Sözcüklerin bütün teþkil ettiði, yalnýzlýðýn aymazlýðýnda sol þeritte bir yürüteç, içimdeki endamla dayanma gücüme eþlik eden.

Kurunun yanýnda yanmakla geçen ömrün de güncesi belki de yazýlmaya dair bir güfte, sol anahtarýndaki kayýp notalarýn rehavet bildiði o sus iþareti.

Kocaman bir es vermekse söz konusu olan bir içimlik olmamalý dostluk ve þerefine leke sürülmeden yaþam sürüp gitmeli belki de sürüldüðümüz çorak topraklarda bir vasýf daha edinmek adýna atýfta bulunduðumuz ne ise kýyýma uðrayan bir manivela da olmamalý.

Güce riayet eden ve güçsüzlüðün engel teþkil ettiði o zaman aralýðý.

Dik bir duruþun laneti mi yoksa ve ötelenen bir seyis aslýnda içindeki enginliðe týmar yapan bir yetim günce, bilfiil yaþamakla yazmak arasýndaki dengeyi tutturmak adýna.

Sona geldiðimi hissediyorum zaman zaman yine de kýsa aralýklarla kýsa kýsa yazýyorum kim ise kýs kýs gülen ben sadece içtenliðin yansýdýðýný düþünüp karþýlýk veriyorum bir avuç tebessüm eþliðinde.

Aklýmý ve içimi týrmalayan sabit öngörüler var: adý üstünde belki de bir önsezi benimki.

Son sözü söylemediðim ama giriþ cümlesinde, bir enkaz devraldýðým dünden.

Garipsenen doðasý insanýn yine aklý beþ karýþ havada addedilen ve kuytulardaki o terk edilmiþlik.

Tüm hissettiðim; rüzgârýn alýp götürdüðü ve dalýmdan filan da ayrý düþmüþ deðilim ne de olsa asla ait olduðum bir dalým olmadý bu hayatta.

Bir tümce göz kýrpabilirken belki de baskýnýn eseri bizler esefle birbirimizi kýnarken ve þükürler olsun ki; herkesten fazla kýyýyorum kendime.

Ne bir veda hutbesi ne bir önsezi ne de yalan savuruyorum göðün ufkuna ve benlik bir tümceyi yok edip yokluðumun ve yoksunluðumun patavatsýzlýðýnda sahip çýkýlmayý filan de beklemiyorum hani.

Öðütülürken övünmek filan da deðil acýlarla.

Zamanla yarýþýrken ermek istiyorum ileriki yaþlara sanýrým yaslar da hep eþlik edecek, demenin verdiði hüzünle bu kez sondan baþa sayýyorum.

Aslýnda hala baþlangýç noktasýndayým: sayýsýz yeni baþlangýç ve sayýsýz son.

Sonlarýn muktedir olduðu asla mübalaða etmediðim ve sýrýtan imgeler…

Savuruyorum her birini çünkü imgelerin arkasýna sýðýnmak istemiyorum.

Duyduðum aksaný notalarýn.

Bir la çýkýyor piyanonun tuþundan ama ben lal diyorum her notanýn çýðýrtkan sesine ve lav ediyorum her birini: sessizlik hâsýl olan.

Sessizlik tüm hâsýlatý günün ve ömrün.

Bayat nidalar filan da duymuyorum artýk sadece veryansýn yüklü mizaçlar.

Belimi doðrultmak neymiþ, yakalýyorum kaçan ipin ucunu belki de idam emri vermeliyim:

Yazdýklarýma bir nokta koyup… ölmekle eþ deðer madem yazmayý noktalandýrmak iyi de ben öncesinde hiç mi yaþamadým; hiç mi gün yüzü görmedim?

Koca sesli adamlar koca baþlýðýnda övünüyorlar ailenin reisi olmak adýna ve kocasýna minnet eden devasa gölgeler görüyorum; gölgelerin þahitliðinde tiz bir sesle, sevgiyi ve sevdiðini haykýran.

