Sýra dýþý özlemlerin sýra dýþý bir ahlaký var ve göklerden inen rahmeti kucaklayan kollarýnda aþkýn, namý almýþ yürümüþ beyitleri var.

Tutsak zamanýn tutuk dilinde, hicvine yenik düþen üzüntüsü var maðlup düþlerin.

Sarý benizli ýþýklar var aþkýn arka yüzünde cehennem ateþine düþen ruhlarýn kodesini bekleyen zebaniler var sýra sýra dizili yenilmiþliðin tarhýnda, beyzade bir kelam var; insan ýrkýný sonlandýran öfkenin ve kinin de iz düþümü.

Bataryasý kayýp þehrin; paslý çivilerinde yalnýzlýðýn pür dikkat kesilmiþ heceler…

Yanýk yüzünde ateþten nasiplenmiþ yorgun yüreðin… devamý yok iþte asla da olmayacak þehir kaçkýnlarý iken azýða alýnmýþ düþlerin maðdur kýlýnan zihniyeti.

Korunaklý dünyalarda saklý acýlar bir de izini sürdüðümüz yokluðun varlýkla kesiþmiþken yolu.

En muteber söylemi arýyor gözlerim ve bir batýnda doðan bunca duygudan sýyrýlmak adýna en kýdemli yalaný saklýyor evren.

Bir Kerbela adeta, aþkýn körüklediði.

Bir rabýta isyaný bastýran kolluk kuvvetleri kadar iþine ve aþkýna ve vatanýna sadýk.

Yediverenler sokaðýnda solan ümitler var belki de akla zarar her yitiþ yine de çemkiren iblisten yana dertli olmak bir yana melek yüzünde ölüm bile en endamlý vazgeçiþ aþkýn hitabesinde bir içimlikmiþçesine bastýrýlan isyan.

Heceler tanýk.

Kelimeler soytarý.

Ýmgeler sýra dýþý.

Aþk ise vakurlu bir iç çekiþ ve nemalandýðýmýz düþlere bir nokta koymak adýna ünlemle soyutlandýðýmýz gerçeklerden kaçmak belki de sýðýndýðýmýzýn bir üst katý iken ölüm.

Yeknesak bir diziliþ için efkârýnda haþmetli bir çýðlýk aslýnda sadece Yaratanýn vakýf olduðu.

Bir izlekte saklý.

Bir edim ise kaybolmuþluðun hicvi ile teyakkuzda.

Þimdi sürrealist bir gölge kopup da uzaklardan sahibine ulaþmayý diliyor ve en muteber gölgeyi deðil uzvunu arýyor insanlýk.

Çöreklenen masumiyet oysaki dibi yanmýþ bir vazgeçiþ.

Aþkýn hitabýnda koyultu adeta þimdi’sinden yoksun yarýnlarýn dünde kaykýlmýþlýðý.

Saf tuttuðumuz hangi izbe ise ah’larýn güzergâhýnda þanlý bir yok oluþ.

Göðün martavalýnda martýlar konaklamýþ.

Aþkýn hacmindeki o ritim nasýl da kayýp.

Düþe kalka sevmekle ölüm arasýnda bir tercih yapmak mý hele ki patavatsýz bir yürekten çýkýp de yola…

Epilepsi nöbetleri geçiriyor þiir aslýna biat aþkýn da kutuplarýnda yarým aðýz sevici imler.

Kalburüstü yalnýzlýk iken peyda olan ve bir gözü dýþarýda iken yenilmiþliðin de bir maharet olmadýðý inancýna vakýf satýrlar.

Andýðýmýz kadar da ar bildiðimiz.

En arsýz kimlikten çýkýp da yola, yoldan çýkmýþlýðýn hýrsýný alan bir cebbar tebessüm belli ki efkârýn iz düþümünde bizler yalnýzlýðý mimleyip haritasýný çizerken ömrün ve iþte o muhteþem son repliði.

Soluksuz yaþadýðýmýz kadar soluðumuzu biteviye tutarken ve tek nefeste aþtýðýmýz evrenin arka basamaklarý; nasýl ki boyut deðiþtirdiðimiz bir kehanet evet, bizler asýlý yalanlarýz aslýnda içimizdeki þiirleri kucaklayýp örselerken güzellikleri hala çiçek kokusunu çekiyoruz içimize cennet diye yollara düþüp de bir sýkýmlýk canýna da tav olmuþken dürüstlüðün ve iyiliðin.

Teyit ettiðimiz kadar da tehir ettiðimiz ve mahremiyetin raconuna asla uymazken sýnýr ihlalleri…

Þimdi iç rahatlýðý ile sonlandýrabiliriz hayalleri ne de olsa þairler yazmazsa ölür içindeki sesin gazabýndan ve her çürüðe çýkmýþ þiirdir þairin baþýný okþadýðý o yetim hicvi ömrün ve solmadan gün derinlerdeki teyakkuzdur yarýna dair bir ýþýk belli belirsiz yanýp sönerken…