Þeytani güce Afet-i devran Mýsýr… Her zaman gözde, her zaman özel, her zaman önemli cazibe merkezi… Göz kamaþtýran ihtiþamýna, akýl almaz servetine, ezoterik sýrlarýyla, beþ duyu ile algýlanamayan öðretileriyle, antik uygarlýðýn sembollerine ve gizemlerine ulaþmak isteyenlere tarih boyunca hedef olmuþtur Mýsýr.
 
Tarihinin hiçbir döneminde çalkantýsý durulmamýþ tükenmez bir kaynak… Kimilerine göre ab-ý hayat, kimilerine göre kýyamete kadar cavidan… Cahil dimaðlarda mumyalar, piramitler, develer ve çölden ibaret olan egzotik bir diyar…
 
Sadece Arap dünyasýnýn deðil, insanlýðýn da kültür sofrasý olduðu dönemler vardý oysa.
 
Hz. Musa, Hz. Ýbrahim, Hz. Süleyman, Hz. Yusuf, Hz. Ýdris, Hz. Þuayb, Hz. Harun’un tevhid inancýný yaymakla görevlendirildiði, 1517 tarihine kadar halifeliði elinde bulunduran kadim bir devletti.
 
Son derece kýsa bir özetlemeyle Mýsýr tarihine göz atacak olursak;
                                                                                                                                     
M.Ö. yaklaþýk 3150 yýlýndan itibaren otuz hanedan ve kendilerinin tanrý olduðunu iddia eden kâfir firavunlar tarafýndan yönetilen Mýsýr, son firavunun iktidarýnýn elden gitmesiyle birlikte Pers, Roma, Osmanlý ve Britanya’nýn hâkimiyetleri altýna girdi.
 
Her ne kadar hýdivlik statüsünde hukuken Osmanlý Ýmparatorluðu’nun bir parçasý sayýlsa da 1882’de Britanya’nýn yönetimine giren Mýsýr Hýdivliði 1914 yýlýnda sona erdi ve krallýk dönemi baþladý. 1922’de tek taraflý olarak baðýmsýzlýðýný ilân ederek Britanya idaresi altýndan da çýkmýþ oldu. 1953 yýlýnda üçüncü kral Faruk’a darbe yapýldý ve cumhuriyet ilan edildi. Ýlk cumhurbaþkaný Muhammed Necip’ten üç yýl sonra baþa geçen Albay Cemal Abdülnasýr, Pan-Arabizm akýmý doðrultusunda, Suriye ile birleþerek baþlattýðý Birleþik Arap Cumhuriyeti projesinin mimarý olsa da baþaramadý; Birlik 1961’de daðýldý.
 
Mýsýr asla kendi milletinin iradesine býrakýlamayacak kadar stratejik önemi olan bir ülke idi. Zira hemen yaný baþýnda, kurulduðu 1948 yýlýndan itibaren kanlý katliamlara imza atan, bir türlü sýnýrlarýný açýklamayan, yayýlmacý, iþgalci, asimilasyonun þahý politikalarýyla bulunduðu coðrafyaya kan kusturan bir Ýsrail vardý. Nihayetinde beklenen oldu ve 1967 yýlýnda, Ýsrail kuduz bir köpek gibi saldýrarak, sadece 6 gün süren bir savaþ sonunda Sina Yarýmadasý’ný ele geçirdi. Mýsýr’ýn Arap ülkeleriyle coðrafi baðlantýsýna ve stratejik bölge hâkimiyetine aðýr darbe vurdu.
 
Batý yanlýsý gördüðü için Türkiye ile de iliþkileri hiç iyi olmayan, ancak milleti tarafýndan çok sevilen Nasýr, 1970 yýlýnda 52 yaþýnda þüphe uyandýran bir kalp krizinden öldü. Yerine Hür Subaylar’dan biri olan Enver Sedat geçti. Sedat, 1979’da Ýsrail ile masaya oturup Camp David Barýþ Antlaþmasý’ný imzalamýþtý. Ýslami Cihad üyesi bir grup suikast düzenledi ve 1981 yýlýnda Sedat’ý öldürdü. Yardýmcýsý Hüsnü Mübarek, ondan boþalan koltuða oturdu.
 
Hüsnü Mübarek Ýsrail yanlýsý politikanýn taraftarý deðildi. Altý kez suikasta maruz kaldý ve hepsinden kýl payý kurtuldu.
 
