Beni yâre meftun eden, ne zülfü ne cemalidir,

Hayran kýlýp mest eyleyen, onun ince ruh halidir.

Edebiyle, erdemiyle, özlemini duyduðumuz

Bozulmamýþ, saf ve temiz, güzelliðin kemalidir.

Yaþam sunar gönüllere, arý, duru pýnar gibi,

Gölgesiyle ferahlatan, büyük, ulu çýnar gibi;

Dik duruþla tevazuu, kuþanmalý diye bize,

Öðüt veren kitaplara, yazýlmýþ derkenar gibi.

Þefkat dolu bakýþlarý, merhametin hal dilidir,

Ab-ý hayat muhabbeti, yüreðinin kal dilidir.

Dertlilere derman olan, mücrimlere ferman olan,

Umut ile harman olan, onun þirin bal dilidir.

Nedir bilmez “önce benim”, eritmiþtir beni bizde,

Sýrtlanýr en aðýr yükü, kalmasa da derman dizde;

Erise de mum misali, her nefeste yudum yudum,

Asla demez dostlarýna, bir ucundan tutun siz de.

Bu karakter, bu hüsn-ü hal, mest edici nihâl olur,

Hem zahiri hem batýný, gül yüzünde hemhâl olur.

Böylesine bir güzeli, tanýyýp da görenlerin,

Kara sevda ateþiyle yanmamasý muhal olur.