Online Üye
Online Ziyaretçi
ÇOMAR
Kış soğuğu vurunca, donar tüm sokaklarım
Ayaz keser tenimi, ellerim de buz tutar.
Merhamet bekler senden, titreyen dudaklarım
Bil ki zulmün kâr kalmaz, seni gözyaşım yutar.
Bir gün de geliversen, yuva olur evimiz.
Umudum yeşerir ve çiçek açar kardelen.
Hâlâ duruyor mu bak karda bıraktığın iz?
Fırtına mı yok etmiş, yoksa kimdir ki silen?
Bakma saçak altında üşüyüp durduğuma,
Yüreğimin ateşi yakar beynimi her an.
İnanma, düşlerimi hep hayra yorduğuma.
Gerçeklerdir hayali, tam ortasından kıran.
Niye koydun kapının önüne o ekmeği?
Sanma ki açım diye çöpleri karıştırdım.
Fırlatıp atmıştın ya harcadığım emeği,
Sadece geçmişimi, atık’ta araştırdım.
İstemiyorum artık, dönme sakın sen bana!
Beklemeye alıştım, sensiz çöken akşamı.
Görüp de acıma ha... kalbimden akan kana.
Yalayıp kuruturum acıttığın yaramı.
Not: Sokak hayvanlarına ithafen...