‘’Kendimin ikiziyim ben.

Birinci yüzümden baþka bir de ikinci yüzüm var, belki de bir üçüncüsü daha.’’

(Nietsche)

‘’Hem bana öyle geliyor ki; en kaba söz, en kaba mektup bile susmaktan daha iyi bir yüreklice, daha bir dürüstçedir.

Susanlar, hemen her zaman, içten gelen incelikten, nezaketten yoksundurlar, bir itirazdýr.

Susku, yutmak zorunlu olarak kötü kýlar kiþiyi.’’

(Alýntý)

Sözcük transferlerinin bir tür kontra-transfer yaptýðý çaðýrýþýma yenik düþüyorum.

El yordamý yaþamak gibi doðaüstü güçlerimden haz etmeye yeni yeni baþladýðým.

Feri sönmüþ olmalý hayallerin üstelik garipsenecek mahiyette yeþil çalan gözlerimde ben kara benekler görürken.

Farklý olmasýný tahayyül edip gerçekten farklý bir seyre sebebiyet veren onca açýlým aslýnda birbirine çalým atan deyiþlerden sýzan bir irin gibi dünün yarýnla mukayesesinde, mýsýr patlaðý gibi soru bombardýmaný.

Tek tabanca yaþadýðým günlerden bir kesit altý üstü bir de tekerrür eden tarihi elimine edip diskalifiye olduðum kaygan zemin.

Yaþamaya dair bir tüyo verirken Tanrý, benlik kadar karmaþa yüklü seyrüseferinde düþüncelerin gazabýna uðrayýp üst geçitten geçmeyi reddediyorum.

Zamanýn mukozasý.

Gülümsemeyi tehir eden Tanrý aslýnda kendine gülen insanlar bir de birbirine methiyeler dizip akabinde genel bir eleþtiri yapmak adýna paytak adýmlarla kuytularý mesken tutmayý bile gerek görmeden ulu orta topa tutanlar…

-Ne içerdiniz?

-Sütlü kahve.

Aradan geçen koca bir on dakika ve garson ikinci bardak çayýný içerken art arda yaktýðý üç sigara ile…

-Daha çok bekler miyim?

Sessizlik.

Zehir nereye yol bulmuþsa. Göðün homurdandýðý havayý bahane edip mekâný terk ettiðiniz aslýnda içinizdeki barakada sýðýntý üç beþ kelam ve iþte yolum yine kelimeler duvarýna tosladý.

Baðnaz hükümler sizi maðlubiyetle þereflendirirken bir de günün özetinin üstünden geçtiðiniz beþ-on dakika gibi kýsýtlý bir sürede aklýnýza düþen bombalar.

-Cenazeniz nereden kalkýyor?

-Sizin eve çok yakýn.

Sorup soracaðýnýza piþman oluyorsunuz ve gideceðiniz hangi cami yine bilinmezin esaretinde kabir azabý yaþayan bizzat taziyelerini sunacak vatandaþýn vicdan azabý.

Zemherilerde kaným donarken bir de þirret rüzgâra laf çarparken ve büyük harflerle konuþmayý tercih etmeseniz de küçük ve kibar bir ses tonunda bu kez yine baþýnýza gelen:

-Kibarlýktan nasýl da kýrýlýyorsunuz.

Ses tonunda bile kinaye var aslýnda rötuþladýðýnýz filan da deðil sadece rencide edildiðiniz ayan beyan iken itirafta bulunduðunuz:

-Öðretilerin en baþýnda gelen…

Ve karþý taraf anlamamakta ýsrarcý burun kývýrýrken.

Soytarý bir sitem; içten içe kabaran bir tsunami oysaki ne depremden bahsetti haberler ne de havada bir is kokusu var. Sarý benizli güneþ çatlatýrken kara bulutlarý siz çatlamamak adýna gerisin geri kaçýp girdiðiniz kuyunun da kapaðýný kapatýyorsunuz üstüne üstük.

Bir temenni.

Bir tembih aslýnda olup bitene dair geliþen kaygýlarýn sonlanmadýðý.

Yeni bir ben olma kaygýsý mý yoksa dirilen sistemin çatlayan mukozasý mý?

Handikap yüklenip aslýnda duygularýn çatýrdattýðý bir kabuk hatta bir ön görü hatta ve hatta mukayese etmekten imtina edip doðallýðýnýzýn iz düþümü.

Sindirilemeyen bir metafor belki de derken eklenen ön yargýlar ve pekiþen bir cesaret.

Kayýtsýzlýðýn dibine vuranlardan kaçmak adýna kayýtsýz kalmaya yemin ettiðiniz ve veremediðiniz her tepki neticesinde ayrý kalmaya dayanamadýðýnýz o alýþkanlýðýnýza yeniden döndüðünüz.

Gülümseyen bir kýþ güneþi ve sefil rüzgâr üþütürken için için.

Derlediðiniz bir ön söz de deðil sadece vuku bulan bir temenni hani arkanýzdan dualarýný eksik etmeyen annenizin gözlerinde defalarca kaybolup yüzeye çýkmanýn verdiði rehavet ile iklimlerden çaldýðýnýz cesaret.

Dip boyasý gelmiþ madem tüm yalancý renklerin.

Çatýlmasý gereken kaþlarýnýzý yukarý kaldýrýp aydýnlanýyorsa yüzünüz eskimeyen bir mersiye çýnlatýrken kulaklarýný akþam güneþinin ve siz, ne idüðü belirsiz bir sekantta terbiye olmuþ sirk hayvanlarýndan bile bir þeyler öðrenen insan ýrkýnýn tozutan nefsine karþý duramazken…

Bir martavalýn ardýndan kýlýnan cenaze namazý ve ürkünç tesellilerde saklý ayan beyan renklerin ýþýdýðý ve ýsýttýðý ruhunuzun da tabelasýnda yazarken þu sözcükler…

‘’Biraz çokça meraklýyým ben, sorunlarla doluyum, kendimi beðenmiþim:

Üstünkörü bir yanýt, bir kalabalýktýr. Aslýna bakarsanýz, üstünkörü bir yasaktan baþka bir þey deðildir bizlere. Düþünmeyeceksiniz.’’

(Alýntý)

Kalabalýðýn koyu renk tahlilinde beyazý ön gören bir fýsýltýdan alýp da baþýnýzý içinizdeki mevsimi dillendirirken tembel mizacýn da yufka yüreðinde serkeþ bir týný ve aymazlýk saklý iken…

Teyakkuzda o korkunç uyarýlarý fýtratýn, aslýnda gizemi ifþa ederken… Kaçamýyor insan kendinden ve her yakalandýðý yeni yüzünde yeni denklemler eþleþip de bir karede asýlmýþlýðýn tüm farkýndalýðý ile varlýðýnýzýn aslýnda bir tehdit olmadýðýný haykýrýrken sessizce ve mýntýka dâhilinde sizsiz bir dünyanýn da sýkýcý olacaðý temennisini saklý tutarken içinizde ve türkuaz gözlerinde maneviyatýn yol yordam bilmeseniz de açýk ara farkla kendinizle yüzleþtiðiniz her dakika için minnet doluysa yüreðiniz.