GAZÝANTEPÝN  KÜLTÜR VE SANATINDAN

     Ahmet AYAZ

    Gaziantep Ekspres Gazetesi 01.01.2019

………………………………………………….

          Sayðý deðer okurlarým. Bugün sizlere  Gaziantep ve aile kültüründen bir kesit sunarak sohbet yazýma baþlamak istiyorum. Önce Gaziantep için birkaç söz söylemek isterim. Ben Barak Türkmenlerindenim. Fakat anne annem Feride Haným Gaziantep’in Yazýcýk Mahallesinde doðup büyümüþtür. Ýki kýz kardeþlerdir.  Kavaklýk Gazinosunu, Yazlýk Mehtap Sinemasýný, Nur sinemasýný, Site Sinemasýný  çalýþtýran ve sinemacý Mehmet adýyla tanýnan Mehmet Evsen’in babasý, Rahmetli Abdulkadir Evsen anne annemin öz dayýsý oðludur. Anne annem dilencileri hiç sevmezdi. Bizde Oðuzeli’nin Yakacýk (Zýranba) Köyünde ikamet ederken, Malatya’nýn Darende Ýlçesinden köyümüze sayýsýz dilenciler gelirdi. Bazýlarý Teyzemlerin “Cuma Kiya” Cuma Þahinler’in odasýnda yatarlardý. Teyzemlerin odalarý baþlý baþýna bir misafir hane idi. Malatya Darende’den gelen bir Kokucu Ali, esans satardý. Ayrýca Hazreti Ali’nin Cengi, Kerem ile Aslý, Ferhat ile Þirin, Arzu ile kamber, Karacaoðlan, Köroðlu, Dadaloðlu kitaplarýný satar ve teyzemlerin odasýnda havalar yaðmurlu  olunca, bir iki gece yattýðý olurdu. O zamanlar yaþlý genç herkesin cebinde bir esans þiþesi bulunurdu. Biz bu Kokucu Ali’den esans da alýrdýk.   Sözü edilen kitaplardan da alýr okurduk. “Eba Müslüm Horasýný” adlý kitabý teyzemin kocasý “Müslüm Dede” Müslüm Bozgeyik’ten alýp getirmiþti. Bize akþamlarý bu kitabý okutur, odadaki  oturanlar da, dinlerdi. Kitabý da oðlu  Osman Þahinler ile ben nöbetleþe okurduk. Uzun gecelerde, tam gece yarýlarýna kadar.  Teyzemin 5 oðlu vardý, evlerine gelen misafirlere saygýda kusur etmezlerdi. Bunlar Yusuf Þahinlerin babasý ve amcalarýydý. Yusuf Þahinlerde týpký babasý ve amcalarý gibi saygýda kusur etmeyen bir insandýr.  Ben, biraz büyüdükten sonra  anne anneme sordum. “Anne sen bu dilencileri hiç sevmiyorsun, adamlara bir þeyler de vermiyorsun, niçin”? Dediðimde, “Oðlum ben Gaziantepliyim. Gaziantepli hanýmlarýn eþleri ölüp  de dul kaldýðýnda bile, o eþi ölen haným, fýstýk kýrar, ip eðirir, masýra sarar, küçücük çocuklarýnýn haftalýk getirdikleri üç-beþ kuruþ  ile geçimini saðlarlar. Fakat hiçbir kimseye el açýp dilenmez. Ben iþte bunun  için dilencileri  sevmem, bir þeyler de vermem” Dedi. Ayrýca sözlerine þöyle devam etti. “Antepliler çalýþkan olur, küçük de  olsa kendi kendilerine bir iþyeri kurar, baþkalarýnýn emrinde çalýþmayý da sevmezler” Dedi.

