Söyleyemediklerimi onaylar mý Tanrý ya da içimden geçenleri sana nakleder mi?

Sözcük enflasyonunda girdiðim kuyrukta binlerce kilo kitap alabilirim ben aslýnda aldým da; almýþýmdýr da yeter ki alýnmasýn kimse.

Alýnganlýðým sana da sirayet etti biliyorum ne de olsa ayný genleri t/aþýyoruz.

Ýzafi bir gündü bu gün yine aslýnda her d/okunaklý günün tarihçesini kutlarken ve kutsarken Tanrý.

Armaðan edilenlerle yetiniyorum. Hayýr, hayýr, özür diliyorum zira yetiniyorum, dememem lazýmdý ve o armaðanlarýn ilk sýrasýnda sendin kucaðýma verilen þükürler olsun ki.

Aþkýn ne olduðunu sen doðmadan evvel sormuþtum anneme utana sýkýla ve aldýðým cevabý ömrüm boyu unutamadým.

Aþk’a dair bir özdeyiþti adeta annemin bana gülümseyerek anlattýklarý ve o zamanlar mütemadiyen dinlediðim 45’lik plaklarýnda rahmetli Zeki Müren’in her aþk deyiþinde içimde bir sýcaklýk hâsýl oluyordu.

Yorgun deðildim henüz ve hayal kýrýklýðýný henüz tatmamýþtým.

Ýþim gücüm yaramazlýk yapmak ve sevmekti ve çevremde fazla insan olmadýðý için ben sevdiklerimi artý on þiddetinde seviyordum.

Artçýlarý vardý sevgimin mesela babaannemi sürekli gýdýklardým elbette olan yine bana olurdu… hayýr, hayýr bilakis sevgime aldýðým karþýlýk ile sürekli kahkaha atardým ama evde üstelik camlar kapalý iken. Henüz küçüktüm bir kahkahanýn sokakta atýlmamasý gerektiðini bilmeyecek kadar.

Sonra sen geldin: soðuk bir Aralýk gecesi lapa lapa kar yaðarken bana gönderildin.

Hayatýmda gördüðüm en güzel bebektin ve pembe yanaklarýna, o eþsiz gözlerin nasýl da âþýk olmuþtum.

Canlý oyuncaðým günler sonra eve ulaþtý ve çok mahrem bir bölgeydi senin küçük yataðýn. Okuldan geldiðimde ellerimi yüzümü yýkama kaydýyla alýrdým seni kucaðýma.

Güleç yüzümle ismimin eþleþtiði nadir zamanlardý ve bir gün; sen, ben ve annemiz parkta dolaþýrken yaptýðýn bir yaramazlýkla o kadar mutlu olmuþtum ki ve kocaman bir kahkaha patlattým akabinde hayatýmýn ilk dersini aldým annemizden. Sokakta gülmek hele ki yüksek sesle… Tanrým, nasýl utanmýþtým üstelik bunun ayýp olabileceði asla aklýma gelmemiþti.

Dersler… bitmeyen dersler ve bitmesin de.

Sevgiyi dokurken öznemize ve fiillerimiz sev ve umut et, iken varsýn dersler bitmesin.

Ve sýnavlar, caným benim en son geçen yaz ailecek geçtiðimiz o büyük sýnav.

O günleri asla anmak istemediðini bildiðim için her ne kadar zaman zaman aklýma gelse de ben sadece susup þükredip Yaratana sýðýnýyorum týpký senin O’ndan aldýðýn güçle alt ettiðin bu kadar sorun adýna þaþkýnlýðýmý hala saklý tutamazken.

Gönül isterdi ki bu mektubu yazýp eline vereyim lakin okumaya benim kadar düþkün olmadýðýn için lafýný bile etmiyorum: sen iyi ol ve mutlu ol yeter ki.

Günlerin özrü belki de özürlerin günü bu gün aslýnda her gün özre dayalý yeni sunumlar yaptýðým ne de olsa kýrmak istemiyorum karþýmdakini hatta yanýmdakini hatta arkamdakini hatta ve hatta beni kýranlarý bile ve geçen gün buna yeltendim ama gelmedi arkasý.

