Örüntüsünde mizacýn, devasa umut balyalarý var belki hükmedildiðime biat bir yanýlsama belki de özgürlüðümü yaþama ihtimaline aykýrý gelenler.

Azýmsanmayacak kadar tekil bir varlýðým. Kanatlarýmda benekler çýðlýk atýyor ve aidiyet duygumu yitirdim.

Görsellik ruhun iz düþümü mü yoksa bir ayrýk otu mu her görüntü?

Yine de kalbin frekansý yüzümüze yansýyan ve gözlerimizde yanýp sönen ýþýk misali.

Bir kuram belki de her ön görü aslýnda hayatlar bir senaryoya riayet edip tekili çoðul kýldýðýmýz…

Mavi’nin talebine karþý gelemedim ve pembeyle yazýyorum bu satýrlarý.

Aklýmýn afaký.

Aþklarýn verdiði azap.

Görüntü kirliliðine karþý düþünceleri beyaza büründürüp kimseyi ve kendimizi de yanýltmadan içine düþtüðümüz yaþama aþkýna aykýrý gelen tüm imleri kapýp koyuverdiðimiz.

Dillenen ama dilemeyen: ne bir sadaka babýnda ne de bir yalvarýþ.

Kaynaðý belirsiz duygularým var ve sevgiye uyumlu mizacýmý dokuyup inceden ve sýký sýký düþkünlüðümü sevgiye ve insana, dile getirmekten çok önce hayatýmda bilfiil uyguladýðým sevgi aksaný.

Kehanetlerin sýký fýký dostluðu gerçeklerle ve hürmeten kadere, asla isyan etmeden razý geldiðimiz nice yaþanmýþlýk ve bile bile lades dediðimiz.

Hayatýn hicvinde bir tutanak iþte biz zabýt memurlarýnýn hayatlarýmýzý birbirimize sunduðumuz.

Sevginin elediði kötülük.

Ýhanetin sonlandýðý masumiyet.

Ve kopçasý kopuk bir iç ses: aslýnda nereye ait olduðunu bilmeden dýþ sesleri de duymazdan gelemezken özgürlüðünü ispat etmek adýna belki de sorgulamayý býraktýðý döngü ve iç’in de ihlali iken uðradýðým her ihanet.

Bir g/örüntü gibi algýlansa da yazdýklarým aslýnda özet geçmek filan da deðil amacým: ne güne dair ne de tüm ömre ne de olsa her gün yine birbirinden baðýmsýz bir o kadar da birbiri ile ilintili ve bizler çýkarým yaparken duygu ve düþüncelerimizden bir yandan da uygulamaya çalýþýyoruz hayallerimizi.

Kurgu olmasýný dilerdim çoðu þeyin…

Belki söylenen yalanlarý tehir etmek ya da tepkisizliðini insanlarýn umursamak… aslýnda düne oranla pek de ilgilenmiyorum ne de olsa acýlarýmý sýðdýracaðým ikinci bir benlik edinemedim henüz.

Göðün manifestosu iþte an’a düþen ve an’da kayýtlý.

Aslýnda yüreðin kabulü bir ihtilal her yýkýntý ve her yeni mezar.

Devinen cesetler ve birbiri ile atýþan.

Asla bir kinaye olmadan asla da yalana geçit vermeden…

Maðduriyet söz konusu olsa da ben içtenlikle kabul ediyorum yaptýklarýmý ve yapamadýklarýmý.

Kolayca sevdiðim ne kadar gerçekse kolaysa yok olmaya da dünden hazýrlýklýyým.

Belki de göz önünde olmak çok ihtiþamlý bir duygu deðil ve yadsýyamayacaðým kadar çok inkâr ve itiraf yükleniyor insanlýk sonra da hiçbir þey yokmuþ gibi geri duruyorlar.

Dostun düþmanýn ayrýmý… Hâþâ!

Ne de olsa durduk yere duygular ve düþünceler deðiþime uðrayabilmekte ama bu, demek deðil ki dostumu düþmanýmý tanýyorum.

Bir sýfýr yenik baþlasam da masalýma; kabulüm o ki; düþmanlýk çok itici bir sýfat ve herkesi dost bellemek aslýnda saflýðýn deðil inancýn ve hoþ görünün izdüþümü.

Yanýlsamak çok olasý lakin þüphe ile yaþayýp tedirgin olmaktansa eþit yaklaþmak insanlara olmasý gereken aslýnda insanlýðýmýzýn ve doðamýzýn ispatý.

Edimlerden çýkýp da yola varamadýðýmýz…

Sevip de yanýldýðýmýz belki de.

En azýndan kötü anýlmadýðýmýz.

Vites deðiþtirmiyorum severken ve anlýk frekansý genele uyarlayýp eþit baþladýðýmýz hayata çok da aldýrýþ etmeden yaþamayý kabullenmek ilk zamanlarda uygulamasý zor olan bir süreç olsa da sanýrým hatalarýmý kabullendim ve çýktýðým yolda öngörülen ne ise bir bir uygulamayý görev bildim.

Yoksa yanlýþ bir tanýmlama mý oldu? Ne de olsa bize ayrýlan yaþam denen zaman birimi bir görev olarak addedilmemeli.

Belki görevlerimiz ve sorumluluklarýmýz ayný paralelde seyredebilir ve içimizin dokusunda bir bir dile gelen duygu ve düþüncelerimiz bir o kadar dile gelmeyen ve kimi insan sýr küpü iken ya da özeli ihlal etmemek adýna birbirimize saygýyla yaklaþtýðýmýz.

