Gece olunca dillenir yalnýzlýðýn, 

acýlarýn, anýlarýn, kanar kabuk tutmuþ yaralarýn. 
Acýdan göðsün daralýr,

sanki iki el boðazýný sýkar gibi. 
Ýnsan en çok kendine acýr aslýnda, 

emeðine, su gibi akýp giden ömrüne.
Ve her þeye raðmen özlersin,

özlenense acýtandýr.
Aðlarsýn sessiz sessiz, 

kimse duymaz, boðazýnda düðümlenen çýðlýklarý. 

Avazýn çýktýðý kadar baðýrmak istersin, susarsýn. 
Yüreðin þiþer sýðmaz göðüs kafesine.
Çisim çisim yaðan yaðmur gibi süzülürken gözyaþlarýn, 

yorgun düþer ruhun, uykuya dalarsýn, 
bu sefer de kâbuslar baþlar,

yüreðin aðzýnda uyanýrsýn. 
Bir de sabahý var bu gecenin, 

kirpiklerinin arasýnda akmayý beklercesine akar yaþlar yanaðýndan, 

hem gidene hem kendine yanarsýn. 

Daha günaydýn demeden güne aðlar aðlar aðlarsýn.