Ayna,  biliyor musun seni ne kadar çok seviyorum? Tabii ki bilmiyorsun, daha önce hiç söylemedim ki!  Neden sevdiðimi de bilemezsin, anlatayým.

Sen beni olduðum gibi görüyorsun; saçýmý, kaþýmý, gözümü, gözlüðümü, yüzümü, elbisemi….  Hiç bir incelik gözünden kaçmýyor, saçýmdaki gürlüðü, parlaklýðý senden baþka kimse görmedi.  Kaþýmýn karalýðýný, gözümdeki ayrýcalýðý ise tek sen fark ettin.  Hafif renkli gözlüðün en çok bana yakýþtýðýný senden iyi kimse bana anlatamadý. Yüzümdeki parlaklýðý, aydýnlýðý ve asaleti sen göstermeseydin, ben hiç bilmeyecektim. Kasketin baþýmda taç gibi durduðunu deseler inanmazdým, iyi ki gösterdin. Ya o kravatýn bana kattýðý zarafet, þýklýk, çaðdaþlýk? Ýpekten beyaz gömlek, Ýngiliz kumaþýndan dikilmiþ siyah takýmýn Ýngiliz lortlarýndan daha çok bana yakýþtýðýný kimse anlatmadý, sadece sen gösterdin. Evet ayna tekrar söyleyeyim, seni çok seviyorum. Senin beni görebilmen için hiç bir özenti göstermem gerekmedi, sadece karþýna çýkmam yeterli oldu. Hâlbuki insanlara kendimi anlatabilmek, gösterebilmek için neler yaptým neler ama nafile. Nuh diyorlar da bendeki o yakýþýklýðý, þýklýðý, çaðdaþlýðý, ilericiliði, emeði, samimiyeti,  dürüstlüðü fark etmiyorlar. Hatta bazen satýr arasý itiraz bile ediyorlar! Evet, insanoðluna kendimi anlatabilmek için neler yapmadým ki!

Çok güzel fotoðraflar çektirip kocaman çerçeveler yaptýrdým. Tatilde, iþ yerinde ve portre fotoðraflarýmý oturma odasýna ve antreye astým. Kimse bir kere daha olsun görüp ufacýk da olsa bir iltifatta bulunmadý. Çok mu zor: “ vay abi, ne kadar da karizmatikmiþsin, þýkmýþsýn, yakýþýklýymýþsýn, modernmiþsin!”  demek?  Görmezse, görmezden gelirse elbette en ufak bir iltifatta bulunmak zor olur.

Yazdýðým dergi, gazete ve internet sitelerine de fotoðraflarýmý ekledim, yine hiç bir tepki alamadým! Hatta her yazýmýn baþýna resim olarak portre resmimi ekledim. Býrak, olumlu bir tepkiyi, çaktýrmadan eleþtirenler bile çýktý. Yazýmýn baþýna kocaman resmimi koymamýn hikmeti neymiþmiþ!  Ne olmuþ yani portremi yazýmýn baþýna eklediysem, baþkalarý alakalý alakasýz onca resim ekler kimsenin gýký çýkmaz ama ben en karizmatik, en yakýþýklý portremi ekledim diye eleþtiriliyorum. Ýnsanlarý anlamýyorum arkadaþ ya! Aa! Ayna sana arkadaþ da dedim, vay be kimin aklýna gelirli bir gün aynayla arkadaþ olacaðým. Aslan arkadaþým benim!

Arkadaþým biliyor musun ben þimdiki konumuma çok zor geldim. Kolay mý yani mimar, yazar ve þair olabilmek? Babadan miras kalmadý bu bana veya birilerinin torpilini de görmedim, iðneyle kuyu kazarcasýna geldim bu günlere. Dandik dündük adamlara kendimi ispat edebilmek için kaç takla attýðýmý ben de bilmiyorum artýk ama deðdi. Sonunda toplumda iyi bir yere geldim. Gelmesine geldim de halen bana, yakalamýþ olduðum baþarýlara burun kývýranlarý görünce rahatsýz oluyorum. Kaç kiþi üstün baþarý plaketi alýyor? Kaç kiþi benim gibi güzel yazý veya þiir yazabiliyor? Pek fazla deðil; üstün baþarý plaketimi de evimde iyi bir yere koydum. Çok beðendiðim yazý ve þiirlilerimi çerçeveletip duvara astým.  Gerek plaketimi, gerekse eserlerimi merak edip bakan çok oldu. Sadece mal mal baktýlar, yahu bir kiþi dahi tebrik etmedi be!

Dedim ya, iðneyle kuyu kazarcasýna geldim ben bu günlere. O kadar zorlukla boðuþtum, sýkýntý çektim, çok çalýþýp çabaladým fakat hiç dürüstlükten ödün vermedim. Okurken, yaz tatillerinde tatil beldelerine gidip çalýþtým. Oralarda yapmadýðým iþ kalmadý,  ne iþ bulduysam yaptým. Bulaþýkçýlýk, garsonluk, þoförlük yaptým, bazen inþaatta da çalýþtým. Yaptýðým iþlerin hiç birinde hile düþünmedim, kolayýna kaçmadým. Çocuklarýmý da itinayla yetiþtirdim, elimden gelen bütün iyiliði seve seve yaptým. Bir kere de kimse bana: “ne kadar dürüst birisisin”  veya “ bizim için yaptýklarýndan dolayý teþekkür ederiz”  diyemediler.  Yaptýðým o kadar fedakârlýðýn, iyiliðin, dürüstlüðün göz göre göre gümbürtüye gitmesini hazmedemiyorum arkadaþým! Kendi kendime iyi insan sertifikasý yapýp kendimi o sertifikayla ödüllendirdim. Belki bir gün o sertifika sayesinde yaptýklarým bilinir. Belki bir gün o sertifika sayesinde ne kadar farklý, deðerli biri olduðum anlaþýlýr.

Ah ! ah! Arkadaþým,  böyle doluyum ben,  dolu! Tepeden týrnaða kadar hem de! Ama beni bomboþ, tým týkýr tam takýr biri zannediyorlar! Ýnsanlar neden bana bu kadar nankör davranýyor ayna? Neden bu kadar benciller, egoistler, kibirliler?

Ayna! Ayna! Arkadaþým ne oldu sana, neden çatladýn, neden paramparça oldun?

Selami, korkarak uyandý. Bir süre yerinden kalkmadý. Aynayla arkadaþlýðý hatýrladý: “ iyi ki rüya idi, aynayla muhabbet edeceðime öleyim daha iyi!” deyip yataðýndan kalktý.

Abdullah konuksever