          Ben bunun örneklerini de bir çok tanýdýðým arkadaþlarýmdan  görüyorum ve biliyorum. Gaziantepli yüksek  okul okur, fakat kendi iþinde çalýþýr. Beyazhan’ýn sahibi Hüseyin Beyaz’ýn  bir oðlu Tuðrul, Siyasal Bilgilerden mezun. Eðer  isteseydi  tahsil yapan kimselerin az olduðu bir zamanda, hemen kaymakamlýk görevini alýrdý. Öbür oðlu Uykut Beyaz ise, elektrik mühendisidir. Bu iki kardeþ bir iþ yeri açýp, su tesisatý, elektrik tesisatý, kalorifer malzemesi satarak geçimlerini saðlamýþlardýr. Hengirmen Köyünün  Aðalarýndan mimar ve eski ADD Baþkaný Rasim Hengirmen de, devlet idaresinden istifa ederek serbest çalýþmýþtýr.  Burada adlarýndan söz etmeyeceðim. Yüksek okul okuyan bir  aðabeyimizi bir üniversiteye idareci olarak vermiþler. Aðabeyimiz bu görevden istifasýný vererek ömrünü fotoðrafçý olarak geçirdi. Herkes iþ bulamazken, kýzýný da Ýþ Bankasýndan istifa ettirip yanýna aldý.  Bu aðabeyimizi burada bir çok arkadaþlarýmýz bilirler. Ayrýca bir arkadaþýmýz Ýngilizce öðretmeniydi. Bir gün bir yerde, bir iþyeri açmýþ, kendisini iþ yerinde gördüm ve birden bire þaþýrarak, “Hayýr ola hocam, ne oldu” dedim. Görevimden ayrýldým, serbest çalýþacaðým dedi. Ýl dýþýna tayininiz mi çýktý dedim,  hayýr ben biraz kendi baþýma  serbest çalýþmak istedim dedi. Örnekleri daha da çoðaltmam mümkündür.

            Haaa, çok iyi yapýyorlar demiyorum. Bu Gaziantep insanýnýn suyundan, ve  yapýsýndan  kaynaklanan bir þeydir.. Gaziantep’te, Gaziantepli küçük memurun sayýsý da yok denecek kadar azdýr. Çünkü  Gazianteplinin gerekse iþ, gerekse sanatta da  kafasý çalýþýr. Bakýnýz, adýný Türk Dünyasýna  duyuran Güllüoðlu Baklavalarýný yapýp  piyasaya süren Rahmetli Güllü Haným olmuþtur. Baklavayý evde kendisi yapar, küçük çocuklarý dükkanda satarlarmýþ. Yanlýþ duymadýmsa. Sanatýný Türk Dünyasýna  duyurmuþtur.

       Gelelim 16 Ocak 1994 yýlýnda kaybettiðimiz Rahmetli Sani Konukoðlu’nun 17 Kð. iplik ile iþe baþladýðýný duymuþsunuzdur.

O’nu  mezarý baþýnda anmayý çok isterim, mekaný cennet olsun. Gaziantep’in daha nice iþ hayatýnda baþarýlý insanlarý vardýr. Ancak, kendilerini hayýr iþler için adayan, Abdulkadir Konukoðlu, Adil Sani Konukoðlu’nun yaptýklarý hayýr iþlerden dolayý adlarý öne çýkmaktadýr. Allah hayýrlarýný bol, kazançlarýný bereketli etsin,

       Saygýdeðer okurlarým Gaziantep’in kültürünü ve sanatýný anlatmaya benim burada kalemim yetersiz kalýr. Ancak bu günkü sohbet yazýmý “Gaziantep Destaný” adlý þiirimle bitirmek  istiyorum.

Hepiniz hoþça ve dostça kalýnýz.

GAZÝANTEP DESTANI

…

Çok eski çaðlardan kalan bir kale,
Ünlüler içinde birdir bu þehir.
Ýslam ülkesinde yanan meþale,
Ebedi sönmeyen nurdur bu þehir.

…

Sanayide, dokumada, kilimde,
Çalýþmada, beceride, bilimde.
Geri kalmaz irfan ile ilimde,
Gönüllerde saklý sýrdýr bu þehir.

…

Sokaklarda þehitlerin izi var,
Her babadan öksüz kalan kuzu var.
Bayrak tutan oðulu var, kýzý var,
Þehirler içinde pirdir bu þehir.

…

Bir çiçektir Ayþeleri, Nigarý,
Sevgi kokar, hasret kokar baharý.
Þehitlerin, gazilerin diyarý,
Ayaz’ýna bir gururdur bu þehir.

Ahmet AYAZ