Bu arada, 1948 yýlýnda baþlayan ve 1967 yýlýnda Nasýr’ýn yenilgisiyle sonuçlanan Arap - Ýsrail savaþýnýn ardýndan güçlenen Müslüman Kardeþler örgütü, Filistinli din kardeþlerinin davasýna sahip çýkmaya ve Ýsrail’in Filistin’i yutmasýna engel olmaya yönelik bir mücadele içindeydi. Takribi otuz yýldýr bilinçli ve planlý bir siyaset sürdürüyorlar, dünyanýn ilgisini Siyonizmin insanlýk dýþý kurallarýna ve hukuk tanýmazlýðýna çekmeye çalýþýyordu.
 
1,5 Milyon Filistinli Ýsrail ablukasý altýnda aç býrakýlmýþtý. Müslüman Kardeþler Örgütü, Ýsrail’in tepkisine maruz kalmamak için Gazze sýnýr kapýlarýný açmamakta direnen Mübarek’le yaka paçaydý âdeta. Refah Kapýsý’nýn bir süreliðine açýlmasý Mübarek’in dengeleri artýk kontrol altýnda tutamadýðýný da su yüzüne çýkarmýþtý. Oðlu Cemal Mübarek’i yerine geçirmeye hazýrlanan Hüsnü Mübarek, 1981’de ilan edilen olaðanüstü yetkili sýkýyönetimle tüm muhalif sesleri sert bir þekilde bastýrdý.
 
Derken, Batý’nýn ele geçirmek istedikleri ülkeler için geliþtirdikleri yeni bir projenin parçasý olan Arap Baharý devrimleri baþladý Kuzey Afrika’da. Sýra Mýsýr’a geldi ve sadece on sekiz gün süren protestolarýn ardýndan 25 Ocak 2011 günü Mübarek istifasýný açýkladý.
 
Mýsýr’da yeni bir dönem baþlamýþtý. 2012 yýlýnýn temmuz ayýna kadar geçici olarak Silahlý Kuvvetler Yüksek Þurasý tarafýndan yönetildi.
 
Muhammed Mursi, 30 Haziran 2012 tarihinde yapýlan oylamayla, Mýsýr tarihinde demokratik seçimlerle iktidara gelen ilk lider oldu. Bildiðiniz gibi, Ýsrail yanlýsý politikalarýyla tanýnan Cemal Abdülnasýr’ýn ateþli hayraný, Genelkurmay ve Savunma Bakaný Abdulfettah El Sisi’nin 3 Temmuz 2013’teki askerî müdahalesiyle devrildi.
 
Ýþin ilginç tarafý, týpký Mursi gibi Müslüman Kardeþler’e yani Ýhvan’a olan yakýnlýðý ile bilinen Sisi’ye, darbeyi gerçekleþtirmesi için destek verenler, içteki Hristiyan azýnlýk, devrimci sendikalar, bürokrasi, emniyet ve ordudaki muhaliflerdi. Mursi’nin baþa geçmesinden itibaren kendisinin her icraatýný akim býrakmak için onu çembere almýþ, bu çemberi de giderek daraltmýþlardý. Önemli iþlere giriþmesini engellediler. Batý borazancýsý medya, her fýrsatta Mursi’nin baþarýsýzlýðýndan, daha da önemlisi diktatörlüðünden dem vuruyordu. Ayný zamanda Mursi’den rahatsýz olan Ýsrail, Amerika ve bölgedeki Amerikan uydusu zengin Arap ülkeleri de linç giriþiminde ellerinden geleni yapýyorlardý.
 
Bize ne kadar tanýdýk geliyor, deðil mi? Rahatça Türk usulü darbe diyebiliriz Sisi’nin darbesine. Kriptolar, Siyonistler, Masonlar, hainler, el ele vermiþ, bir zamanlar Arap dünyasýnýn lokomotifi olan Mýsýr’da demokrasiyi, Mursi’nin “diktatör cumhurbaþkaný” olduðu iddiasýyla ilga ederek, demokrasiye inanmayan gerçek bir diktatörü baþa geçirmiþlerdir. Demokratik olduðunu iddia eden Batý’nýn desteðiyle hem de…
 
Mýsýr’da Baþsavcý Hiþam Berekat’a düzenlenen bombalý saldýrýdan sorumlu olduðu gerekçesiyle idama mahkûm edilen dokuz kiþinin cezalarýnýn geçtiðimiz günlerde infaz edilmesi bir anda gündeme düþtü ve ciðerlerimizi yaktý.
 
Ýdam edilen gençlerin isimleri þöyle: Ýhvan yöneticisinin oðlu Ahmed Taha baþta olmak üzere, Ebul Kasým Ahmed, Ahmed Cemal Hicazi, Mahmud el-Ahmedi, Ebu Bekr es-Seyyid, Abdurrahman Süleyman, Ahmed Muhammed, Ahmed Mahrus Seyyid ve Ýslam Muhammed.
 
