tükenmeye
başladığı anda yaşama umudumuz,
başlar
derinden derine hüzün dolu veda şarkılarımız.
yaklaşırken
sonları zaman denen tünelin,
sisler
içinde kalır sevgilinin hayali.
uzak
kaldım nicedir,
tutkunu
olduğum sahilden.
özlesem
de dalgaların sesini,
rastgele
diyerek enginlere açılan umut
teknelerini.
küstüm
ya bir kere deniz denen sevdama,
ne
bakasım gelir artık,
ne
suyuna el sürmek.
vazgeçtim
tüm sevdiklerimden,
yolumu
kaybettim Selda,
hastalıklı
bir aşkın karanlık sokaklarında.
uyuduğumu
bilmeden uykulara dalıyorum pek çok gece.
ne
hayal kurmak gelir aklıma,
ne
ismini anmak.
tükenirken
umutlar yenik düştüm yıllara,
direnmeyi
bıraktım çektiğim acılara.
özlemin
kavurduğu yıpranmış şu bedenim,
selam
durur sessizce sonsuz yolculuklara.
özür
dilerim aşkım,
beni
affet.
söz
vermiştim ya sana: ‘’Seni anmadan uyuduğum an, öldüğüm andır.’’
ölümle
yaşam arasında ince çizgilerdeyim.
içimdeki
özlem ölümden de zor gelir,
belki
de ölüm kurtuluşa eş gelir.
küsmedim
ki sana,
istesem
de küsemem.
aşka
küstüm sevdiğim,
sensiz
geçen hayata,
sensiz
yaşanan yıllara.
Mehmet
Macit
10.12.2018
Dikili/İzmir