“Eskiye raðbet olsaydý bitpazarýna nur yaðardý.” Atasözünü Ömer Asým Aksoy, Atasözleri ve Deyimler Sözlüðünde þöyle açýklýyor:

 “ Herkes yeni þeyleri sever. Eski þeylerden kimse hoþlanmaz.”

         Bu sözü antikacýlar ve bir emekli eðitim emekçisi olarak ben hiç sevmiyorum. Antikacýlarý býrakalým bir tarafa. Yeni þeyler sevilir, eski þeylerden kimse hoþlanmaz. Lakin eski yýllardaki okulculuk faaliyetlerine bir bakalým:

          Ya benim, genelde 60’lý yýllarda ki öðrencilik yýllarýndaki eðitim-öðretim çalýþmalarý günümüzdeki gibi miydi(!) 

Bir kere okullarýmýzda üst düzey disiplin vardý. Þimdiki gibi hemen hemen her öðrenciye teþekkür name, takdir name verilmezdi. Ortaokulda sadece sýnýfta notlarý en iyi iki öðrenci iftihar listesine seçilirdi. Ýlkokul beþinci sýnýf bitirmelerinde sene sonunda bir haftalýk yazýlý ve sözlü sýnavlara tabi tutulurduk. Öðretmen okulu son sýnýf bitirmelerde ise haziran ayý bitirme sýnavlarý ayýydý.

         Gerek ilkokul, gerek orta dereceli okul öðretmenlerimiz büyük çoðunlukla pedagojik bilgileri üst düzeyde saygýn kiþilerdi. Derslerimiz büyük ciddiyetle iþlenir, hak etmeyen bir üst sýnýfa geçemezdi. Tüm sýnýflarda sýnýf tekrarý ( sýnýfta kalma) uygulamasý vardý. Günümüzde sýnýf tekrarý olgusu yok artýk.

          Köylerde iki öðretmen, daha çok tek öðretmen olarak çalýþtým. Birleþtirilmiþ sýnýf okuttum yýllarca. Beþ sýnýfý bir arada okuttum. Özellikle matematik dersinde 3. Sýnýftan 4. sýnýfa geçerken, öðrencilerime en az çarpým tablosunu, dört iþlemi kavratýrdým…

         Biz öðretmenler bilgi ve deneyimlerimizi sonuna kadar kullanarak öðrencilerimizin iyi yetiþmeleri için yapýlacaklarýn en çoðunu yapardýk. Teftiþ olgusuna da bakalým. Her ne kadar iyi çalýþýlsa bile öðretmenler müfettiþlerden, teftiþ yaþamaktan garip bir tedirginlik duyardý. Günümüzde artýk öðretmen teftiþi yapýlmýyor. Sadece müfettiþler okullarda idari teftiþ yapýyor. Görevleri sýnýrlandýrýldý. Oysa öðrencilerin performanslarýnýn deðerlendirilmesinin önemi kadar öðretmenlerin de çalýþmalarý deðerlendirilmeli…

         Bugün 9 Þubat 2019. Bir TV. Kanalýnda “Kim milyoner olmak ister?” adlý genelde kültür ve bilgi aðýrlýklý bir yarýþma vardý. Böylesi yarýþmalara eþim çok meraklý. Ben de baktým birazcýk. Caným sýkýldý. Ýzlemekten vaz geçtim.  Zaten uzun süre izlemem böylesi yarýþmalarý. Canýmý sýkan ve beni bu yazýyý yazmaya neden olan bir yarýþmacýnýn durumu oldu. Yarýþmacýmýz dört yýllýk lisans eðitimini tamamlamýþ, yüksek lisans yapýyor. Karþýsýna þöyle bir matematik sorusu çýktý:

         Bir özel taksi 1 lira 30 kuruþtan kontak açýyor. Aracýn taksimetresi bir dakikada 1 lira 25 kuruþ yazýyor.  Araca binen bir yolcu 8 dakikada ne kadar para öder? Yarýþmacýmýz heyecanlýyým!.. Gibi sözler etti. Seçenekleri ikiye düþürdü joker kullanarak. Geriye kalan iki seçenekte yanýt sýrýtýyordu. Doðru cevabý buldu. Sýra 30 000 liralýk soruya geldi.

         30 000 liralýk soru azýcýk coðrafya okuyanlar için peynir ekmekti.

         Aþaðýdaki ülkelerin hangisinin yüz ölçümü diðerlerine göre en büyüktür. Ülkeler:

Kazakistan              Moðolistan        Hindistan          Pakistan

         Yarýþmacýmýz eveledi geveledi! Çift cevap hakkýný kullandý. Kazakistan ve Moðolistan diye yanlýþ yanýt verdi. Bir türlü nerdeyse bir kýta büyüklüðünde olan Hindistan diyemedi benim güzel ülkemin yüksek lisans yapan yarýþmacým(!) Gerek matematik hele de coðrafya sorusunun yanlýþ yanýtý beni gerçekten üzdü. Baþým aðýrdý. Kalktým bu yazýyý yazdým.

         Ne diyeyim ülkemizdeki eski diyeceðimiz,30’lu, 40’lý 50, 60, 70, 80’li yýlardaki gibi eðitim-öðretim çalýþmalarýna devam edilseydi okullarýmýzdan yurdumuzun her bucaðýna aydýnlýk ýþýk yayýlýrdý. Durum ortada.