Gülmenin içten samimi olduðu günlerde ,Kahkahanýn bir pirzola  gibi karýn doyurduðu yýllarda ,elektriðin  var olmasýyla televizyon denen bir alet girdi beton duvarlarýmýzýn arasýna... kocaman  bir kutu ve içinde kocaman bir dünya.... belirli saatlerde istiklal marþýyla  açýlýr aralýklarla yayýn yapar istiklal marþýyla da kapanýrdý... saati andýran bir yuvarlaða saatlerce bakar bir an önce açýlmasýný beklerdik...sýrf ben beklemezdim.bütün mahalle çocuklarý hangi evde televizyon varsa orada toplanýr  ev sahibi bizi evden kovalamasýn diyede  en uslu en sakin halimizi takýnýr çýt bile çýkarmazdýk..sýrf bu yüzden. yurttan sesler korosunu saatlerce seyretmiþliðimiz vardýr...  çocukluðumun ilk kahramaný ise tatlý cadýydý o ne sevimli  o ne tatlý bir kadýndý.burnunu bir oynatýmý her þey çok güzel olurdu...

Babam ilk televizyonu eve getirdiðinde  dünyanýn en mutlu insaný bendim belkide... o gün yayýn baþlayana kadar  onun karþýsýnda oturup beklediðimi  hatýrlýyorum... mahalledeki kadýnlarýn anneme hayýrlý olsun a geldiðini de hiç unutmadým... annem hemen çeyizinden en güzel örtüsünü çýkarmýþ üstüne örtmüþtü....hayatýmýzýn merkezine bir anda oturu vermiþti televizyon.. o zamana kadar radyodan takip etiðimiz sadece ses eþliðinde aldýðýmýz haberleri þimdi gözümüzle de göre biliyorduk...o dar penceremiz sanki  yýrtýlmýþ açýlmýþ ve içeriye bilmediðimiz bir dünya girmiþti... o günün çocuklarý olarak texsas ,tombis , ayþegül ,cin ali harici olarak hareket eden bir çizgi dünyasýný da tanýmaya baþlamýþtýk... heyidi  denen o cimcime kýzýn hayatýný seyrederken hepimiz alp daðlarýnda kýzak kayarcasýna mutlu olurduk...uçan kazla  dünyayý gezer, markoyla gazete satardýk... ilerleyen zamanlarda yayýn saatleri artýðýnda  hemen hemen herkesin evine televizyon girmeye baþlamýþtý...buzdolabý , elektrikli süpürge gibi  normal bir ev aracý olmuþtu... gündüz ne yaþarsak yaþayalým   akþam olduðunda  ev ahalisi onun baþýndaki yerini alýyor  eski  ev sohbetleri   ,komþu gezmeleri git gide azalýyor du... açýlýþtan kapanana kadar ne varsa pür dikkat seyrediliyordu...kapanýþýn saatine de evin reisi olan baba karar veriyordu.. yerinden doðruluyor  televizyonun düðümesine basýyor örtüsünü kapatýp yat borusunu o gür sesiyle çalýyordu ...bütün  mýzlanmamýza ramen yatmak zorunda kalýyorduk... ama benim için  en güzel yayýn saati olan 10 dan sonraki çarli çaplindi bu yat emrinden sonra herkesin uyumasýný beklemek  sonra televizyonu sessizce açmak sesini kýsýp  çarli çaplini seyretmek çok büyük bir keyifti... en güzelide neydi derseniz ki  demeseniz de söyleyeceðim.... televizyonun sesini kýstýðým için  filimin sesini  duymadýðým için bir kaybým olmuyordu... sessiz sinemayý  zaten sessiz seyrediyordum.....

 O günlerde bizi kendine baðlayan bu kutu  hayatýmýzda iyi ve kötü çok þeyi deðiþtirdi.. bizden aldýklarýnýn yanýnda bize çok þeyde kattý... o yüzden televizyonun geliþi  hiç bir zaman tam olarak kötümü oldu iyi mi oldu bilmedim ben.... çoðu zaman  karþýsýnda güldük, çoðu zaman karþýsýnda aðladýk, bizi eðlendir di.yalnýzlýðýmýzýn en büyük arkadaþý oldu, kimi zaman eðitti öðreti...hayatýmýzdaki boþluklarý doldurduðu için belkide bu kadar baðlandýk ona... ama bize çok þeyi de unuturdu... insanlar arasýndaki iliþkiler soðudu..bire bir görüþmeler sohbet muhabbetler  akraba ziyaretleri  yok oldu...yararlý mý zararlý mý bilmediðimiz programlarla  örf ve adetlerimiz yara aldý   özentilerin kurbaný olan  nesiller  yetiþti... dilimiz  bilmediðimiz bir sürü kelimeyi  gereksiz yerlerde kullanarak bozuldu... lafýn kýsasý   biz televizyondan sonra çok deðiþtik... þimdi ise internet ve elimizdeki o telefon ve bilgisayarlarla  deðiþimde tam bir tavan yaptýk.. ve hala iyi mi  oldu ? kötü mü ? bilmiyoruz...

Ben sizin fikirlerinizi merak ediyorum ... fikrinizi yorum olarak yazarsanýz mutlu olurum...

Ýyimi oldu? Kötü mü...

Silgisizce dip notlar