"Kötü söz söyleme sanatý" diye de bir sanat var sanýrým. Bazý insanlar bu konuda ne kadar tecrübeli, þaþmamak...daha kötüsü inanmamak mümkün deðil. Ýþini öyle rahat yokuþa sürüyor, rüyaný o kadar rahat kötüye yoruyor, psikolojik bir sorununu o kadar kolay manik depresif hale getiriyorlar ki inanmamak büyüklük, olgunluk hatta konfüçyusluk  gerektiriyor.

  Tabi nerde bizde o hasletler! Rüyanda ki börtü böcekler kötü akrabalarýn, falda ki yýlan ayný görümcen olup çýkýyor bir anda. Israrla baþlayýp "Allah canýmý alsýn,ölümü öp" lü devam eden "eþiðine bir daha ayak basarsam" la da biterek havada ki bütün oksijeni "hüüüp" diye çekip karbondioksit monoksit, metan cinsinden zehrini ortaya salan cümleler de var. "Oldu o zaman görüþmeyelim" desen olmaz, zorla eþiðine bastýrsan da...al sana iki bilinmeyenli denklem mi desem, iki ucu.....ne desem! 

  Peki kötü söz söyleniyor da biz ne kadar güzel iþitebiliyoruz? "Senin hakkýnda böyle böyle -en engereðinden sözler- konuþuyor" dendiðinde "aman caným bunlar boþ sözler, devede kulak lakýrdýlar" mý diyoruz yoksa kulaðýmýza koca bir deve mi gelip oturuyor, itiraf edelim.