Varan bir, diyen bir ses ve çatal sesi olan sessiz bir plak sözüm ona üstü çizik çizik zaten iðnesi olmayan pikabý dün attým çöpe ve zifirini sundu yalanlar sonra göðü teðet geçti kül renkli küçük kuþ.

Kimi müridi kondu kuþ sürüsünün; kimi yelken açtý uzak coðrafyalara kimi ise sürüldü hayattan ve sürüden.

Aþk perhizine girdik zaman zaman bilinmez aslýnda aþký biledik bazý bazý.

Aþký buz bildik sevgiyi ateþ göðün neferlerine göz attýk hani olur da bizi de katarlar bu düþ pazarýna.

Sonramýzý celp eden öncemizle yenildik sakil günün bitiminde günü de düne taþýdýk ve yarýný an belledik ansýzýn aslýnda tutarsýz izleklerde bir kavram karmaþasý yaþadýk.

Ýçimiz dýþýmýza çýktý ve þükürler olsun ki saftýk ve yalýn.

Çok saftýk çok hem de.

Saydamdýk.

Ýnandýk her söze.

Kamburumuzu yok ettik sektiðimiz her þiirde bizler peyda olan mutlulukla tüm hatalarýmýzý örttük.

Ýstikametimiz neydi de kederliydik?

Neyin derdiydi de sitemleri yüklendik ve maruzatlarýmýzý sunduk bir bir yetkili mercie?

Kazdýk biteviye ve suladýk kendi mezarýmýzý.

Gün bittik sýðýndýk derine.

Üstümüzü örten yoktu ne de olsa kendi yaðýmýzla kavrulduk ve yine kavrulduk aþkýn ve cehennemin ateþiyle.

Kuþ olduk kurda kuþa yem olduk.

Sus olduk susmayý meziyet bildik.

Kadýndýk. Çocuktuk. Erkektik.

Aþktýk.

Ýnsandýk.

Tüttük sevgi diye diye.

Mutluyduk ne de olsa dünyanýn yükü idi omzumuzdan attýðýmýz.

Nam saldýk.

Deyiþ bildik içimizdekini; derviþ bildik yürekteki cümleleri.

Nezdinde ülkülerin; baðrýnda surelerin… inandýk.

Sevdik.

Þandýk.

Þereftik.

Ýnsandýk ve aþýk ülkesine.

Namdýk ve þerh düþtük tarihe.

Evrildik hece hece.

Niyaz eyledik.

Aile idik.

Namus idik.

Dirayet belledik her günü ve yitik heceleri cümle eyledik.

Türk’tük.

Ülkemize aþýktýk.

Hep de aþýk kalacak dirayette.

Yenilmedik minderde; yenik düþmedik yürekte.

Kozumuzdu sevgi. Korkusuzduk.

Korkanlar oldu bizden ki korkmalýydý da hani.

Korkusuzca serptik gücümüzü.

Allah’ýn izniyle savurmaya da devam güçlü sesini Türkiye’mizin…