ELMALARI ELEDÝN MÝ DÜRZÜÜÜ?

        Allah'ýn bizlere bahþettiði yurdumuz, üç tarafý denizlerle çevrili olup yedi iklim bölgesinden oluþan, bir yýlda dört mevsimin yaþandýðý , baþka ülkelerin gýpta ile özendiði bir nimete sahiptir.

        Tipiden, fýrtýnadan gözün gözü görmediði bir mevsimde Antalya, Kuþadasý, Didim, Muðla gibi yerleþim yerlerinde insanlar denize giriyorlar.

        Adana, Mersin, Antalya gibi adýný burada sayamayacaðým yerleþim yerlerinde tohumlar yýlda en az üç kez toprakla buluþup verim veriyorlar.

          Ýþte bu ve bu gibi nedenler den dolayý dýþ güçler bizleri; Kürt, Türk, Laz, Çerkez, Tatar, Alevi, Sünni adlarý altýnda etnik guruplara ayýrýp birbirimize kýrdýrarak buralarý elde etmenin hayaliyle yatýp kalkýyorlar.

         Anadolu nun orta yerinde yazlarý sýcak ve kurak, kýþlarý’da soðuk bir iklime sahip olan ilimiz Kýrþehir halký yýllardýr nasibini sanayi ve teknoloji denen nimetten alamamýþ, sadece Süleyman Demirel in kurmuþ olduðu Petlas lastik fabrikasýndan baþka baca tütmez olmuþ, sanki alýn yazýsý imiþ gibi geçimini hep çiftlik ve hayvancýlýktan temin eder olmuþtur.

           Çuðun köyünden baþlayýp Özbað, Kýrþehir güzergahýndan Güzler köyünde Kýzýl ýrmaða karýþan, adý yörelere göre deðiþen, þehir merkezinde de “Kýlýç özü” adý altýnda nimet saçan deredeki sudan þimdiye kadar akýl edipte hangi üretici yararlanýyor, dört kavaktan ve söðütten baþka? Bu su Ýsrail’in elinde olsa o zaman aklýmýz baþýmýza gelir mi acaba?

            Mehmet bey fakir bir ailenin oðlu olmasýna raðmen o bundan yýlmamýþ, azmi galip gelmiþ, sonunda olmasýný çok arzuladýðý öðretmenliði uzun yýllar okuduktan sonra hak edip diplomasýný almýþtý. O günün ihtiyaçlarýna göre aldýðý maaþ kafi gelmediði için boþ zamanlarýnda gizli, kaçak; bazen bir toptan bakkaliye de, bazen de pazarcýlýk yapan bir arkadaþýna ücret karþýlýðý pazarda yardým etmekle evinin geçimini temin ediyordu.

           Dinekbaðý mahallesinde, Kýlýç özü deresi kenarýnda babadan kalma bir bahçeleri vardý. Bahçenin bir yerini belleyip oraya maydanoz ekmiþti. Dereden tenekelerle su çekip suyu çok seven maydanozlarý suluyor, onlarda onun emeðini boþa çýkarmýyor, biçildikçe büyüyorlardý. Mehmet bey biçtiði maydanozlarý borç harç temin ettiði motosiklete yükleyip manavlara, pazarlara, lokantalara satýyordu.

           Mehmet bey bunlarla tatmin olmuyor, gezerken, bir yerde çalýþýrken, okulda ders verirken aklý fikri hep bir elma bahçesi kurmanýn, buradan gelir elde etmenin hesabýnda oluyordu. Ama bu nasýl olacaktý? Acaba babasý kendisine ne derdi? Ona müsaade eder miydi? Meseleyi babasýna açtýðýnda adamýn gözleri fal taþý gibi açýlmýþ ”Meðer benim oðlum bunlarý düþünür müymüþ de neden benim haberim olmazmýþ, bende buralar benden sonra hozan kalacak diye kara,kara düþünüyordum” diyerek oðluna onay verdi.

            Yýllar ardýna bile bakmadan geçiyordu.  Mehmet bey þimdi o günleri düþünüyor da o fakir haliyle kepçeyi bahçeye sahibine nasýl yalvararak getirttiðini, þimdi her biri koca, koca olan aðaçlara nasýl yer açtýrttýðýný, onlarý oraya dikerken ne zahmet çektiðini hatýrlýyor, arada gözünden dökülenlerin farkýnda olmuyordu.

