Üzünç odaklý þiirlerden çýkýp da yola ve hasretin dayanýlmazlýðýnda iç geçiren bir kelimeyi baþ tacý yapýp ilk cümleyi kurduðum…

Kuruntularýmýn mimarý ne de olsa her yazdýðým ve söylemekten geri durmayýp içi boþ parantezler açtýðým.

Bir alýntý mýrýldanýrken sayfanýn sonundan ve ben eðer ki yüreðimin sýkýþtýðýný hissedip içine düþmüþsem o coþkunun…

Hangi coþku mu? Yaþamakla direnmek arasýnda gidip geldiðim aslýnda söyleyip söylememekte kararsýz kaldýðým ve kefeleri yükleyip aslýnda hazan makamýný bahara güncelleyip ve devasa bir deðiþim umduðum sanki her yazdýðým bana yeni bir dünyanýn ansýzýn kapýsýný açma ihtimali verecekmiþçesine.

Mavinin yenilgisine hasretim belki de

Bir de dekor bildiðim hüznün terapi

Yeteneðine aykýrý bir coþkuyla yaklaþýyorum

Ayaklarým dolanýyor birbirine

Rutin gölgelerin tadýna doyamadýðý

Aþkýn enkazý yüreðimde

Sevi zerreleri ip atlarken

Ben atlas yorgunluðuma seriliyorum

Bir de duvar dibine tüneyen lanetini tinine

Azapla yüklüyorum içimdeki dalgalarý

Belki hoyrat bir fýrtýna olmanýn da vebali

Her ölü hücremde

Katýksýz bir yenilgi yaþadýðým

Þehrin mavisine hayraným

Kuþ bakýþý ölümcül mevsimin geride býraktýðý

O azamet

En elemli rota belki de acýlarýn kýdemli duraðýnda

Saðalttýðým gözyaþý yine

Aþkýn mihrabý.

Söylemlerin nazarýnda aþký çitiliyorum dolgun güneþin sarýsýna yanýk yüreðimde aslýnda siyahýn özlemine tavým.

Göðün gökdelenlere duyduðu minnet mi yoksa þehrin dokusundaki d/okunaklý haznesi ölümün, bir beyit tazeliðinde serildiðim ayaklarýna sevda masallarýnýn da terennüm ekseninde dönendiðim yýlký atlarýna duyduðum özlem kadar tutarsýz ve devingen iken içimin methiyelerinde ben bir yarým ada olmaktan öteye gidemediðim.

Aþkýn pervazýnda solan notalar var bir de sönük teninde manevi yükümlülüðün bitimsiz heyecaný.

Yorgunum belki de yorgun bir yorganým içimin kilit noktasýndaki o vakur çýrpýnýþla yolunu gözlediðim mutluluðun en yakýn tanýðý iken aþkýn ve rahmetin devingen iltimasýna yenik düþtüðüm.

Ömrün manivelasýnda sormadan y/aþýyorum. Cevaplarý lav edip sadece noktalar koyuyorum kýsa cümlelerimin sonuna.

Nasýlsýn, diye soranlardan kaçýyorum ve sormuyorum aslýnda somurtuk mizacýmda yakalandýðým bu afaki tutsaklýk belki de gönüllü tutsaklýðýma delalet o sanrýlarý yok sayýp sadece çaresizlikle ihya olduðum çemberi yine imkansýzlýðýn.

Þehrin hangi noktasýna denk düþüyorsam ve basan afakanlara rest çekiyorum.

Soytarý bir imge kadar da tutarsýzým ve yalama sevdalardan uzak bir köþede ben tek boyutlu resimler çiziyorum.

Ýçimin ritminde hezeyanlar kaynýyor.

Ayrý düþtüðüm insanlýk.

Lakin yüreðimi koyduðum nice insan.

Varlýðýmýn tema’sýnda sýdký sýyrýlmýþ bir farkýndalýk gizli aslýnda farklý olmanýn neresi kötü gibilerden bakanlar içimdeki gökdelenleri yýkýp ben tek göz odalarda seðirtiyorum.