Bana neci bir zihniyet büründüðümüz o asalet ne de olsa söz sukutsa sükût altýn ve aba altýndan ne gösterdiði deðil neyi þiddetle savunduðumuz tek gerçek belki de bölücü bir unsur sonuç itibariyle bana dokunmayan yýlan bin yaþasýn, demenin mahiyeti özümsediðimiz hayatlar ve özgüven eksikliðinde bizler sadece gücümüzün yettiðini istismar ederken, kolluk kuvveti bir imge sýkýþtýrýyor beni paragrafýn dibine.

Sað gösterip saðdan vurulmak mý yoksa çok sevip solumuzdan kalkmak mý?

Zanlar.

Mütereddit vasýflar ise gündelik.

Aþk ise kýyamýn ta kendisi ve gölgelerin gücü adýna gölgemizden korktuðumuz.

Afakanlar basan bir rahmet aslýnda yazýnýn doðasý ve içimdeki devasa yangýn gün boyunca sönük ama gece oldu mu alevi evreni dahi merkezden yakýp alevlerin benliðimi kavurduðu.

Baþlangýç cümlem… resmi geçit yapan muhafýz alayý imgeler.

Somurtkan bir günün yankýsý ve mutluluðu es geçip ahkâmlarýn racon kestiði bir kýyamda þerefiyle yaþamak kadar da elzem iken þerefiyle yazmak.

Tozutan bir insanlýk.

Yine de laf söylemek deðil benim çevrenin görücü vasfýna hediye ettiðim bir gelinlik kýz edasýyla süzüm süzüm süzülmek.

Aþkýn doðasýnda yaþamakla eþ deðer yazmanýn endamý.

Sükûtun baskýn ritmi ve son verdiðim bir vaveyla.

Gün dönümünde solmakla da eþ deðer.

Geceye dönük yüzünde rahmetin bir racon kesmek mi yoksa yine aþkýn hitabesinde soluksuz bir þarký olmak kadar rücu ettiðim bir gölgeyi sonlandýrmak mý?

Vazifelerin odaðýnda ve ilk etapta; iyi bir insan olmak adýna…

Peþi sýra eklenen sýfatlar ve her türlü maruzatý göstermeden sunulana riayet etmek.

Göðün teyakkuzu yine yaþlar.

Yaþ alýp da yas’a yaslanmýþ yüzümüzle feveran etmeden yaþamayý cezp edici hale getirmek.

Tam ortasýndan kesip evreni; iki yarým küreye sahip olduðum.

Bir manivela.

Bir kurtuluþ.

Bir hezeyan.

Bir baþlangýç aslýnda sona dönük yüzünde mevsimin baharý beklemek gibi ne zamanki aþka dönük yüzünde yüreðin vicdaný da elden býrakmadan sehven yaþamak mý ne?

Bir görüntü derken bir örüntüye düþen aslýnda hece kaybý ve imla yanlýþlarýna mahal vermeden kelimelerle ördüðüm bir dünya týpký dünün sunumunda iki yandan örgülü saçlarýmla aralýksýz gidip geldiðim okul yolu.

Neþenin tavan yaptýðý yýllar oysaki baskýnýn en baskýn olduðu yýllar.

Baba korkusuyla geçen bir çocukluk; bir ergenlik ve yetiþkinliðe adým attýðýmda ansýzýn yok olan bir sýfat ama gücü hep baki ve etkin.

Sunumunda bu gücün eklenen korkular aslýnda saflýðýn saf tuttuðu o yýllardan beri; ne der babam korkusuyla yandýðým oysaki tek suçumun ve hatamýn olmadýðýnýn da bilincinde sürekli hesap verdiðim bir merci.

Üstüne üstük eðitimci bir baba ve ihtisas alaný bizzat edebiyat.

Nakþeden bunca zaman ve teyakkuza geçtiðim son birkaç senenin nezdinde kendime doping yaptýðým kalemin zaafýyla zafiyet geçirdiði bir ömrün ertesinde içine düþtüðüm o hava sahasý aslýnda tüm mermilerin gücü yine bana yeterken aslýnda þarjörü bilfiil doldurup ötenazi yaptýðým her gün ve gece.

