Online Üye
Online Ziyaretçi
kendimden sorumluyum
doğduğum andan itibaren
Kel başa şimşir tarak hesabı
çilekeş mi desem yoksa
derbeder mi kıvranıyorum
harabe de kaldım gündüz gece
Bulamadılar henüz hiç bir enkaz
Eğik duruyor denge terazi de
Iyilik biraz fazla sanki
ileriye gitmek istesemde
dönüyorum geriye
elim ayağım dolaşıyor
birbirine bu
heyecan kime
hayat vuruyor ensemden yolun
sonundayız diye
Hatırlatıyor tek tek
sorumluluklarımı bir türlü
ayak uyduramadım
Kaçtım her daim
üzerime düşen mahiyetten
sürükle meçhul bir vahaya
göm beni şiirin ortasına
bugünü unuttum yarını da
bundan sonra
Şiirin memleketinde kalsam
Şiir baksın gözlerimdeki fere
duysun sesimi korusun beni
Özlem kavruldukça
harla hasret ateşi koktukça
yayılır dört bir cihana
kesilir nefesim
Rabbimin
sonsuzdur rızkı
bilirim ellerim semada
Tam vazgeçmek üzere iken
gördüğüm saye
benzemiyor bana
yazılmış sanki talihim
Daha önceden söylenmiş
hep bir ağızdan ağıtlar
mefta olmuş çoktan naaşım
Ummanlara daldıkça
boynu bükük yalnızlık tacirini sırtladığımda
kendimden çok hatalıydım
hiç bir yük ağır gelmedi aslında
kanıksadım
Şimdiye kadar
gördüğüm rüyayı gerçek sandım
sonunda uyandım
Dilde durdukça yara
Yüreği deşti
sırlar pullu zarflara yerleşti
mektuplarda ilişti
tek damlası mürekkebin
aktıkça acıklı dram sahnesi
her bir satırda sevginin adı
münzevi
kağıdın ucunda yanık izleri
bundan önce kaç zarf açıldı acaba
kutusuyla
Ebru Çimen
türküsü demektir
Saye: gölge