             Kimini Kaman’dan, kimini Ankara’dan, Amasya’dan bazýsýný eþten-dosttan, pazarcý dan güç-bela temin ettiði ”karanfil, Amasya, Fuji, Grant simit, golden, yaz elmasý, misket, Yalova, golden star, Pit, leydi, Arap kýzý, tavþan baþý, Ýngiliz, kavun elmasý, külah, star kimle ”gibi adlarla anýlan elma çeþitleri geçen zaman zarfýnda bahçe ve çevresinin adeta simgesi olmuþtu. Aðaçlarýnýn bakýmý, budamasý, ilaçlamasý bayaðý onu zorlasa da olsun, artýk emekliydi, onlardan emek esirgenir mi, artýk her bir aðaç bir fabrika olmuþtu. Atalar boþuna dememiþler ”Bakarsan bað bakmazsan dað olur” diye. Mehmet bey aðaçlara baktýkça bakmýþ, emeði boþuna gitmemiþti.

            Mehmet bey birikimiyle ufak-tefek bir kamyonet almýþtý, aðaçlardan bin bir itinayla topladýðý elmalarý berelenmeden kaslara dolduruyor, pazarlara, manavlara belirli bir ücret karþýlýðý pazarlýyor, bu arada en büyük desteði de hanýmý ve çocuklarýndan alýyordu.

            Bahçesi ve ürünleri artýk dilden dile dolaþýyor, baþkalarý da buna özenip bahçe yapmak için kendisine akýl almaya geliyorlardý. Aðaçlar üzerindeki meyvelerine pýrýl, pýrýl bir görünüm veriyor, dallar yükünü taþýmayýp yerlere eðilirken oradan geçenlere ’al beni’ yapýyorlardý. Bahçenin methini duyanlar kendisine elma almak için baþvurduklarýnda diðer bahçe sahipleri bu durumdan tedirgin oluyor, içten içe ‘bir kýskançlýk krizine’ giriyorlardý. Bazý müþteriler kilo-buçuk almak için pazarlýk yaparlarken elinde olanlarda ‘kabalama’ ”aðaçtaki elmaya tut elimi” diyorlardý.

            Kaloriferci Þaban usta iki oðluyla beraber þehrin merkezinde kalorifer tesisatçýlýðý, tamir ve bakým iþiyle meþgul oluyordu. Kendisi yaþlandýðý için zamanla iþten el çekmiþ, genelde bu iþlere oðullarý bakýyordu. Onlar iþe gittiklerinde dükkaný kendisi bekler, havalar soðuk olursa içeride kaçak yanan elektrikli soba baþýnda, sýcak olursa kapýya attýðý sandalyede müþteri kollardý. Kimseye bir bardak çay ikram etmese de baþýna toplananlara aldýðýný, sattýðýný, yediðini, içtiðini büyük bir iþtahla anlatýrken sanki onlar açlýktan ölüyor sanýr, övünerek günleri geçerdi. Sokaktan bir meyve, sebze satýcýsý geçse onu ayaðýna çaðýrýr, gerçek alýcý imiþ gibi davranarak ”Bu kaça, þu kaça?”diye sorarken yerine göre satýcýnýn sattýðýný lüpür, lüpür mideye indirir, sonra da “Pahalýymýþ” deyip satýcýya yol verirken kendisini seyredenlere bir þey olmamýþ gibi övünmelerine kaldýðý yerden devam ederdi.

           Hele elma yok mu elma;onu gördü mü dizlerinin baðý çözülür, o an için bütün açlýk ihtiraslarý ayaða kalkar,satýcýnýn elinden kaptýðý elmayý yýkayýp temizlemeden  aðzýna atar ezdiði diþlerinde aðzýnýn  suyu adeta sel olurdu. Gerçi zamanýnda onlarýnda Þelbe denilen mevkide bir bahçeleri varmýþ ama dediðine göre babasý orayý bir öfkeye kurban edip satmýþ,bir daha da bahçe almak onlara kýsmet olmamýþtý.

          Mehmet bey Þaban ustayý yýllardan beri tanýrdý. Bir manava bakmasý için elma numunesi getirmiþ,pazarlýktan sonra evine dönüyordu. Kapýda oturan Þaban aðabeye selam vermeden geçmek olmazdý. Þaban usta selama karþýlýk verirken elini Mehmet bey’in poþetinde bulunan numunelik elmalara atmýþ, birisi elindeyken diðerini takma diþleriyle ezip çiðneyerek mideye indirmeye baþlamýþtý bile.