Sen gibiyim ama sen ben gibi deðilsin: eh, olsun o kadar farkýmýz hem bu kadar yaþ var aramýzda hem de… sahi, sen bana abla derken ben seni neredeyse babam gibi görüp ve ürküp… affetsin beni hem Allah affetsin hem de babamýz ama yalan da deðil hani, deðil mi?

Yine de üstüne gitmeyeceðim bu konunun sonuçta yaþananlar çok geride kaldý ve sonuçta o, bizim babamýzdý.

Andýðýmýz kadar onu ve anmadýðýmýz ne varsa ona dair…

Sözcüklerin kumpasý iþte ve lastikli cümlelerden kaçýp þimdi sade bir cümleye sýðýnýyorum aslýnda sýðýndýðým sadece Rabbim ve duyduðum özlemi yazarak yaþatýp dile getiriyorum.

Zaman çok þey getirdiði gibi çalýyor da lakin yapacak bir þey yok hele ki zamaný harcama ve tüketme konusunda üstünlük bendeyken.

Armaðanýmdýn sen benim madem… demek ki sana ne hediye alsam yetmeyecek sana olan düþkünlüðümü anlatmak adýna zaten sevgi armaðanlarla ölçülmez ki sadece bir sunum ve bizi rahatlatan o coþkuyu pay ettiðimiz bir sunum hediye vermek.

Dökülen çok þey oldu þu son bir yýl.

Biz döküldük.

Saçlarýn döküldü.

Karþý bahçenin kuruyan kaç aðacýndan yapraklar döküldü.

Hüzün döküldü yüreklerimizden.

Ve yaþlar döküldü.

Ben ise mütemadiyen cümleler ördüm ve illa ki yapýþmalý dedim tüm bu kýrýklar ve çoðu yapýþtý da geçen süre içinde ama son zamanlarda bazý çatlakla çýkmaya baþladý yürek hattýmýzda hani bizden bize sunulan o hat daha doðrusu gönül köprüsü kýsaca sevginin sihirli dokunuþu.

Hastaneleri asla anmak istemiyorum ama onlarýn ve doktorlarýn yaptýklarýný asla unutamayýz ve biliyorum ki sen bana kýzacaksýn niye dünü deþiyorum, diye.

Haklýsýn da ama þu da bir gerçek ki; sen üzülme, diye gözünün içine bakýyorum.

Görmekle bakmak arasýndaki farký bilmek çok yoruyor ve sert mizaçlý insanlarýn daha mý þanslý olduðunu sorguluyorum: hani her þeyi kafaya takmayan, ýsrarcý olmayan ve geniþ geniþ yaþayanlar.

Adabýyla sevmek bizlere iyi gelen aslýnda herkese ve keþke herkes sevgiyi yeteri kadar özümsese ve yaþasa ve de yaþatsa.

Yaþarken yazýyordum önceleri sonra yazarken yaþamaya baþladým sonra araya senin rahatsýzlýðýn girdi ve binlerce þey sanýrým en güzeli birbirine katmak: yazmak ve yaþamak doðru orantýlý bir sunumla hâsýl olup da her iki tarafý da dengelemek.

Ama ikisi için de tek gereken; sevmek ve severken bile azmi elden býrakmamak hele ki sen: hayatýmda gördüðüm en azimli insansýn aslýnda çocukluðundan beri de hep böyleydin ama bu son yaþadýðýn Allah’ýn da bir lütfü iken sana verdiði güç… demem o ki… hele ki sen beþ yaþýndayken cama attýðýn yumrukla kolun parçalanmýþken ve sen o yaþýnda bununla baþa çýkmayý baþarmýþken.

Söylemek istediðim çok þey var ama seni kýrmaktan korkuyorum ve incitmekten: týpký yaþarken seni ve kimseyi incitme hakkým olmadýðýný bildiðim gibi.

Ve býktýðýn bir cümlem ile þimdilik noktayý koyuyorum:

Seni çok seviyorum, caným kardeþim benim gerçi artýk sýkýlma diye pek kullanmýyorum bu cümleyi ama… varsýn bir kez de þimdi söyleyeyim.

Her þey gönlünce olsun senin ve sen bunu fazlasýyla hak ediyorsun.

Ablan.