Mezarcýlar, yýllar önce gündelik kabir ziyaretine gelen bir kadýna müdavim diye lakap takmýþlardý. Aradan yýllar geçti fakat Müdavim halen gündelik kabir ziyaretine gelir. Müdavim lakabýný takan mezarcý çoktan emekli olmuþtu, gençler mezarcýlar iþi devralmýþlardý. Gençler Müdavimin kim olduðunu, kimi her gün ziyarete geldiðini bilmezler.  Sadece kendi aralarýnda:” Müdavim geldi, Müdavim gitti!” derler.

Müdavim,  biricik yavrusunu kaybedeli aradan 30 yýlý geçti ama içindeki yara hiç kapanmadý. Her ziyarete geldiðinde, sanki az önce yavrusunu kaybetmiþ gibi içi hep cayýr cayýr yanar.  Bayramlarda ise acýsý hep zirve yapar;  evladý içeri gülerek girip gelecek, boynuna sarýlacak, bayramlaþacak diye hep bekledi. Saatlerce gözünü kapýdan ayýrmadý. Yiðidi, aslaný, biricik oðlu gitti gideli hiç gelmedi.

Yýllarca ciðerindeki yangýn kinini, kini ise üzüntüsünü kamçýladý. Biricik yavrusu ömrünün baharýnda sessiz sedasýz çekip gitti, daha doðrusu düþmanlarý yüzünden gitmek zorunda kaldý.  Evladýnýn canýndan ettikleri yetmezmiþ gibi üstelik bir þey yokmuþçasýna cenazede timsah gözyaþlarý dökmüþlerdi.   

Yaþlý kadýn zorlana, zorlana yine oðlunun mezarý baþýna geldi. Aslýnda canýný diþine takýp veya sürüne sürüne geldi de denebilir.  Eskiden birilerinin yardýmýyla gelirdi ama mezara getirecek kimsesi kalmadý. Yaþlý kadýn daha mezarlýða girmeden iki gözü çeþme aðlamaya baþladý. Biricik evladýna mezarý baþýnda uzun uzun dua etti. Bu sefer her zamankinden daha fazla aðladý. Biliyordu, bu belki de son geliþiydi. Yarýn sabah erkenden ameliyat olacaktý; felç hatta ölüm tehlikesi olan bir ameliyattý bu.  Aðlamaya takati kalmayýnca gücü beddua etmekten aldý; evladýnýn ölümüne sebep olan düþmanlarýna teker teker beddua etti.

Yaþlý kadýnýn duygularý karma karýþýktý; üzüntüyü, kin ve nefreti ayný anda yaþamaya alýþmýþtý ama þimdi az da olsa sevinçliydi. Ameliyattan sað çýkamaz ise biricik evladýna, biricik oðluna kavuþacaðýndan dolayý buruk, garip bir sevinç yaþýyordu. Hayatýnda biricik evladýna kavuþmak istediði kadar kimseyi özlemiyordu: babasýný, annesini ve kardeþlerini. Evladýna olan özlemi hepsini çoktan unutturmuþtu.

Güçle eðilip mezarlýðý öptü:“ yakýnda yanýna gelip doya doya baðrýma basacaðým güzel oðlum… Doya doya öpüp koklayacaðým, o güzel yüzünü okþayacaðým caným, ciðerim, iki gözüm… Bitecek artýk bu ayrýlýk, ben burada sen orda olmuyor ki. Dayanamýyorum artýk! …“

Yaþlý kadýn kabirden gelen feryadý figaný bu sefer de duymadý:  “yeter artýk, yeteeeer! Dünyada hayatýmý berbat ettin, hayatýmý kararttýn! Ne olur burada bari rahat býrak beni! Ne olur her defasýnda gelip kemiklerimi sýzlatma benim!“

Abdullah Konuksever