Öðretmenlerimiz yaþamýmýza giren unutulmaz deðerlerdir. Aile terbiyesi üzerine ne çok kazanýmlar elde ettik onlardan iyiden, doðrudan güzelden yana… Hepimizin aradan yýllar da geçse unutamadýðý bir ya da birkaç öðretmeni olmuþtur. Hele ilkokul öðretmenlerimizin yeri bir baþkadýr gönlümüzde. Bu anda anýmsadým. Bir öðrencim çocuk kalbinin o saf, o duru anlatýmýyla þöyle bir cümle yazmýþtý benim için…”Öðretmenim kalbimin bir köþesinde yeriniz hep saklý kalacaktýr.” Çocuklar öðretmenlerini böyle severler…

         Benim de ruhumda, kalbimin derinliklerinde saklý bir ilkokul öðretmenim vardý. Köy Enstitülerinin son mezunlarýndandý. Bizleri katýksýz severdi. Okulca yapýlan bir kýr gezisine gelememiþti. Çok üzülmüþ, yetim kalmýþtýk o gün sýnýfça. Öðretmenimin her anlattýðý içtenlikle dinler ve kutsal deðerlere iman düzeyinde inanýrdýk sözlerine. Kore Savaþý daha yeni yaþanmýþtý. Bu çirkin savaþta askerlerimizin gösterdiði kahramanlýk örneklerini savaþ gazisi bir asker gibi anlatýrdý. Türklerin korkusuzluðundan örnekler verir, “Biz Türk Cihan’a bedeldir.” Örneði özdeyiþleri sýralardý.

         Ulusumuzu yüceltirken diðer uluslarý aþaðýlayýcý sözler söylediðini anýmsamýyorum. Demek ki, fikirlerini ulusumuzun dünya uluslarý arasýnda eþit düzeyde saygýn bir yeri olduðu ilkesini içeren Atatürk milliyetçiliðinden alýyordu. Tek amacý bizlere öz güven aþýlamak ileride karþýlaþacaðýmýz zorluklarla mücadele etmede kendimize güven duyma duygusunu vermekti. O duygularla yaþama baþladýk. Yoksulluklarla cephenin en önünde savaþ veren askerler gibi mücadele ettik.

         Yaþamýn acý ve katý gerçeklerini öðrenmek adýna yýllar geçti. Lakin kahramanlýk duygularýmýz hep depreþti. Okuduðumuz þiirler, tarih kitaplarýnýn metinleri yaþamýmýzýn Robinson dönemiyle bire bir örtüþüyordu… Nasýl örtüþmesin? Adlarýný hiç unutamadýðým, anýlarýna büyük saygý duyduðum orta dereceli okullarda da son derece düzeyli, birikimli öðretmenlerim oldu. Orta üçteki tarih öðretmenim Mükremin Bahçeci, dedelerimizin zaferlerini bir yeniçeri askeri coþku ve kahramanlýðýyla anlatýrdý. Vücut dilini de katardý anlatýsýna. Sýnýfça pür dikkat dinlerdik.

         Alparslan’ýn elli bin askeriyle iki yüz bin kiþilik Bizans ordusunu yenmesi… Alparslan’ýn savaþ öncesi askerlerine konuþmasý göðsümüzü kabartýr kalp atýþlarýmýzý hýzlandýrýrdý. Hele Yavuz’un Çaldýran Savaþý öncesi uzun ve yorucu yolculuk sonucu savaþmak istemeyen askerlerine karþý sarf ettiði itici sözler, “… Siz gelmiyorsanýz tek baþýma ben giderim…” Ve atýný sürmesi, ordusunun arkadan padiþahý takip etmesi biz öðrencileri çok mutlu ederdi.

         Þanlý tarihimizde daha nice kahramanlýk örnekleri var.  21 yaþýndaki genç Fatih’in Ýstanbul muhasarasýnda atýný denize sürmesi, Yýldýrým Beyazýt’ýn Niðbolu önlerindeki kahramanlýðý ve benzeri örnekleri okuyup ve öðretmenlerimizin coþkulu anlatýmlarýyla dünyada sadece bizlerin çok cesur, cengâver olduklarýna inanýrdýk.

         Ders kitaplarýnda okuduðumuz þiirler de coþkulu duygularýmýzý beslerdi.

         “Bin atlý akýnlarda çocuklar gibi þendik, /Bin atlý o gün dev gibi bir orduyu yendik.”

         “Aç çýplak savaþtýk tipide karda/ Kartallar avladýk sarp kayalarda

         Sakarya önünde Dumlupýnar’da/ ulu gazimize imtihan verdi.”

         “Gökten ateþ yaðsa, göðsümüzde söndürürüz.” Gibi daha nice kahramanlýk þiirleriyle ruhumuzu beslenip özgüven kazanarak büyüyorduk.

