Ruhumun kezzap dökülmüþçesine yandýðý ve kalbimin kurþun yemiþçesine aðrýdýðý bir gün ona seslenmek istedim. Ne kadar özlediðimi duysun, ne kadar sevdiðimi tekrar bilsin diye. Ýçimden geldiði gibi yazýyorum ona ve onu içimden geldiði gibi seviyorum. Bu yer altý nehirlerine benzer, görmezsiniz ama o nehrin aktýðýný, çaðladýðýný duyarsýnýz. Ýçinize korkuyla karýþýk bir serinlik verir ve ruhunuza dinginlik katar.

                Onun ruhunun karanlýklý ve çetrefilli sokaklarýnda gezmeye baþladýðýmdan beri ayrý bir insan olduðumun farkýna vardým. Önemsendiðimi, sevildiðimi ve sayýldýðýmý... Dünyanýn geri kalaný beni sevmese de olur, beðenmese de... Varsa yoksa o...

                Ben onun bu dünyadan olduðuna inanmýyorum. Bu dünya insana huzursuzluktan baþka bir þey vermiyor. Oysa ona baktýðým zaman huzur doluyorum. Bu dünyanýn göðünden mutsuzluk yaðýyor saðanak saðanak ve nasiplenmeyen yok gibi. Oysa onun yaðmurlarý üzerime gül saçýlmýþ gibi düþüyor. Buram buram bahar kokuyorum. Bu dünyanýn daðlarýndan nefret esip geliyor herkesin üstüne. Onun nefesinde ise hayat bahþediliyor bana. Bu dünyanýn topraðýnda hüzün bitiyor çiçek diye ve kokusu âlemi sarýyor dört bir taraftan. Oysa onun gülüþü çiçekler açtýrýyor ruhumda; rengârenk, ýtýr ýtýr çiçekler... Bu hislerle seslendim sevgiliye bir akþam vakti:

                - Sen bu dünyaya ait deðilsin sevgili, imkâný yok!

                - Neden?

                - O kadar masum bakýyorsun ki! Bu dünyada bu kadar masum bir bakýþ olamaz. Dünyanýn isi pisi sana bulaþmamýþ, pasý kiri senden uzak... Gözlerin hep iyiyi görüyor ve güzel bakýyor. Ýçinde kötülük görmedim. Gözlerinin karalýðý kömürden daha kara... Ve insanýn kalbindeki siyah noktaya tesir ediyor.

                - Deme böyle! Neticede ben de senin gibi etten kemiðim. Kusurlarým var, eksiklerim, yanlýþlarým ve günahlarým...

                -Hayýr hayýr... Benim gözümle bakman lazým kendini görmen için. Saçlarýnýn bu dünyanýn sularýyla yýkandýðýna da inanmýyorum. Çünkü o kadar yumuþak ve güzel kokuyor ki! Baþka dünyalarýn sularýyla yýkanmýþ ve kokularýyla donanmýþ gibi. Sesin, bu dünyanýn kötü ve uðursuz seslerinden uzak... Sesinin o kadar içten bir týnýsý ve kalbi melodisi var ki! Seslendiðin vakit caným bedenimden ayrýlýp beni çaðýran o ses dörtnala koþmak istiyor.  Ellerin bu dünyanýn kirli ellerine benzemiyor. Tertemiz, ipince, upuzun ve bembeyaz... Hangi iklimin ak köpüklü sularýnda yýkadýn ellerini?

                - Sana cevap veremiyorum. Ýnan elim ayaðým kilitlendi, nutkum tutuldu. Seni hak edecek ne gibi bir iyilik yahut güzellik yapmýþým acaba?

                Onun aklýndan saçýlan ve kalbinden damlayan bu sözlerine ölüyordum.

                -  Ya güzelim aklýna ne demeli? Bunu duyunca bayýlacak gibi oldu. “Bu dünyada aklýný beðenmeyen görmedim ama bu dünya aklýný beðenenler yüzünden cehenneme döndü. Oysa senin aklýn bilimin aydýnlýðý gibi geliyor bana. Tarifi mümkün olmayan bir ferahlýðý yayýyor etrafýna. Geceye nasýl ay gerekiyorsa bana da senin aklýnýn aydýnlýðý gerekiyor. Kör kuyularda ve zifiri karanlýklarda kaldýðým vakit senin aklýnýn aydýnlýðý bana yol gösteriyor ve beni çýkmazlardan çýkýþlara getiriyor. Ya kalbine ne demeli? Fýrtýnalý denizlerden kaçýp sýðýndýðým liman... Yaþamaktan kaçýp müntehir fikirlere açýldýðýmda bana yaþamýn kapýsýný açan sol yanýna ne demeli?  Bu dünyada kalpler çürümüþ, ýskartaya çýkmýþ, küflenmiþ... Ýnsanlar sol yanýnda büyük bir boþluk taþýyor ve bunun farkýnda deðil hiçbiri... Oysa sen sol yaný dolu olansýn.”

                O güzelim parmaðýný dudaðýma getirip koydu ve usulca:

                - Lütfen sus! dedi.

Onu parmak ucundan öptüm.

                Sonra susarak sevdim onu.

 Çýðlýk çýðlýða, sözlüklerde kelime kalmayacasýna, boðazýmý yýrtarcasýna...

Gözlerime binlerce mana yükleyerek...

Kalbimi bütünüyle ona meylederek...

Aklýmý ona devrederek...

KAPTAN