         Þaban usta bir yandan elmayý yutkunurken bir yandan da elmalar hakkýnda sorular soruyor, Mehmet bey de “Belki usta alýcý olur” diye býkýp usanmadan cevap veriyor, bazen de yan gözle saatine bakarken müsaade alýp baþka bir manavla görüþmek için zaman ayarlamaya çalýþýyordu. Ayrýlýrken Þaban usta Mehmet bey’in telefon numarasýný almayý ihmal etmedi.

         Þaban usta da Mehmet hocayý yýllardýr saf ve temiz biri olarak tanýrdý. Þimdi bundan istifade etmenin yolarlýný hesaplýyor” Elma alýrsam bu saf adamdan alýr hiç olmazsa elden aþaðý hesap ettiririm” diye kendi kendine iç geçiriyordu. Kýrk fikir bir yapýsý vardý. Sonradan geriye dönüþ olarak düþünmeye baþladý.”Oðlum Þaban; hadi Mehmet hocadan elmayý ucuz düþürüp aldýn, Dinekbað nere,senin ev nere, atýn yok, araban yok þimdi araba tutsan elma sana semeriyle seksene mal olur…”Birden düþünceleri yerlere saçýldý.Kafasýný kaldýrdýðýnda karþýdan gelen nakliyeci ve ayný zamanda arkadaþý Cafer aða gözüne iliþmiþti.

         Cafer aða yýllarca þehir dýþý yük ve yolcu taþýmacýlýðý yapmýþ, oðullarý yetiþip gelince zincirin halkalarý geniþlemiþ, araçlarýný çoðalmýþ,sonradan þehirde bir yazýhane açarak iþlerine þehir içi nakliyeciliði de dahil etmiþti.Yaþlandýðý için iþlere eskisi gibi pek bakamýyor,iþyerinde usanýrsa arada sýrada eþ-dost ziyaretlerini ihmal etmiyordu.

         Þaban usta Cafer aðayý görmesiyle oturmasý için dýþarýya bir sandalye atmýþtý bile.Ýki arkadaþ saðdan soldan hasbýhal ettikten sonra Þaban usta dükkanýna girip aceleyle getirdiði bir elmayý arkadaþýna ikram ederken lafý döndürüp dolaþtýrýp elmaya getirmiþti bile.Þaban usta Mehmet’in elmalarýný Cafer aðaya anlatýrken “Þöyle elma ha,böyle elma ha”diye bütün hünerlerini gösterip reklamýný yaparken arkadaþýný bir punduna düþürüp onunla birkaç elma aðacý almak ve nakliyeyi beleþe getirmek hesabýndaydý.

        Cafer aða ilk önceleri “ Ýhtiyacým ve onu koyacak yerim yok” diye nem kum etse de Þaban usta’nýn “Sen elma koyacak yeri merak etme, benim  yeni sanayideki boþ dükkan ne güne duruyor” cevabýyla en sonunda elma alýmýna razý oldu.

        Bir Pazar günü iki arkadaþ oðullarýný da yanlarýna alarak önceden yükledikleri boþ kasalarla bir gün evvel telefonlaþtýklarý Mehmet bey’in bahçesinin yolunu bindikleri kamyonla tuttular. Mehmet hoca onlarý bahçede bekliyordu. Uzun pazarlýklar sonucu Cafer aða üç,Þaban usta da iki aðaç elmayý ince eleyip sýk dokuyarak  satýn aldýlar. Akþama kadar süren uzun ve zahmetli bir uðraþtan sonra herkes kendisine ait önceden iþaretledikleri kasalara dalýndan indirdikleri elmalarý yerleþtirip kamyona yüklemesini bildiler. Gecenin bir otu elmalarý depoya yerleþtirdiklerinde herkesin yorgunluktan haþadý çýksa da  iþin doðrusu  bu zahmete deðerdi.

