansýzýn.

Savurdum tüm bulutlarý rotamý kýrýp nokta koydum gezintiye oysaki ben hayallerim sayesinde yolculuk yapýyordum.

Sordum tek tek.

Görmediler.

Cevap verdim onlar yerine.

Bu kez alay ettiler.

Selam verdim.

Selamýmý alan Tanrý’ydý.

Onlarýn yerine seven de.

Mizacým yenik düþmüþtü bir kez oysaki mihrabýmda hep gelincikler asýlýydý rahmetin ince ince yaðdýðý ve ýrmaklarýn yataðýnda bendim yastýk benzeri bir kayaya baþýmý vuran.

Kanadým.

Kandýkça kanadým.

Kanadýkça kan döktüm belki açýlýrdý içimdeki kapalý göz.

Sonlara meyleden; sonlarý tehir eden; öncelik makamýnda yol bildiðim…

Yaren bildiðim.

Yar bildiðim.

Ama önce can dediðim.

Ýstiflediðim canlarla çamlar devirdim.

Haznesi olmayan gölgelerle hasbýhal ettim belli ki yokluðun ikramýydý ve yalnýzlýðýn seyri belki de en bayat espri.

Çýð gibi büyüdüm ve büyüdüm.

Sonra eridim damla damla.

Sonunda aldým ilk halimi.

Sebilden akan suya özendim ve içtim kendimi.

Ýçerlediðim de kadar da susamýþtým.

Susamýþtým ama yok oldum.

Suskundu Tanrý.

Sustum.

Sus’lara gömülen bülbüller öldü nihayetinde ve içimdeki dikene bandým dallarýmý: soyuldum ve soydum umutlarý.

Ýçimdeki ukdeyi öldürdüm zehrimi alan bunca niyazla ihya olduðum devasa mabedimde sadece soludum: önce yokluðu sonra aþký sonra içimdeki soluk bulutu.

Unut demiþlerdi madem.

Mademki umut anlamýþtým.

Ne unuttum ne de umut.

Restleþtiðim kadar rengim deðiþti.

Renklerin dili yoktu madem.

Ne renktim ne dil.

Ne dillendirdim ne de renklendim.

Kara deliðin kör noktasýydým.