Muteber bir yanýlgýya denk düþtüðümü bilmek… evet, ben bir yanýlgýyým.

Göðün ritmine ayak uyduramayan bir yaðmur damlasýyým: hem hüznüne hem sevgisine kefil.

Duraksadýðýný görür gibiyim belki de duraksamasý gereken benimdir gel gör ki; aymazlýðýnda mevsimin hele ki Kasým ayýna böyle bedbaht girmiþken.

Ölçümünde duygularýn kaç þiddetine denk düþtüðünü bilmiyorum içimdeki depremin hele ki dýþ görünüþte ufak tefek mimiklerin dýþýnda açýk da vermezken.

Gelip gidiyorum.

Kurguluyorum hayalleri sonra kurcalanýyor yüreðim. Bir telaþ ki sorma gitsin.

Makyaj yapýlmamýþ her doðallýk benim tercihim bu yüzden üzüntünün pembe dokunuþlar yaptýðý yüzümde ve gözlerimde neyi ne amaçla saklamam gerektiðini bilmeden ve hüznü tüm doðallýðýyla yaþýyorum.

Y/aþýyorum.

Aþtýðým ne mi?

Çok þey yine de kimselere beðendiremediðim varlýðýmýn hiçliðe denk düþtüðü.

Maruzatým yok çünkü açýðým yok lakin açýk ara farkla önde gidiyorum: hem depreþen umutsuzluk hem derinleþen yaþ çukurlarý sonrasýný inan ki dile getirmek bile istemiyorum hatta sana sormaktan da korkuyorum ne de olsa yok yakýnken illa ki bir sonuç cümlesi koyarsýn hikâyemin sonuna.

Allah’a yakýn durduðumu bilsem de ne zaman ki çöksem çökkün varlýðýmla çömez duygularým bir olup derinlerde telaffuz ediyorum yalnýzlýðýmý ve yine sadece O’nunla paylaþýyorum korkularýmý.

Zaman ne çok þey gösteriyor/muþ ve keþke zamana dur desem.

En sevdiðim karede sabitlensem sevdiklerimle ve zaman donsa kalsa ansýzýn; üstelik yolculuðum da sonlansa ve ben sadece bir kareye sýðdýrsam mutluluðumu ve tüm hüznümü yok saysa Yaratan.

O hoþ görse de insanlarý mutlu edemediðimin bilincinde bir münafýk gölge tarafýnca reddedildiðimi biliyorum: o gölge akabinde tüm gölgeler ve sahipleri.

Hayatý iki yarým küreye ayýrdým ben yazmaya baþladýðým ilk günün milat olduðunu da çok sonra fark ettim.

Ýçimin dýþýmýn bir olduðu Sýrat Köprüsünden düþmezden önce yazmaya baþladým belki de bu günü asla göremeyecektim ve peþinen yitip gidecektim aslýnda yitip gittiðimin de umarsýzlýðýna vakýfým ne de olsa pek aldýrýþ eden yok bana. Varlýðým yokluðum ne anlama geliyor diye düþünmekten akýl tutulmasýna kadar ruhumu örseleyen ne çok þey.

Konunun baðdaþ kurduðu o eksende bir pervane misali duygularýmýn çevresinde dönenip duruyorum sanýrým ölüm göz kýrptýðýnda hayata beni benden eden bu korku yüzünden atfettiklerim pek de hedefine varmýyor.

Çömez bir sevgi baðýmlýsý iken insan çocukluðumda geçen zaman içerisinde daha da ivme kazanýyor bu duygu: gel gör ki karþýlýðý olmayan selamlar ve bir acýnýn mutluða yol açtýðý gerçeðine tanýklýk edip hayatýn acýmasýz yüzünü görmek bazý þeyleri yok ediyor.

Misal mi?

Yaþama sevincime ket vuran…

Daha da beteri ölümü sýk düþünmek.

Ölümden çýkýp da yola yaþama tutunmak neye denk düþer?

Baðdaþmadýðýmý da biliyorum hani günümüz insanýyla.