Ýdam edilen gençlerden biri olan Mahmud el Ahmedi’nin ancak þehitlerde görebileceðimiz bir nurla boyanmýþ yüzünü öpen, koklayan, içi kan aðladýðý hâlde asla Rabbine isyan etmeyen, “Elhamdülillah” diyen dirayetli annesini tanýdýk. Gözyaþlarýmýza mani olamadýk. Mahmud el Ahmedi’nin mahkemede kendisine “Suçunu kabul ettin” diyen hâkime verdiði “Bana elektrikli iþkence cihazý ver, sana yirmi kiþiye Enver Sedat’ý öldürdüðünü itiraf ettireyim. Bize Mýsýr’a yirmi yýl yetecek kadar elektrik verdiler.” yanýtýný yüreðimize kazýdýk.
 
23 yaþýndaki körpe genç Mahmut el Ahmedi’nin sözlerinden anladýðýmýz kadarýyla, bu gençlere isnat edilen suçlar iþkence ile itiraf ettirilmiþ. Suikasta kurban giden Hiþam Berekat’ýn kýzý Merve Berekat bile hüküm giyen kiþilerin babasýnýn öldürülmesinde rolü olmadýðýný belirterek idamlarýn durdurulmasýný talep etmiþti.
 
Önceki toplu idamlardan ve yeni tutuklamalar ve idam kararlarýndan anlaþýlacaðý üzere, ne ilk, ne de son olacak olan bu düzmece idamlara, adaletin ulu savunucusu Batý’dan tek kýnama dahi yok. Uluslararasý Af Örgütü ise “tavþana kaç, tazýya tut” taktiði ile idamlarýn durdurulmasý çaðrýsýnda bulunuyor ama Batý köpeði Sisi, nedense büyük bir cesaretle, kulak asmýyor. Ýdam edilenler arasýnda bulunan Ahmed Taha Vehdan’ýn eþi mahkemede babasýna çocuklarýný kaldýrarak gösteriyor. Ýdamlýk baba parmaklýklarýn ardýndan ve uzun bir mesafeden hasret dindirmeye çalýþýyor. Eþi kendi diþlerini iþaret ederek, bebeðinin diþinin çýktýðýný Ahmed Taha Vehdan’a anlatmaya çalýþýyor. Vehdan eþine elleriyle kalp iþareti yaparak karþýlýk veriyor. Böyle nice dramlar… Ýnsanýn kalbi taþ olsa erir bu manzaralar karþýsýnda ama dünyanýn kandan beslenen vampirleri bu adaletsiz idamlara vicdanlarý titremeden kör, saðýr ve dilsiz kalýyor.
 
Derin bir teessürle, yüreðim çatlayana, boðazým yýrtýlana kadar baðýrmak istiyorum: “Allah’ýn laneti kâfirlerin, münafýklarýn, hainlerin üzerine olsun. Zalimler için yaþasýn cehennem!”
 
Bize tam seksen yýl boyunca, Batý’yý örnek alýnmasý gereken medeniyetin sahipleri olarak tanýtmýþlardý, deðil mi?
 
Artýk þimdiye kadarki öðrendiklerimizden sýyrýlmaya çalýþýyor, unutturduklarý özümüzle ve kimliðimizle barýþmaya çabalýyoruz. Ortada bir yýðýn açýk yalanlar, çeliþkiler ve riyakârlýklar var. Edilen birçok muameleden anladýðýmýz, Batý’nýn biz Müslümanlara karþý hiç de iyi niyet beslemediðidir. ABD ve Avrupa, hukukun üstünlüðü, evrensel hukuk, insan hak ve hürriyetleri gibi kavramlara, kendi çýkarlarý söz konusu olduðunda, asla sadýk kalmadý, kalmayacaktýr.
 
Bu noktada alýnmasý gereken derslerin hiçbirini atlamadan ayaklarýmýzý yere her zamankinden daha saðlam basmamýz gerekiyor. Seçilmiþ cumhurbaþkanýmýz Erdoðan’ý diktatörlükle suçlayanlara, kendisine onlarca kez suikast düzenleyenlere, iple, kazýkla tehdit edenlere karþý topyekûn karþý durmalý, meydaný içte ve dýþta, hainlere ve düþmanlara býrakmamalýyýz.
 
Bir ve beraber olursak bizi kimse yýkamaz. Birbirimize düþersek yok oluruz. Bu kadar net!
 
Mücella Pakdemir
 
23.02.2019