         Bu güvenle bir tarih tersinde; ortaokul yýllarý öðretmenimize sordum:

         “Öðretmenim, Almanlar II. Dünya Savaþý’nda bizlere saldýrsaydý ordumuzu yenebilirler miydi?” Öðretmenimiz hafif tebessüm ederek,

         “Oðlum, biz kýl kuyruk atlarla Alman panzerlerinin önünde durabilir miydik?” Soru cümlesiyle sorumu yanýtladý. Þaþýrdým. Öðretmenimin cevabý hayal kýrýklýðý yarattý bende. Cevap ruhumda derin bir yara açtý. Ýlk gençlik yýllarýmda böylesi acý örneklere de sýk sýk tanýk oldum. Öðretmen Okulu’nda ilk yýlým. Sinemadayým. Filmin baþlamasýna kýsa bir süre var. Koltuklara oturduk filmin baþlamasýný bekliyoruz. Seyirciler gazetelerine göz gezdiriyorlar. Büyük puntolu harflerle baþlýk atmýþ gazeteler. Yarýn, Polonya Türkiye Ulusal Futbol Takýmlarý oynayacaklar. Futbola ilgim ve bilgim yok o yýllarda. Polonya’yý ezip geçeriz diye düþündüm. Ertesi günü arkadaþlardan duydum. Maçý sekiz sýfýr kaybetmiþiz!

         Abdullah Ziya Kozanoðlu, Oðuz Özdeþ, Nihal Atsýz, M. Turan Tan benzeri yazarlarýn þövenist duygularý kabartan romanlarýndan öte gerçekçi romanlar okumaya baþladým. Tarih dersine ilgim artmaya devam etti. Ulusumuzu yasa boðan daha nice kayýp savaþlar yaþandýðýný zamanla öðrendim. II. Viyana bozgunu ile baþlayan yenilgiler ne kadar acýdýr. 18. Yy. dan itibaren Osmanlý Ýmparatorluðu girdiði savaþlardan yenik çýkmýþ. Toprak kaybetmiþ.

         Balkan bozgunu tarihimizde bir yüz karasýdýr. Neyse ki, Çanakkale’de dur demiþiz düþmanlara. Ve kaybedilmiþ bir I. Dünya Savaþý, iþgaller.

         Ýnsanlýk tarihinde saygýn bir yeri olan ulusumuz, kaybedilen savaþlar, yaþanan acýlar sonunda bünyesinden bir Mustafa Kemal çýkardý. Mustafa Kemal ve silah arkadaþlarý Ulusal Kurtuluþ Savaþý’mýzý utkuya taþýyarak II: Viyana bozgunu ile baþlayan geri çekilme ve yenilgilere dur dediler. Yýkýlan bir imparatorluðun külleri üzerinden yeni bir devlet Türkiye Cumhuriyeti’ni kurup bu ülkeyi bizlere emanet ettiler. Böylece çocukluk ve ilk gençlik yýllarýnda edindiðim öz güvene yakýn duygulara yeniden kavuþtum.

         Bazý yakýcý acý gerçekleri anýmsamadan bu yazýyý tamamlarsam yazýmýn bir tarafý çalýk kalýr. Plevne müdafaasýnda Osman Paþa’nýn toplarý Almanya’da imal edilmiþti. I. Dünya Savaþý’ndaki silahlarýmýzýn tamamý yabancý menþeyliydi. Fakat Fatih’in toplarý Ýstanbul’da dökülmüþtü. Acýdýr. Atatürk zamanýnda temeli atýlan ve kurulan, ordumuzun gereksinmelerini saðlayacak fabrikalarý çalýþtýramadýk. Kapýlarýna kilit vurduk. Ordumuzun gereksinimlerinin büyük yekûnu dýþardan karþýlanýyor günümüzde. Özellikle güvenlik konusunda dýþa baðýmlý olmanýn faturasýný ulusça acý bir biçimde sýk sýk ödüyoruz.

         Ulusumuz tarih boyunca anýlarýna saygý duyduðumuz nice kahramanlar yetiþtirmiþtir.  Bununla birlikte küçük bir anekdotla bir gerçeðin altýný çizeyim. Din bilgini bir hoca arkadaþa þöyle bir soru sordum:

         “Sayýn hocam, Türk ve de Müslüman bir orduyla ateist bir ordu savaþa tutuþsa Allah’ýn Müslüman orduya yardýmý olur mu?”

         “Allah, böylesi olaylarda tarafsýzdýr. Hangi ordu savaþýn gereklerini yerine getirirse zafer o ordunun olur.” Demiþti aydýn görüþlü hoca arkadaþým.

          Ayný kanýdayým ben de. Bir ulus kendi kaynaklarýný kullanýp ülkesini kalkýndýr halkýnýn ve ordusunun gereksinimlerini azami karþýlarsa dünya uluslarý arasýnda saygýn bir yer edinir. Böyle bir ulusun yurttaþlarý da benim çocukluk ve ilk yýllarýmda edindiðim coþku içinde yaþama þansýna sahip olur.