Sýfatlardan muzdarip bir toplum olduðumuz gerçeði ile ya da genelleme yapmadan içine düþtüðüm bu tuzak her nedense sevgiyle örtüþen varlýklar iken biz faniler, zaman zaman rotadan sapýp vahþi bir içgüdü ile zarar vermenin de çok olaðan olduðu.

Dirensem de.

Dayansam da.

Ansýzýn infilak eden ruhuma saplanan þarapnel parçalarý ve tüm kelimeleri tek tek bedenimden kalemle ayýkladýðým bir cerrah titizliðinde belki de ölümle yüzleþtiðim son zamanlarýn bir getirisi iken hazan yüklü güneþin sýcaðýnda soðukla baþ etmeyi artýk nasýl beceriyorsam.

Ne bir teselli ne de tecelli.

Varsa yoksa sunulana razý gelmek.

Bir temenni filan da deðil hani ya da örtüþtüðüm minnet yüklü gönlümde açmaya dair bir çiçekle sözleþtiðim ve nasýl oluyor da ýsrarla insanlar görmezden ve sevmezden gelip kendime yönelttiðim tüm eleþtiri oklarý ile patavatsýz bir canlý olmaktansa hassasiyetten kýrýlan bir bibloya dönüþtüðüm…

Yol yordam bilse de insan.

Kýlý kýrk yarsa da.

Zafiyetlerini bilip gücünü ve direncini muhafaza etse de.

Ayrýntýlarda boðulsam da ve detaylardaki o ahenk ile mutluluða rast gelip vesveselerimi görmezden gelsem de…

Görüntü ihlali bazen.

Bazense kazan kaldýran evrene bir taziye ziyaretinde bulunduðum ne zamanki yolum kalemle kesiþse.

Nadasa býraktýðým ruhum: takriben kýrk sene

Yazmaya durduðum þafak öncesi: takriben yedi sene.

Ýkisini toplam mademki yaþým.

Önümdeki engebeli yolda neyi bekliyorsam kendimden ve bilinmezden?

Bir nakarat yüklenip her gün çýðýrdýðým ayný türkü mü?

Yoksa bir sýnýr ihlaline denk düþüp içimdeki karanlýðý beyaza döndürmenin verdiði o iþkence mi?

Maruzat yüklü olmadýðým gerçeðine vakýf.

Meziyetlerimi tek tek öldürüp.

Ve dünya denen dev küreyi tam ortasýndan kesip hayat ve edebiyat baþlýðý altýnda sahip olduðum iki deðer ama her nasýlsa birbirini kabullenmeyi þart koþtuðum her minvalde ne hayatýmdaki insanlarýn edebiyata dâhil olduðu ne de edebiyatýn hayatýmda bir yaptýrým gücü olduðuna þahit…

Zamanýn birinde… diye baþlamak asla tarzým deðilken.

Büyük lokma ye büyük konuþma, demeyi atalarýmdan öðrenmiþken…

Gözümde büyüttüðüm her hadise belki de her hadiseye müdahil olmaktan men ettiðim yürek coðrafyamda konu yazmaksa… þiar bildiðim bir dokunuþu hayatýn her safhasýna yayýp da mehter marþýna uygun bir yürüyüþü deðil de hýzlýca yaþamayý sindirememiþken belki de yazma dirayetine yenik düþüp hayatý solladýðým uzun bir zaman dilimi…

Yenik düþtüðümüz konularda yeni bir konu üretmekte nasýl ki üstümüze yok belki de huzuru payidar kýlan konunun bütünlüðüne vakýf olmak belki de konunun ta kendisi olup hayatýn merkezinde olduðumuz varsayýmý ile ciddiye aldýðýmýz kadar hayatý, ciddiye alýnmak iken tarafýnca…

Gönül gözüne sadýk bir seyirci belki top koþturan bir oyuncu ve kendi kalemize salladýðýmýz o mendille iki gözü iki çeþme seyrüseferinde ömrün, dur dediðimiz bir sinyalle evrene göz kýrparken sadece duyumsadýklarýmýzý iletmek karþýmýzdakine hani olur da…