Online Üye
Online Ziyaretçi
ülkenin doğusuna benzerdi yüzü
sağanak yağış ve acı,
hasret gözlerinden akardı,
kelimelerin tükendiği yerde
yeniden başlardı yüzündeki düşsel umutlar
ve ben;
içimi yağmalayan gözleriyle
sen de unutmuştum kendimi…
gri tonlarını giyerdi üstüne
gri pantolon,
en çokta gri, düşsel bir yalnızlığı yakıştırırdı kendine
saçları gri, yağmurdan ıslak…
ve ben;
saat gecenin tıkırtısında,
iki aşk arasında verilen çay molasında
sen de unutmuştum kendimi…
ıslak bir mevsimdi,
şımarmaya meyilli bir pazar,
ve ben sana gelmiştim
bedenimde deprem,
ellerimde mayın,
patlamaya ramak kala
öptüm gülüşünü gün ağarırken
sen de unutmuştum kendimi…
“ acıklı bir film gibi, hayalin gibi… sefil yalnızlığımda; sen
de unut(muş)tum kendimi”
15 Kasım 2018
Yazarın
Önceki Yazısı