Bir ön görü filan da deðil bilakis gerçeðin ta kendisi.

Reddi güç kabulü güç bir insan da oldun mu hele…

Kehanetlerin iz düþtüðü ya da hayallerin kundaklandýðý belki de en kötüsü beklemekten imtina ettiðin. Beklediðin ne ise ya da gelmesini asla istemediðin ve ölüm ne zamanki göz kýrpsa hele ki yaný baþýndaki insanlarsa bu tuzaða düþen… gerçi kaderi tuzak addedip günaha girmek de olasý bu anlamda ben sadece uzaðýnda kalmak istiyorum.

Uzaðýmda kalan ne çok þey ve ne çok insan.

Üstünkörü duygular da deðil hani içimde körüklenen. Habis bir ur gibi; endiþenin mahal verdiði bu da yetmezmiþ gibi huzurun irtifa kaybettiði…

Sevgiden çýkýp da yola… yoldan çýkýp da düþmüþken umutsuzluða…

Gerisi geliyor.

Ve o kocaman kara delik daha da büyüyor belki bu yüzden vazgeçiyorum:

Sevmekten vazgeçiyorum ama kendimi.

Beklemekten vazgeçiyorum ama bir sonraki mevsimi.

Sormaktan korkuyorum ne de olsa kýzdýrmak istemiyorum en çok da… en çok da gülümsemekten korkuyorum. Bir hurafe mi yoksa mutluluk, diyenlerdenim ne de olsa.

Kardeþimin gözlerindeki mavi içimi delerken ve ayný maviyi ben göðe yansýtamazken aslýnda elimden hiç bir þey gelmezken…

Yorgun deðil yýlgýn.

Yýlgýn da deðil sadece yýllarý ne amaçla heba ettiðimi düþünüp bilfiil kendime kýzgýn…

Maziden dert yanýp andan koptuðum.

Yarýnlarý düþünüp kendimden kaçtýðým.

Kendimden kaçýp kaçýrdýðým duraklarýn soluk ruhuma nakþettikleri…

Solan bir çiçeðin ardýndan gözyaþý döker mi insan?

Ya da sonlanmýþ hayatlarýn hesabýný tutup biteviye sürgün mü edilir mutluluk?

Yalancý baharlardan medet umup kýþý erteler mi insan?

Aþktan korka korka sever mi için için?

Ýçli benliðin içli dýþlý olduðu sürgün ve yetim yürek hep mi dýþlanýr?

Dýþlanan bir ömrün hicabýndan daha kötü ne olabilir ki?

Dehlizin karanlýðýnda belki de kara deliðin beyaza tutkunluðunda hep mi süregelir düþ kýrýklýðý?

Çetelesini tutmaktansa yeni baþtan baþlamak mý?

Hýrpalanmaktan kasýt gidip geldiðim duygular biteviye körüklendikçe doðamdakileri yansýtamadýðým gerçeði ile yaný baþýmdaki insanlara ve kalemin sofrasýna buyur ettiðim gönül insanlar…

Aþka ve sevgiye düþen biraz muhalif ve detaycý en çok da en çok da… duraðan bir duyguda sabitlenip kalmak belki de en güzeli hele ki adý mutluluk ve umut bileþkesi ise gel gör ki; hicran bu denli kök salmýþken…

Sabitlendiðim andan kopup gelenler belki de yarýn þimdiden hükmederken hala mutlu bir karede yanýp sönen onca ýþýk sanýrým duygu huzmesinden yarýnlara ve imkânsýzlýða sürüklenen…

Dar bir geçitte büyüyen bir hegemonya týpký boyutsuzluðumun diz çöktüðü o sarmalý kendince uyarlayýp bir düþ ülkesine yolculuk yaptýðým inancý ile bir nebze de olsa huzuru yâd etmek yine asýlý kaldýðýmýz inanç sayesinde bertaraf edebilmek hem de en ücra duygunun bile gün yüzü göreceði inancý ile týpký hayatýn telaffuz ettiði kendini gerçekleþtirmek adýna yola düþtüðümüzün de ispatý iken…