       Cafer aða oðullarýyla kamyona depodan beþ kasa elma yükleyip evlerinin yolunu tuttuklarýnda gözlerinden uyku feryatlarý yükseliyordu. Aradan bir müddet zaman geçince gözü doymaz Þaban usta  her akþam yemekten sonra “Hadi çocuklar elmalara bir bakalým, havalandýralým,çürüyen varsa kontrol edelim “diye ayrýldýklarý evlerine gecenin bir otu yorgun,argýn dönüp yataða darýn  düþüyorlardý.Günlerce devam eden bu durum hanýmýnýn gözünden kaçmasa da kadýncaðýz kocasýna bir þey diyemiyor,dese de ondan olumlu cevap alamýyordu.

        Cafer aðanýn evi misafirsiz kalmazdý. Eli bol bir yapýsý vardý. Geleni gideni eksik olmadýðýndan ikramda izzetinde kusur etmez, bunun için edilen masraflara acýmazdý. Son günlerde kendisinde göze batan bir deðiþiklik fark ediliyordu. Elma yeme tutkusu baþlamýþtý, hem yiyor, hem de gelenlere zorla yedirmeye çalýþýyordu. Böyle geleni gideni bol olan adama elma hiç dayanýr mý, ”Hazýra daðýn dayanmadýðý” gibi evdeki elmanýn da sonu gelmiþ, haliyle sandýklar boþalmýþtý.

         Cafer aða boþ durur mu Oðlu Adnan’la beraber soluðu Þaban usta’nýn dükkanýn da aldýlar. Anahtarlarý alel acele ondan alýp son sürat sanayideki deponun yolunu tuttular. Kapýyý açtýklarýnda depoyu loþ bir ýþýk kapladýðý için baba ve oðul un gözleri kamaþtý. Cafer aða kýtlýktan çýkmýþcasýna  “Çabuk ol, acele et niye savak, savak bakýyorsun” diye talimat yaðdýrýrken bir yandan da kasayý kamyonete yüklemek için kaldýran oðluna yardým etmeye çalýþýyordu.

         Oðlu birinci kasayý araca yükleyip geldiðinde Cafer aðanýn gözleri de içerinin ýþýðýna alýþmýþtý. Oðlu ikinci kasayý kucaðýna tam almýþtý ki Cafer aðanýn birden bire gözleri fal taþý gibi açýldý. Oðluna kasayý yere indirmesini tembihledikten sonra onun þaþkýn bakýþlarý arasýnda depodaki bütün kasalarý bir, bir kontrole baþladý. Hayret dolu bakýþlarla  “Olmaz böyle bir þey Allah’ým, nasýl olur bu, sanki elmalar elekten çýkmýþ gibi birbirinin aynýsý Adnan’ým “ diye deli devre baðýrmaya baþladý. Ne olmuþtu. Depo çok mu sýcaktý da acaba o koca, koca elmalar büzüle, büzüle ceviz kadar kalmýþtý gibi beynini kemiren cevapsýz sorular almýþtý. Adnan babasýný þaþkýn, þaþkýn izlerken baba adete çýldýrmak üzereydi. Ne de olsa Adnan gençti. Kendisini çabuk toparlamasýný bildi. Hemen Þaban ustanýn az ilerde duran elma kasalarýný yokladý. Þaþkýnlýk sýrasý þimdi kendisindeydi, neden bu elmalar iri iriydi de kendilerininki ufak, tefekti. Yarý þaka yarý ciddi “Baba; yoksa bizim elmalarý tornaya mý çektirdin de ondan mý ufalmýþ” diye babasýyla gýrgýr geçmekten geri kalmadý.

           Cafer aða þaþkýnlýðýný atýnca meseleyi anlamakta gecikmedi. Birden ellerini yukarý kaldýrarak ”Allah’ým sen Þaban ustanýn gözünü doyur. Ulan Þaban, ulan dürzü, elmalarý eledin mi yoosam Dürzü, dürzü kere dürzüüüüü….” Sesi deli danalarýn böðürtüsü gibi dükkandan dýþarý yankýlýyordu, öfkesi biraz dindikten sonra “Oðlum;  kamyon ve iþçileri buraya daya, yoosam elmalarýn hepsi elden gidecek….”

     ERDOÐAN ÇALIÞKAN 11 07 2016  GERÇEK YAÞANMIÞLIKLAR. Öyküde kahramanlarýn adlarýný deðiþtirdim.

      Öykülerimi þahýslarý küçük düþürmek, mirasçýlarýný rencide etmek için yazmýyorum.