Adam yazardý. Azar azar yazardý ama yazdý mý tam yazardý. Bir sen hikâyesini yazmýþtý.  Ona ses veren kulak kendini alamazdý bir daha.  Ona bakan gözler ayýramazdý bir daha. Adam bir sen tutturmuþtu. Dini imaný sen’di, iþi gücü… Düþü… Bir sen olayýydý baþýndaki, senle baþlayan her þey onun güzergâhýydý. Sen hastalýðýna tutulmuþtu. Teþhisi doðruydu hekimlerin tedavisi ‘sen’ dediðiydi. Onun bakýþýydý, gülüþüydü, dokunuþuydu. Gerisini onun kaleminden okuyalým:

“Sendin her þey, gerisi gölge olandý.

Sendin bütün olan, kalaný yarým olandý.

 Yaþamýmdýn senden sonrasý ölümümdü.

Sendin tek sebebi nefes alýþýmýn,

Kalp atýþýmýn, inceden inceye gülüþümün…

Yazýk þimdi solgundur tenim, sessizdir dilim, asýktýr yüzüm.

Sen yoksun diyedir bütün derdim,

Yaðmurlu oluþum, hüzünlü, bol acýlý…

Ne diyeyim!

Sözün bittiði yer senin bittiðin yermiþ.

Nokta sensizlikmiþ.

Ecel de…”

Adam yazardý ama bir tek sen’i yazardý. Ýþi gücü sen’di çünkü. Aklý fikri sen’di. Bir sendeledi sensizlikte bir daha toparlayamadý. Ýþte bu hal o hallerin tezahürüydü.

“Sen diye baþlar önsözü bütün kitaplarýmýn.

Çünkü sensin anlatýlan, yazýlan ve okunan.

Benim kitabýmsýn.

 Satýr satýr yazdýðýmsýn dize dize kalbime dizdiðimsin.

Sen alfabemsin, ezberimsin.

Sen diye baþlar ömrüm sen diye nihayete erer.

Ýlk nefes alýþýmdýn varlýðýnla son nefes veriþimdin yokluðunla.

Þimdi harabeyim; yaþýyorum yaþamýyorum bilmiyorum.

Bu filmin baþkahramaný sensin, figüraný benim.

Sendendir her þey; beyaz olan, güzel olan, iyi olan, harika olan!

 Bendendir siyah olan, umutsuz olan, mutsuz olan, huzursuz olan.

Sen güneþ olursun ben bulut, sen gül olursun ben diken.

Sen ne olursan ben zýddý olurum.

Seninle mana kazanýrým, seninle þekil bulurum, seninle ben olurum.

Sensiz ben olmaz, sensiz ben yoktur.

Bunu biliyorum beni ben yapansýn, beni sen yapansýn.”

Adam kafayý sen’le yemiþti. Sen’le içiyordu, yiyordu; yatýyordu kalkýyordu. Bir sen illetine bulaþmýþtý, kurtulmasý yine sen’le mümkündü.

Yýldýzlara yazdým adýný, ulaþýlmaz olasýn diye. Kimse zikretmesin adýný. Okyanuslara yazdým adýný, derinliklerde saklanasýn diye. Kimse bilmesin seni. Daðlara yazdým adýný zirvelerde olasýn diye. Kimse bulamasýn seni diye. Sen diye bir kentin ben diye bir sokaðýndayým. Arayan bulur seni, arayan bulmaz beni. Seni bulan beni n’etsin? Beni bulan seni arar, seni bulan beni bulmaz. Sana kavuþan bana niye kavuþsun? Sen kim, ben kim?

Sen kentinin ben diye bir sokaðýyým. Sen cývýl cývýlsýn, ben harap bitabým. Sen þen þakraksýn ben hüzünlerdeyim. Þimdi kalkýp da seninle boy ölçüþemem haddim deðil, tarzým deðil, iþim deðil!

“Bir kâðýda sensizlik yazdým yine de çok hoþuma gitti, çünkü sensizlik kelimesi bile sen’le baþlýyor.” diye yazmýþ Cemal SÜREYA. Benim de þairden aþaðý kalýr yaným yok; ömrüme seni sürmüþler çekip alamazlar bir daha. Tadýsýn bu ömrün, doyamam ben sana. Sen diye baþlýyor uykularým ve sen diye sona eriyor. Bir sen halidir duçar olduðum, kaçar olduðum. Bu ne sendir dolandýðým. Bir baþ aðrýsý gibi çektiðimsin. Bir göz aðrýsý gibi düþtüðümsün. Basbayaðý sen maðduruyum iþte!

Adam yazardý.

En iyi sen yazarýydý.

Hakkýydý bu paye onun.

Ve hakkýydýn onun!