Künefe tadýndayým.

Aslýnda acý patlýcaný kýraðý çalmaz diyenlere duyduðum hiddet benim mil çektiðim yalnýzlýðýn sýnýrlarýný aþtýðým belki de taþtýðým ya da her ikisi.

Ýkircikli bir yasýn yasýný tutuyorum.

Yaza dönük yüzünde mevsimin daha bahar havasýný doya doya içime çekemediðimin de ispatý iken siyahî bulutlar.

Avare bir yürek ve düþkün bir mizansen.

Sarýdan bozma teninde doðanýn belki de yeþile duyduðum özlem.

Koyu laciverti mi gecenin yoksa beyaza adadýðým masumiyet mi?

Ben’lik söylemlerden alamazken baþýmý biz olma ritmine henüz ayak uyduramadýðým belki de uyduruk bir þiir yazmak ve boþ vermek her þeye.

Aþka da mý?

Diyenlerin yalancýsýyým ve sevdiðim kadar sevilmeyi filan da talep etmiyorum evrenden.

Çatýk kaþlý hüznüme talip hangi kafir gölgeyse uzak dursun benden… demenin de meali iþte boþluðun kumpasýna kurban gittiðim.

Bedenimde olmayan sanrýlar var aslýnda bir bedenin bana fazla geldiði ve evrendeki tüm ruhlarý sahiplenme istemi.

Aþka rest çeken hangi taslakta gizli ki rivayet?

Rivayet olmanýn ön koþulu mu yoksa birbirine atfedilen bunca ihanet?

Sorulardan alýyorum hýþmýmý ve her birini çöp kutusuna atýp imha ediyorum kara deliðin bile bir unvaný varken içimdeki gizemin ne gibi bir hikmeti ola ki?

Nüshasý olmayan masallarýn gizil kahramaný iken prens ben asla prenses olmaktan haz etmediðim çift kiþili dünyalarýn da yalnýz tebaasýyým.

Ýçimdeki þehir.

Þehrin içindeki ben.

Ýçimdeki þiir.

Kýsaca bir mantýk silsilesi ve bilmem kaç yönergenin birbirini izleyip da mantýðýn kanunu iken önermeler ben sadece uyanýk kalma konusunda bir öneri getiriyorum içimdeki yorgunluða.

Düzenin baþýbozuk nemalandýðý o hezeyanlar aslýnda baþýbozuk bir ritim ve yürek týrmalayan ve de kulak.

Ýçimin çölünde yalnýz ve susuz bedeviler fink atýyor. Her an ölebilirmiþim hissi ile içimin vahasýna dönüyor yüzüm.

Þehir kadar kasvetli iken içimdeki iklimsel deðiþiklikler ben aþkýn miharabýna dönük yüzümle lades diyorum.

Elimdeki kemende takýlan yine dünüm.

Dünsüz geçen günün hükmü mü yok, diyenlerdenim belki de tek diyen.

Göðün busesine yenik düþen bir hicranýn en yumuþak sesiyim belki de baharýn mizacýna yenildiðim ve alâmetifarikasý tüm sönen ýþýklarýn.

Sönmekle söndürmek arasýnda gidip geliyorum belki de solmak ve koparmak içimdeki çiçekleri belki de çiçek olmaktansa bir kelebek olup tüm çiçeklerden bal almak.

Akýþkan sýfatlar.

Devingen ruhlar.

Sanrýlarýn temelindeki hezeyan bataðý.

Þimdimi sunduðum ve dünümü emanet ettiðim, yarýnla yatýp dünle kalktýðým.

An’ý resmettiðim.

Aþka dair söylenceleri yok sayýp kendi masalýmý yazdýðým.

Belki de meali olmayan bir yürek iþçiliði.

Ýnceldiðim yerden kopayým o zaman.

Ýmza.

Nedensiz.