Sarkýtla bir bir düþüp de batarken en içime artýk sormuyorum neden ve niçin, diye demek ki özgür iradesi ile seçiyor insanlar: kim ise dost belledikleri ve kim ise hayatlarýna dâhil olmasýný istemedikleri.

Bazen bir öðreti; bazen þans eseri bazense tevafuk ve her ne olursa olsun payýmýza düþen; sancýlý hayatlarýmýzýn birbirimize da daha fazla sancý vermeden yaþanma ihtimali.

Ne çok olasýlýk aslýnda emin olmaktan geri durduðumuz belki de geçit vermediðimiz.

Hakkaniyet ne ise.

Adil düzen ne anlama geliyorsa.

Tepeden týrnaða yine kamusal alanda olsun özel alanda olsun; her þey ve herkes hak ettiði yerde mi? Bunu sorgulamak çok manasýz ve yersiz de ne de olsa zamana ve ölçümlere ve istatiksel verilere dayalý her alýnasý sonuç.

Dar açýlýmlý sunumlar ve görüþ alanýmýza girdiði ölçüde bizlerin nazarýnda; nedir doðru nedir yanlýþ?

Haklar.

Hak ihlali.

Duygular…

Bazen süzgeçten geçip geride tortu býrakmazken ve genelde karmaþýk duygularýn yalýn bir düþünce ile þekillenmediði.

Kýsaca; net gözüken ne ise gerçek dýþý olma ihtimali ile yanýlmak çok mümkün diðer yandan sessiz ve kayýtsýz kalan bir izlekte her þeyin ve her duygunun seyri çok farklý olabilir.

Kanýksanan her þey an geliyor ters bir açýdan gidiþata dayanak teþkil ediyor ve bir þekilde farklý bir yol izleyebiliyoruz.

Hele ki ömrü heba etmiþken þimdi zamaný daha verimli kullanmak en güzeli iyi de nasýl belirleyeceðiz en doðru þýkký?

Belki de algýlarýmýzý daralttýðýmýz.

Öngörüleri yok sayýp eþit yaklaþtýðýmýz her insan ve her seçenek.

Muhatabý olduklarýmýz…ah, keþke her þey yalýn ve net olsa ve iki nokta arasýndan en kýsa yolu seçsek bilfiil yanýlmadan ve hedefe tez elden varsak.

Peki, hedef addedilen aslýnda bir hayal mi yoksa yarýna dönük bir plan ve kabul görmeden zaman zaman bu hedefi farklý yönlere çevirebilir miyiz?

Aklýmý öðüttüðümü bilerek…

Mekanizmayý sürekli çalýþýr düzeyde saklý tutarak.

Yine de her hayal kýrýklýðýný pek de hayra yormadan sert çýkarken kadere en çok da kendimize ve elbette içine düþtüðümüz boþluk.

Hangi eksen?

Hangi manivela?

Hangi beyit?

Hangi aralýkta saklý peki mutluluk?

Kaygýlar mutluluða mademki engel ya da baþarýsýz addedilen bir hayat mademki insanlarýn beklentilerine karþýlýk vermiyor…

En çok da insan kendine yetemezken…

Nereden yola çýktýðýmý bilmeden geldiðim bu pervaz aslýnda dönemeçlerin çaprazýnda benlik bir sitemden haz etmediðim kadar genele de yaymamak adýna kaygýlarýmý ve bir o kadar kaygýlarýmýn üstünü son zamanlarda iyice örtüp huzura yakýn mesafede durduðum.

Neyden?

Ya da neye istinaden?

Bilmeden geldiðim bu nokta ve bu mutluluk; bu huzur da gelir geçer deyip hala nasýl barýþýk kalabildimse kendimle ve hayatla ama bu da demek deðil ki; yüzde yüz baþarý saðladým dinginlikle.

Dirlik baþlýðý altýnda epey yol aldým hele ki; tek kiþilik mücadelemde en çok da kendimle barýþtýðýma þerh düþüp daha uysal ve süt liman bir mizaç edindiðime de vakýfým, çok þükür.

Munis bazen.

Bazen çok aksi.

Ne çok esinti yine fýtratý iþgal eden; ne çok yanký aslýnda kimsenin duymadýðý bir sesin içimdeki daðlara çarpýp da dað misali dayandýðým tek varlýk sayesinde tutunduðum gerçeði hayata.

Ýzafi gözüken ama iz düþümü somut.

Yalan addedilen nice hikâye lakin bilfiil yaþanmýþlýk ihtimaline yakýn.

Gölge misali belki de þiirlerin müridi duygular ve yalýn tasviriyle içimizdeki derviþi satýrlara döktüðüm.

Ne bir oyun.

Ne de kumpas.

Ne yalan.

Ne de taþkýn bir duygu.

Sadece doðallýðýn iz düþümü ve hayallerin gerisinde kaldýðýmýz ve yaþadýðýmýz hayal kýrýklýðý ve umutsuzluk ile yeni bir ben olmaya koþtuðumuz…

Zamaný uyutmadan ama içimizdeki çocuðu da unutmadan.

Asla isyan etmeden ama en çok da kendimize yüklendiðimiz.

Hangi perde olduðu deðil hayatýn aslýnda son perdeyi düþünmeden verdiðimiz her molada kendimizi tartýp yeni baþtan kurguladýðýmýz bir hikâye ve sonunu bilmeden ama hayal gücüne istinaden bir nakkaþ kadar titiz ve azimli ve umutlu týpký doðanýn ve göðün iþleniþinde ve dokusundaki o Ýlahi Coþku ve inancýn ýþýdýðý yine gözlerimizden fýþkýran ne çok güzellik tabii ki evrene ve birbirimize sevgi ile bakýyorken ve asla da pes etmeden…